Ποιος θέλει να παίζει με τις ανθρώπινες ζωές;

Μας λείπουν τα ματσάκια. Σε ποδόσφαιρο, σε μπάσκετ, σε όλα τα αθλήματα. Είναι η διαφυγή μας και η παρηγοριά μας, η εκτόνωσή μας και η ψυχαγωγία μας. Είναι πράγματα που μας κάνουν να ξεχνιόμαστε, να περνάμε καλά, να φωνάζουμε, να γελάμε, να κλαίμε. Είναι όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα. Αλλά δεν είναι πάνω από την ανθρώπινη ζωή.

Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, ο αθλητισμός γενικότερα, είναι σημαντικά, αλλά δευτερεύοντα ή τριτεύοντα. Δεν είναι και δεν μπορούν να είναι ψηλά στις προτεραιότητές μας, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να μπουν πάνω από την ίδια τη ζωή και την υγεία τα χρήματα και τα τηλεοπτικά συμβόλαια, ακόμα και η φιλοδοξία και ο φαταουλισμός κάποιων να «γράψουν» περισσότερους τίτλους. Και σε αυτή τη ζοφερή περίοδο, όπου η ανθρωπότητα δοκιμάζεται απ' άκρη σε άκρη, όπου κόσμος πεθαίνει, όπου οι ηλικιωμένοι και οι άνθρωποι με προβλήματα υγείας κινδυνεύουν περισσότερο από ποτέ, κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίζει με ζωές για να κάνει το χατίρι όλων αυτών, που θέλουν με κάθε κόστος να παιχτεί μπάλα. Είναι δικό τους πρόβλημα και μάλιστα πολύ μικρό σε σχέση με τα προβλήματα των ανθρώπων που χαροπαλεύουν σε κάποια εντατική. Μπροστά σε αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν ούτε καν μια κανονική κηδεία για τον άνθρωπό τους που έφυγε από τη ζωή.

Ό,τι και να λέει η ΦΙΦΑ ή η ΟΥΕΦΑ, όσο κι αν οι Γερμανοί προσπαθούν σιγά - σιγά να μας το παρουσιάσουν σαν κάτι εφικτό ή αυτοί που πρότειναν στην Ιταλία να συνεχιστεί το πρωτάθλημα με αγώνες μόνο στη Ρώμη, όσο κι αν ο κάθε Μουρίνιο βγάζει τους παίκτες του για προπόνηση, η ουσία είναι πως μέχρι να τελειώσει όλο αυτό που ζούμε, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να μιλάμε για μπάλα, να προετοιμαζόμαστε, να κάνουμε κουβέντα για διαφυγόντα κέρδη και τεράστια χασούρα σε χρήματα και να πιέζουμε για να ξαναξεκινήσει η αγωνιστική δράση μια ώρα αρχότερα. Ούτε κεκλεισμένων των θυρών, ούτε με 239 άτομα σε κάθε γήπεδο όπως πρότειναν οι Γερμανοί, ούτε με αποστάσεις ασφαλείας, ούτε τίποτα. Διότι άντε και ξεκινάμε δειλά - δειλά κάπου. Τι θα γίνει αν υπάρξει έστω και ένα κρούσμα σε μια ομάδα; Θα πούμε «έλα μωρε, δεν πειράζει»; Θα το κρύψουμε; Θα κάνουμε σαν να μην υπήρξε; Ή θα βάλουμε, ως οφείλουμε, πάνω απ' όλα την ασφάλεια των ανθρώπων και θα μπουν σε καραντίνα ξανά όλοι οι άνθρωποι που ήρθαν σε ρπαφή με αυτόν που νόσησε;

Και μετά, τι; Θα ρισκάρουμε ένα δεύτερο κύμα εμφάνισης και εξάπλωσης του ιού για να μην χάνει λεφτά το αφεντικό της Μπάγερν ή για να πάρει ένα ακόμα πρωτάθλημα η Γιουβέντους ή για να έχουμε φέτος νικητή Τσάμπιονς Λιγκ και Europa; Ε, ας μην έχουμε! Δεν θα τελειώσει κι ο κόσμος αν δεν έχουμε ή αν αναδειχθούν οι πρωταθλητές τον Αύγουστο ή το Σεπτέμβρη ή όποτε τέλος πάντων περάσει όλο αυτό το κακό που ζούμε. Να περάσει, να είμαστε καλά και θα ξαναβρούμε τα πατήματά μας, θα ξαναπάμε στα γήπεδα, θα στρωθούμε στους καναπέδες μας να δούμε μπάλα, θα γυρίσουμε ξανά στην κανονική μας ζωή, ίσως λίγο σοφότεροι, ελάχιστα πιο μυαλωμένοι, με άλλο κέφι και όρεξη για τα μικρά καθημερινά πράγματα που σνομπάραμε μέχρι χθες, για έναν καφέ στη λιακάδα ή έναν περίπατο στην παραλία ή μια επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει να είμαστε ζωντανοί, να είμαστε και με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, τις λιγότερες πληγές και ουλές, οι οποίες μένουν για πάντα στο σώμα και το μυαλό μας, για να μας θυμίζουν όλα αυτά που περάσαμε. Κυρίως, όσα κάναμε καλά και όσα έπρεπε να είχαμε κάνει, αλλά δεν τα κάναμε ποτέ.