Καλό το να βγάζει πρωταγωνιστές…

Ήρθε ισοπαλία ο Παναθηναϊκός με τον ΠΑΟΚ. Άξιζε το βαθμό; Μάλλον όχι. Αν και το τι αξίζεις ή όχι στο ποδόσφαιρο, είναι κάτι σχετικό. Διότι με 2 βαθμούς στα πλέι οφ, οι «πράσινοι» και πάλι ριγμένοι είναι διότι η διαιτησία του Τζήλου τους στέρησε τη νίκη απέναντι στην ΑΕΚ. Έχει κάνα νόημα όλη αυτή η συζήτηση; Μάλλον όχι. Επειδή έτσι κι αλλιώς το «τριφύλλι» αγωνίζεται δίχως κίνητρο. Δίχως να κυνηγά το παραμικρό. Ναι, οκ, υπάρχει γόητρο, είναι σημαντικές οι αναμετρήσεις λόγω των αντιπάλων, αλλά μέχρι εκεί. Ουσιαστικό κίνητρο… last year. 

Ειδικά αυτή η ανυπαρξία κινήτρου, μεγαλώνει ακόμη περισσότερο λόγω του γεγονότος πως αυτός ο Παναθηναϊκός έχει… ημερομηνία λήξης. Τραυματίστηκε ο Νάγκι και μάλλον τελειώνει η καριέρα του στην ομάδα (επιστρέφει στην ομάδα που ανήκει, τη Λέγκια). Ο Ανουάρ συζητάμε για το αν θα μείνει μετά το τέλος του μήνα. Ο Ζαχίντ το ίδιο. Αποστολάκης-Βαγιαννίδης δε θα παίξουν έτσι κι αλλιώς μετά από απόφαση της ομάδας διότι θα συνεχίσουν αλλού την καριέρας τους. Περιμένουμε τι θα γίνει με Ινσούα-Γιόχανσον. Με Ζαχίντ. Προκειμένου να έχει λύσεις ο προπονητής στα ματς του Ιουλίου. Ένας Γιώργος Δώνης που επίσης θα αποχωρήσει. Κατά συνέπεια, φαντάζει… κωμικό να πει κανείς πως γίνονται δοκιμές. Δοκιμές για ποιο πράγμα ακριβώς; Τα 8 ματς που απέμειναν είναι μια διαδικασία το λιγότερο αβέβαιη για τον Παναθηναϊκό που παίζει για τον εαυτό του, αλλά αυτό πολλές φορές δεν αρκεί. Ειδικά όσο πλησιάζεις προς το τέλος της διαδικασίας, ίσως ασυναίσθητα να λειτουργήσουν κάποια ένστικτα… αυτοσυντήρησης όσων αποχωρούν. Δεν το κακίζουμε, ανθρώπινο είναι. Αυτά τα… βαρύγδουπα «να παίζουν για το μεγαλείο της φανέλας» ανήκουν σε άλλες εποχές. 

Το θετικό για τον Παναθηναϊκό, πάντως, είναι πως βγάζει πρωταγωνιστές μέσα απ’ τα παιχνίδια του. Στοιχείο που επιδρά θετικά στην ψυχολογία των παιδιών αυτών. Κόντρα στον ΠΑΟΚ για παράδειγμα, ο Διούδης ήταν… μαγικός! Δίχως υπερβολή, έδινε την εντύπωση πως απλά δε θα δεχτεί γκολ. Η μακράν καλύτερη εμφάνισή του με τα χρώματα του Παναθηναϊκού, θυμίζοντας την κορυφαία του εμφάνιση στην καριέρα του, που ήταν κόντρα στο «τριφύλλι» όταν αγωνιζόταν στον Πανιώνιο και μόνος του κράτησε το 0-0 στη Λεωφόρο (2015-16). 

Η εκπληκτική βραδιά του Έλληνα πορτιέρε, ίσως να επισκίασε την καλή παρουσία του Αγιούμπ. Ο οποίος ήρθε, πήρε μερικά λεπτά συμμετοχής, τραυματίστηκε, ακολούθησε η πανδημία, με την ΑΕΚ δεν… συγκίνησε κιόλας. Απέναντι στον ΠΑΟΚ όμως, ήταν καλός τουλάχιστον. Τον βοήθησε σημαντικά το γεγονός πως μπήκε στο δεύτερο μέρος, άρα είχε εκ των πραγμάτων περισσότερη ενέργεια απ’ τους αντιπάλους, ενώ συγχρόνως έδειξε να βρίσκει και ρυθμό. Μην ξεχνάμε πως στη Φέγενορντ απλά… υπήρχε μέχρι να «λυθεί» το συμβόλαιό του τον Γενάρη και να αποκτηθεί. Τέτοιες εμφανίσεις θα του διώξουν το «βάρος» της αγωνιστικής επιστροφής του σε καλά επίπεδα, διότι είναι δεδομένο πως μιλάμε για ποιοτικό ποδοσφαιριστή. Θα το δείξει κιόλας, απλά τέτοια ματς τον βοηθούν για να συμβεί κάτι τέτοιο νωρίτερα. 

Επίσης κάτι ακόμη που σαφώς μπαίνει στη λίστα των θετικών σε μια κατάσταση το λιγότερο… άχαρη για τον Παναθηναϊκό, είναι αυτό το «refuse to lose» που λέμε και στα χωριά μας. Η άρνηση της ήττας, για μια ομάδα δίχως κίνητρο, μια ομάδα που ήρθε να τα κάνει… σαλάτα η διοίκηση με την ιστορία του προπονητή (για πολλοστή φορά), μια ομάδα που δεν έχει κίνητρο. Παίζοντας όχι απλά δύο δύσκολα ματς με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, αλλά κόντρα στις μοναδικές ομάδες που έχουν τεράστιο κίνητρο! Κάποτε που κι εμείς παίζαμε για τη δεύτερη θέση στα πλέι οφ, θυμάστε τι σήμαινε το συγκεκριμένο κίνητρο. Και κυρίως θυμάστε τι συνέβαινε κόντρα σε αδιάφορους βαθμολογικά και χωρίς κίνητρο όπως είναι τώρα ο Παναθηναϊκός. Η αγωνιστική νοοτροπία του «τριφυλλιού» λοιπόν, είναι κέρδος. 

Πολλοί θα πουν πως δεν υπάρχει άγχος, καμία πίεση, άρα λογικό. Συγγνώμη αλλά το ίδιο το άθλημα δε μας έχει δείξει πως ο αδιάφορος έχει καλύτερη τύχη απ’ αυτόν που «καίγεται». Το αντίθετο συμβαίνει πάντα. 99 στις 100 αυτός που θέλει τα ματς τα παίρνει. Ο Παναθηναϊκός έρχεται να αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα. Σπουδαίο γεγονός δίχως άλλο. Διότι σταματά και τους καλοθελητές που θα άνοιγαν το στοματάκι τους και δε θα σταματούσαν…