Ένα τεράστιο Respect

Ολοκληρώθηκε το Last Dance με τα επεισόδια 9 και 10. Ολοκληρώθηκε με τρόπο επικό, συγκινητικό, με σαμπάνιες και πούρα, με πόνο και δάκρυα - άλλοτε λύπης και άλλοτε χαράς. Τελείωσε μια σειρά 10 επεισοδίων που σε αφήνουν με αυτή τη φάτσα που λέει «τι είδα τώρα!», με αυτή τη γεύση στο στόμα γεμάτη ικανοποίηση, με μάτια βουρκωμένα, που κάθεσαι και γελάς μόνος σου σαν χαζός, που έχεις αγωνία για το τι θα γίνει στο επόμενο παιχνίδι, παρότι ξέρεις πολύ καλά τι έγινε στο επόμενο παιχνίδι το 1997 ή 1998. Δεν έχει υπάρξει τίποτα πιο συγκλονιστικό στα δικά μου μάτια από το Last Dance, γύρω από τα αθλητικά ντοκιμαντέρ ή τα ντοκιμαντέρ γενικότερα, γύρω από τις ανθρώπινες ιστορίες, τις οποίες διηγούνται όχι μόνο οι ίδιοι, αλλά και οι φίλοι τους και οι «εχθροί» τους και οι συγγενείς τους και οι άνθρωποι που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έπαιξαν τον δικό τους ρόλο. Είτε είναι ο τάδε παιχταράς της εποχής ή ο τεράστιος προπονητής, είτε ήταν ο σωματοφύλακας και φίλος του Τζόρνταν, ο άνθρωπος που υπήρξε για τον Μάικλ ό,τι πιο κοντινό σε πατρική φιγούρα, μετά τη δολοφονία του πατέρα του.

- Τα μεγάλα «αν»…

Τι θα γινόταν αν ο Τζόρνταν δεν είχε παρατήσει το μπάσκετ το 1993 και συνέχιζε με τους Μπουλς; Πολλοί λένε ότι η ομάδα δεν θα είχε 6 τίτλους σε 8 χρόνια, αλλά θα πετύχαινε κάτι μυθικό, κάτι ανεπανάληπτο, κάτι που πιθανότατα δεν θα καταρριφθεί ποτέ: το 8 στα 8. Αλλά μήπως ακόμα κι έτσι, με το 18μηνο break του Τζόρνταν για να παίξει μπάιζμπολ, δεν είναι μυθικά κι ανεπανάληπτα αυτά τα δυο three-peats; Ένα άλλο μεγάλο «αν» είναι τι θα γινόταν, αν η σεζόν 1997-98 δεν ήταν η τελευταία αυτής της σπουδαίας ομάδας, αλλά βρισκόταν ένας τρόπος να συνεχίσουν για μια ακόμα; Ο ίδιος ο Τζόρνταν, χωρίς να είναι βέβαιος ότι θα έπαιρναν τον 7ο τίτλο, είναι σίγουρος ότι θα το πάλευαν μέχρι τέλους. Και - απ' όσο μπορούμε να καταλάβουμε εκεί προς το τέλος του δέκατου επεισοδίου, ακόμα δεν έχει καταλάβει απόλυτα για ποιο λόγο ο ιδιοκτήτης της ομάδας και ο Τζέρι Κράους, πήραν μια τόσο κυνική απόφαση, στηριγμένη ουσιαστικά πάνω σε μπάτζετ, νούμερα και «μπασκετικές» μετοχές, αντί να επενδύσουν για τουλάχιστον έναν χρόνο ακόμα στην ομάδα που έφερε τόσες πολλές και τόσο μεγάλες επιτυχίες.

Poll: Άξιζαν ακόμα μια σεζόν μαζί οι Μπουλς του Τζόρνταν

- Η άγνωστη (στους περισσότερους) ιστορία του Στιβ Κερ

Είχαμε αρκετό Κερ στα προηγούμενα επεισόδια, για το ρόλο που έπαιξε στην ομάδα, για τον τσακωμό του σε εκείνη την προπόνηση με τον Τζόρνταν, για το μαυρισμένο του μάτι και τον σεβασμό που κέρδισε από εκείνη τη μέρα και μετά, διότι δεν κώλωσε, δεν «μάσησε», αλλά όρθωσε το ανάστημά του. Είχαμε και στο φινάλε της σειράς αρκετό Κερ, αλλά όχι μόνο για τα αγωνιστικά του πεπραγμένα και το σημαντικό ρόλο που έπαιξε στις επιτυχίες. Η ιστορία με τον πατέρα του Κερ, Πρόεδρο του Αμερικανικού Πανεπιστημίου στη Βηρυττό, η δολοφονία του και ο τρόπος που σημάδεψε όλο αυτό τον Κερ και τον έστρεψε στο μπάσκετ ώστε να βρει παρηγοριά και να αντλήσει δύναμη, ήταν μια από τις πολύ δυνατές στιγμές ολόκληρου του ντοκιμαντέρ. Κι ήταν κάτι που συνέβη πολλά χρόνια πριν ο Τζόρνταν βιώσει κι εκείνος τον τεράστιο πόνο του να δολοφονείται ο πατέρας σου, κάτι πάντως που δεν το συζήτησαν ποτέ ιδιαίτερα και δεν τους έφερε πιο κοντά σε ανθρώπινο επίπεδο.

- Μπράιν Ράσελ, καλύτερα να μασάς…

Ο πολύ καλός αμυντικός των Γιούτα Τζαζ, είχε το 1994 μια πολύ ατυχή έμπνευση, που έμελλε να τον ακολουθεί και να τον σημαδέψει για το υπόλοιπο της καριέρας του. Όταν ο Τζόρνταν το είχε ρίξει στο μπέιζμπολ, οι Τζαζ βρέθηκαν στο Σικάγο κι ο Τζόρνταν πήγε να χαιρετίσει τον Στόκτον και τον Μαλόουν, με τους οποίους υπήρξε και συμπαίκτης στη Dream Team του 1992. Ο ρούκι και θρασύς Μπράιαν Ράσελ, έκανε το λάθος να πει στο Τζόρνταν «κρίμα που παράτησες το μπάσκετ, θα σε διέλυα όπου σε πετύχαινα». Είπε, με άλλα λόγια, τη λάθος κουβέντα στο πιο λάθος, στον πιο «μνησίκακο» άνθρωπο: ο Τζόρνταν δεν ξέχασε ποτέ αυτά που άκουσε, δημιούργησε ουσιαστικά μέσα στο κεφάλι του ένα έξτρα κίνητρο στους τελικούς κόντρα στους Τζαζ το 1997 και το 1998 και σφράγισε το τελευταίο πρωτάθλημα των Μπουλς μέσα στη Γιούτα, με το περίφημο last shot, φυσικά με τον ανήμπορο Ράσελ στο κάδρο να παρακολουθεί τη μοίρα της ομάδας του να σφραγίζεται.

- Η ιστορία μια πίτσας

Ήταν λίγο - πολύ γνωστή η ιστορία εκείνης της νύχτας του 1997 στη Γιούτα, αλλά πάντα έχει ενδιαφέρον να την ακούς από τον μεγάλο πρωταγωνιστή: παραμονή αγώνα στο Σολτ Λέικ και ο Τζόρνταν ψάχνει κάτι να φάει. Τελικά, βρίσκουν μια όλη κι όλη ανοιχτή πιτσαρία, τη φέρνουν 5 ντελιβεράδες, ο Τζόρνταν την τρώει όλη μόνος του και κατά τις 2.30 τα ξημερώματα αρχίζουν τα προβλήματα: εμετοί, διάρροιες, συμπτώματα αφυδάτωσης, ορός, ο οργανισμός του καταρρέει. Τροφική δηλητηρίαση; Δολιοφθορά; Κανείς δεν ξέρει, ούτε ο ίδιος πήρε θέση, ό,τι καταλαβαίνει κανείς, κατάλαβε. Αυτό που σίγουρα καταλάβαμε όλοι, είναι πως την επόμενη ημέρα, όπου κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα άντεχε όχι να παίξει έναν τελικό ΝΒΑ, αλλά ούτε να σηκωθεί από το κρεβάτι του, ο Τζόρνταν μπήκε μέσα και διέλυσε τους Τζαζ. Μπορεί να ξεκίνησε άσχημα, μπορεί να τον κουβάλαγαν σε κάθε time-out, μπορεί να έμοιαζε αδύνατο να είναι ο γνωστός Τζόρνταν, αλλά κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο, βρήκε μέσα του τη δύναμη να πατήσει ένα κουμπί και να κάνει κάτι που έμοιαζε ιατρικά αδύνατο. Αλλά στο κάτω - κάτω, ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι είναι άνθρωπος;

- Οι μικρές και μεγάλες «μορφές»…

Στα τελευταία δυο επεισόδια είδαμε αρκετό Στιβ Κερ όπως είπαμε και είδαμε και αρκετό Ρέτζι Μίλερ. Είδαμε Τζον Στόκτον (αλλά όχι Μαλόουν), είδαμε Πίπεν και πώς κατάφερε με διαλυμένη πλάτη να δώσει ό,τι είχε και δεν είχε στον τελευταίο αγώνα στη Γιούτα. Είδαμε Κούκοτς, Λόνγκλεϊ και Χάρπερ να βάζουν το λιθαράκι τους στις κούπες και φυσικά είδαμε τον Καπετάν - Παλαβό, Ντένος Ρόντμαν, να παρατάει τις προπονήσεις για να παλέψει με το Χαλκ Χόγκαν και στη συνέχεια, σαν να μην τρέχει τίποτα, να μπαίνει στον αγώνα και να κατέβαζει τα ριμπάουντ με τη σέσουλα - ακόμα και να πετυχαίνει τρίποντο.

Είδαμε κυρίως τον Ζεν - Μάστερ Φιλ Τζάκσον στα τελευταία επεισόδια, όπως και σε όλα τα προηγούμενα, να μας εξηγεί ποια ήταν η φιλοσοφία του και πώς κατάφερε να την περάσει σε όλους, πώς βρήκε τα «κουμπιά» των παικτών του, από τον απόλυτο επαγγελματία Τζόρνταν, μέχρι το «φρενοβλαβή» Ρόντμαν και για ποιους λόγους κατάφερε να φτιάξει αυτές τις δυο μυθικές ομάδες, που πήραν τα δυο three-peat, με κοινούς παρανομαστές και στις δυο αυτές το Τζόρνταν και τον Πίπεν.