Οι αφορισμοί, η «αγωνία» και οι ιδανικές συνθήκες  

Ωραία, έφυγε ο Γιώργος Βαγιαννίδης. Ο δεξιός μπακ, ο οποίος σε λιγότερο από τέσσερις μήνες κλείνει τα 19 του χρόνια. Με μία συμμετοχή βασικός στο πρωτάθλημα και μία αλλαγή στο κύπελλο.

Ένα μέρος των οπαδών του Παναθηναϊκού, μικρό, μεγάλο, δεν έχει σημασία, σίγουρα αντιμετωπίζει με δυσφορία την επιλογή του να φύγει. Το ίδιο και τα ΜΜΕ. Μόνο που στην περίπτωση του νεαρού παίκτη δεν χρειάζονται αφορισμοί, ούτε σκέψεις του στυλ «άντε να σε δούμε και σένα, πήγαινε να καταστραφείς». Στο παρελθόν, όσα νέα παιδιά έφυγαν από τον Παναθηναϊκό, δεν είχαν την πορεία που θα ήθελαν. Σαφώς και είναι πικρό ένα δικό σου παιδί, να σε αφήνει τη στιγμή που του έχεις δείξει πόσο το θες κοντά σου. Τώρα, αν το έκανες καθυστερημένα, λανθασμένα, δίνοντας χρόνο και χώρο να «παίξουν» με τον δικό τους τρόπο ο παίκτης, η οικογένειά του, οι μάνατζερ, έχει καταγραφεί κι ο καθένας έχει σχηματίσει την άποψή του. Δεν ήταν δικαιολογία φυσικά η πανδημία. Δύο μήνες ένα τηλέφωνο ήταν και «θες ή δεν θες;».

Το σίγουρο είναι ότι αυτή η υπόθεση γεννάει μία αγωνία για την πορεία του Βαγιαννίδη. Επειδή πήρε τόσο μεγάλη έκταση και γράφτηκαν πολλές ομάδες. Επειδή πηγαίνει φυσικά και σε ένα ευρωπαϊκό μεγαθήριο. Δεν είναι ένας παίκτης, που έφυγε στα 16-17 του από την Ακαδημία. Στο παρελθόν για παράδειγμα, αποχώρησε ο Τάσος Δώνης για τη Γιουβέντους. Ήταν τόσο γρήγορες οι κινήσεις, που δεν δόθηκε έκταση. Με τον Νίνη είχε γίνει χαμός. Αλλά ο Νίνης είχε φτάσει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Το καλοκαίρι του 2012, οπότε κι αποχώρησε, μετρούσε 5,5 χρόνια ως βασικό στέλεχος της πρώτης ομάδας. Ήταν, παράλληλα, μόνιμο μέλος της Εθνικής.

Διαβάστε περισσότερα στο Leoforos.gr