Προσκλητήριο…ΝΕΚΡΩΝ κι αυτοί…χτενίζονται

Όλη η Ελλάδα κάθε μέρα στις 6 το απόγευμα είναι συντονισμένη στις τηλεοράσεις της και περιμένει να ακούσει τον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα για να μάθει τον νέο αριθμό επιβεβαιωμένων κρουσμάτων από τον κορονοϊό, τον αριθμό των συνανθρώπων μας που βρίσκονται στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και δίνουν την μάχη για να κρατηθούν στην ζωή αλλά και τον αριθμό εκείνων που… έφυγαν. Κάθε απόγευμα στις 6 περιμένουμε να μάθουμε πόσοι… είμαστε. Πόσοι δεν τα κατάφεραν, πόσοι έφυγαν από κοντά μας και η καθημερινότητά μας πλέον είναι η καταμέτρηση των νεκρών. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, δυστυχώς είναι η ωμή πραγματικότητα.

Και αυτό δεν γίνεται μόνο στην χώρα μας. Αυτό γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Σε όλο τον κόσμο. Χιλιάδες άνθρωποι χάνουν την ζωή τους σε όλη την Υφήλιο, με ολόκληρη την ανθρωπότητα να δίνει την μάχη της απέναντι σε έναν φονικό ιό. Απέναντι σε μία πανδημία.

Και όμως κάτω από αυτές τις συνθήκες υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ασχολούνται με το αν θα συνεχιστούν τα πρωταθλήματα και με το αν θα ξαναπαίξουμε μπάλα. Με το ποιος θα βγει… πρωταθλητής, με το ποιος θα πέσει στην από κάτω κατηγορία. Και κάπου εδώ έρχονται τα φυσιολογικά μυαλά να ερωτηθούν: «Μα καλά υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;» Μην ασχολείστε. Ρητορική η ερώτηση. Και δυστυχώς την απάντηση την ξέρουμε όλοι. Δυστυχώς την ζούμε, την βιώνουμε και την νιώθουμε.

Είναι μέρος της… μπασταρδεμένης μας πραγματικότητας. Την στιγμή που στο μπάσκετ οι ομάδες έχουν αποφασίσει από τις 23 Μαρτίου να υπάρξει άμεση και οριστική διακοπή του πρωταθλήματος, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι αδιαφορούν. Όλοι εκείνοι οι οποίοι θα έπρεπε να έχουν κάνει το καθήκον τους πολύ πριν από τις ομάδες κωφεύουν και κωλυσιεργούν χωρίς κανέναν μα κανέναν προφανή λόγο. Και με την στάση τους αυτή τίθεται σε κίνδυνο ολόκληρος ο αθλητισμός.

Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για πρωταθλήματα που θα συνεχιστούν κεκλεισμένων των θυρών. Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για πρωταθλήματα που θα συνεχιστούν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο (αν γίνει κάτι τέτοιο άραγε η επόμενη σεζόν πότε θα ξεκινήσει; Τα Χριστούγεννα). Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για μπάλα όταν κάθε μέρα μετράμε νεκρούς.

Μακάρι έστω και την ύστατη στιγμή όλοι εκείνοι που έχουν το μαχαίρι και το καρπούζι να αναλογιστούν πλήρως τις ευθύνες τους, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να βοηθήσουν τον Αθλητισμό, ο οποίος (σε πολύ μεγάλο βαθμό) εξαιτίας τους βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής.

ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός έδειξε από την πρώτη στιγμή πως δεν τον ενδιαφέρει στο ελάχιστο να κατακτήσει το φετινό πρωτάθλημα. Το οποίο κακά τα ψέματα ήταν το πιο πιθανό να γίνει γιατί είχε την καλύτερη ομάδα. Η στάση του αντρίκεια και ξεκάθαρη. Την ίδια στιγμή οι «ερυθρόλευκοι» (στο ποδόσφαιρο, γιατί στο μπάσκετ είναι σε άλλη κατηγορία) κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να πάρουν ένα ακόμα πρωτάθλημα. Ένα ακόμα πρωτάθλημα στα χαρτιά. Αυτή είναι η διαφορά των δύο κόσμων.