The Last Dance - Επεισόδια 5 και 6: Η αθέατη πλευρά της Σελήνης

Θα ήταν πολύ «εύκολο» να κάνεις ένα ντοκιμαντέρ για τον Μάικλ Τζόρνταν και να λες πόσο σπουδαίος ήταν, πόσο επιδραστικός, πόσο νικητής και πόσο «δήλωνε» κάθε χρονιά ότι ήταν ο καλύτερος του κόσμου. Θα έλεγε την αλήθεια μια τέτοια ιστορία - αλλά όχι ολόκληρη την αλήθεια. Διότι κανείς δεν είναι τέλειος - ούτε καν ο Τζόρνταν. Κανείς δεν είναι απαλλαγμένος από λάθη και πάθη, κανείς δεν «κύλησε» κάποια στιγμή στη ζωή του, κανείς δεν έκανε πράγματα για τα οποία να μετανιώνει ή να τα έπαιρνε πίσω αν είχε την ευκαιρία να κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο με μια χρονομηχανή. Και το γεγονός ότι πραγματικά βλέπουμε μια σπουδαία δουλειά, ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ για τον Τζόρνταν και τους Μπουλς, έγκειται στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για ένα «σπατουλάρισμα» και μια αγιογραφία, αλλά για μια παρουσίαση όλων των πτυχών του Τζόρνταν: των πολύ φωτεινών, αλλά και των σκοτεινών.

- Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να «Be like Mike»;

Πίσω από τον τρομερό παιχταρά, υπάρχει αυτός που μισούσε τον Αϊζέια Τόμας. Τον σεβόταν σαν παίκτη, τον παραδεχόταν, αλλά τον μισούσε. Κι όσο κι αν θέλει να πετάξει από πάνω του τη φήμη ότι αυτός τον «έκοψε» από τη Dream Team του 1992 κι όταν διάφοροι είχαν πρόβλημα με τον Τόμας, ακόμα κι έτσι να ήταν, ακόμα κι αν έβαλε ο ίδιος βέτο να μην κληθεί ο Αϊζέια στην ομάδα, προφανώς «κόπηκε» εκείνος, ώστε να πάει ο Τζόρνταν και να ηγηθεί της ομάδας. Να μην έχει κανέναν διασταγμό και καμία δεύτερη σκέψη.

Ο Τζόρνταν και ο τζόγος είναι ένα θέμα που «αγγίζουν» τα δυο αυτά επεισόδια - δεν ξέρω αν τα επόμενα επεισόδια θα βουτήξουν πιο βαθιά σε αυτό, αλλά εδώ έχουμε τις πρώτες «σκιές»: Ατλάντικ Σίτι και τζόγος μετά το πρώτο χαμένο παιχνίδι με τους Νικς. Μια επιταγή με το όνομά του αξίας 57.000 δολαρίων, ως χρέος από τζόγο, σε έναν απατεώνα, η υπόθεση του οποίου έφτασε στο δικαστήριο. Χαρτιά με πονταρίσματα χιλιάδων δολαρίων στις πτήσεις. Και άλλα πολλά, που μας αφήνουν να καταλάβουμε ότι ο Μάικλ ακροβατούσε ανάμεσα στην ανταγωνιστικότητα και το «θέλω να κερδίζω ακόμα και στο τάβλι» και στον εθισμό του με τον τζόγο. Διότι τελικά, στο μόνο πράγμα που δεν τζόγαρε, ήταν η απόδοσή του στο γήπεδο και η προσήλωσή του να φτάσει στην κορυφή του κόσμου.

- Ο Τζόρνταν και τα λεφτά.

Το συμβόλαιο με τη ΝΙΚΕ, η κόντρα με τη Reebok και ο τρόπος που επέλεξε να κρύψει το σήμα της στην απονομή του χρυσού στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, η απροθυμία του να στηρίξει τον υποψήφιο μαύρο Γερουσιαστή στην αναμέτρησή του με τον λευκό, ρατσιστή και μάλλον ακροδεξιό αντίπαλό του στην Καρολίνα και η περιβόητη φράση «και οι Ρεμπουπλικανοί αγοράζουν τα παπούτσια μου». Ο Τζόρνταν μπορεί να μην έβγαλε από τους Μπουλς τα χρήματα που του «άξιζαν» με βάση αυτά που έκανε, αλλά έβγαλε (και βγάζει) αμύθητα λεφτά από τους χορηγούς του, κάτι που εξηγεί και γιατί η περιουσία του υπολογίζεται σε πάνω από 2 δισ δολάρια.

- Το «μπούλινγκ» στον Τόνι Κούκοτς

Μπορεί ο Κούκοτς να ήταν ένα πολύ σημαντικό εργαλείο στο δεύτερο three-peat των Μπουλς, αλλά ποτέ οι σχέσεις του Τζόρνταν και του Πίπεν με τον Κούκοτς δεν έφτασαν σε κάποιο πολύ καλό επίπεδο οικειότητας. Το 1992 κι ενώ η ομάδα είχε πάρει δυο συνεχόμενα πρωταθλήματα, ο Τζέρι Κράους, κοιτάζοντας το «αύριο» της ομάδας, «καψουρεύτηκε» τον Κούκοτς και ετοιμάστηκε να τον φέρει στο Σικάγο. Ο Πίπεν το είδε όλο αυτό σαν κίνδυνο για τα δικά του χρήματα και το επόμενό του συμβόλαιο, που προσδοκούσε ότι - επιτέλους - θα ήταν πλουσιοπάροχο, ο Τζόρνταν συντάχθηκε μαζί του. Και στους Ολυμπιακούς του 1992, αποφάσισαν να κάνουν «μππούλινγκ» στον Κούκοτς και να μην τον αφήσουν να πάρει ανάσα, ακριβώς για να δείξουν στον Κράους ότι είχε ποντάρει σε λάθος «άλογο». Αποτέλεσμα; Στον πρώτο αγώνα ΗΠΑ - Κροατίας, οι δυο τους «εξαφάνισαν» τον Κούκοτς, τον έσβησαν από το χάρτη, τον έκαναν να μοιάζει με παιχτάκι της σειράς. Αλλά ο Κούκοτς απέδειξε στον τελικό πόσο σπουδαίος ήταν - και σαν παίκτης και σαν προσωπικότητα: μπορεί οι ΗΠΑ να πήραν το χρυσό, αλλά ο ίδιος επέστρεψε, έβαλε 16 πόντους, μοίρασε 6 ασίστ και ανάγκασε τον Τζόρνταν ουσιαστικά να παραδεχτεί ότι ο Κροάτης ήταν «Bulls material». Μιλώντας γι' αυτόν τον τελικό, μια σκέψη μόνο: πώς θα ήταν υτό το παιχνίδι αν η Γιουγκοσλαβία ήταν ενωμένη και δίπλα στο Ντράζεν, τον Κούκοτς, το Ράτζα και τον Βράνκοβιτς, υπήρχε και ο Ντίβατς, ο Πάσπαλι, ο Τζόρτζεβιτς και τα άλλα παιδιά;

- Μια μικρή γεύση από Κόμπε

Είναι πραγματικά στενάχωρο και συγκινησιακά φορτισμένο να βλέπεις τον Κόμπε να μιλάει σε αυτό το ντοκιμαντέρ, γνωρίζοντας πως η συνέντευξη αυτή έγινε λίγες ημέρες πριν χάσει τη ζωή του στο μοιραίο ελικόπτερο. Και να βλέπεις επίσης πώς «γνωρίστηκαν» οι δυο τους, πώς ο 19χρονος τότε Κόμπε κοίταζε στα μάτια τον Τζόρνταν, τον ρωτούσε για κινήσεις μέσα στο παρκέ, τον είχε σαν είδωλο χωρίς να τον «γλείφει» και με τη σειρά του πώς ο Τζόρνταν τον αντιμετώπισε σαν μικρό του αδελφό.

- Η μοναξιά της κορυφής

Στα επεισόδια αυτά, μεταξύ άλλων, βλέπουμε τη δημόσια εικόνα του Τζόρνταν να τσαλακώνεται - άλλοτε λόγω τζόγου κι άλλοτε από την κυκλοφορία ενός βιβλίου, που τον παρουσίαζε σαν «σατράπη» στα αποδυτήρια και σαν κάποιον που είχε κακές σχέσεις με τους συμπαίκτες του. Από την άλλη βέβαια, βλέπουμε τους συμπαίκτες του να βάζουν πλάτη και να δίνουν το 101% γι' αυτόν, όταν τα ΜΜΕ άρχισαν να τον αμφισβητούν και να αμφιβάλουν ότι μπορεί να οδηγήσει την ομάδα σε τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα το 1993. Βλέπουμε επίσης έναν Τζόρνταν που με δυσκολία καταφέρνει να διαχειριστεί όλη τη δημοσιότητα, την αναγνωρισιμότητα και τη λατρεία του κόσμου. Που ζορίζεται με τις κάμερες που τον ακολουθούν παντού, με τον κόσμο που περιμένει σε κάθε γωνία για ένα αυτόγραφο και μια φωτογραφία, με την ανύπαρκτη προσωπική/ ιδιωτική ζωή και την ανάγκη που έχει να βρει μερικές ώρες απομόνωσης και ησυχίας, για να μπορέσει να ηρεμήσει, να δει μια ταινία, να καπνίσει ένα πούρο και να αδειάσει το μυαλό του.

Και κάτι τελευταίο: διαβάσαμε ότι ο λόγος που δεν έχουμε δηλώσεις του Λουκ Λόνγκλεϊ, ήταν πώς τα έξοδα της παραγωγής ήταν αυξημένα και δεν επέτρεψαν ταξίδι στην Αυστραλία, ώστε να έχουμε και Λόνγκλεϊ στο κάδρο. Και, εντάξει, δεν έχασε η Βενετιά βελόνι και δεν φτώχυνε το ντοκιματέρ επειδή δεν είχαμε συνέντευξη Λόνγκλεϊ., αλλά ρε παιδιά ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ; Δεν σας έφταναν τα λεφτά να στείλετε μια κάμερα στην Αυστραλία;;;;;