Πώς θα είναι άραγε η επόμενη ημέρα στον παγκόσμιο αθλητισμό;

Όταν με το καλό περάσει όλο αυτό το κακό που ζούμε, δεν ξέρω αν θα είμαστε σοφότεροι, ξέρω όμως ότι θα είμαστε φτωχότεροι. Και όλοι πονάμε για την τσέπη μας και τα εισοδήματά μας και τι θα μένει στο τέλος του μήνα στο λογαριασμό ή την τσέπη μας για να έχουμε να περάσουμε, όλοι νοιαζόμαστε για τη χώρα μας και πώς θα καταφέρει να μείνει όρθια, ώστε να υπάρχουν δουλειές και θέσεις εργασίας. Αυτά είναι τα λογικά πράγματα. Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, ο αθλητισμός γενικότερα, είναι πράγματα που θα μας απασχολήσουν πολύ μετά. Πολύ λιγότερο από τα καθημερινά μας βάσανα. Και έτσι είναι το λογικό.

Όταν όμως γυρίσουμε κάποια στιγμή στις «κανονικές ζωές μας», θα αναζητήσουμε και τις καθημερινές μας συνήθειες, Το εστιατόριο, την καφετέρια, το σινεμά. Και τη μπάλα. Την ελληνική και την ξένη. Στο γήπεδο ή στην τηλεόραση. Για να ξεσκάσουμε και να ξεσπάσουμε. Για να φωνάξουμε και να εκτονωθούμε. Για να παθιαστούμε και να πανηγυρίσουμε. Φυσικά και δεν είναι καμιά προτεραιότητα της ζωής - όχι μόνο στις εποχές που ζούμε, αλλά γενικά. Είναι όμως από τα πράγματα που μας διασκεδάζουν. Που μας κάνουν να περνάμε καλά - αυτό είναι το νόημα του αθλητισμού, ακόμα κι αν συχνά, στη χώρα που ζούμε, το ξεχνάμε.

Και οι ομάδες πλήττονται από την κρίση και πλήττονται βαριά και άγρια. Και στην Ελλάδα και - πολύ περισσότερο - στον εξωτερικό. Οι πιο πλούσιες ομάδες, με μπάτζετ εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ ή δολαρίων υποφέρουν. Προχωρούν σε περικοπές συμβολαιών και αποδεσμεύσεις, σκέφτονται ποιους και πόσους πρέπει να πουλήσουν όταν αυτό θα είναι εφικτό και ποιους και πόσους να αγοράσουν. Και σε ποια τιμή αναρωτιέμαι εγώ: η κρίση που βιώνουμε παγκοσμίως, ίσως σημάνει μια επόμενη ημέρα πολύ πιο «λογική» και «προσγειωμένη» σε σχέση με τη χθεσινή.

Διότι η «χθεσινή ημέρα» είχε αποκτήσει μια γερή δόση τρέλας: 222 εκατομμύρια ο Νεϊμάρ, 180 ο Εμπαπέ, 150 σχεδόν ο Κοουτίνιο και 130 με τα μπόνους ο Ντεμπελέ. 110 ο 34χρονος τότε Κριστιάνο και κάθε συζήτηση που ξεκινούσε για την πώληση ενός παίκτη από το παγκόσμιο «πάνω ράφι» του ποδοσφαίρου, δεν έπεφτε κάτω από τα 120-150 εκατομμύρια ευρώ. Ας είναι καλά οι διάφοροι Μέντεζ και Ραιόλα, που έκαναν το ποδόσφαιρο τσιφλίκι τους και κινούν τα νήματα σε όλη την πιάτσα, αποφασίζοντας οι ίδιοι που θα πάνε οι πελάτες τους, ανάλογα με την επιταγή που θα μπει στην τσέπη τους.

Αλλά αυτά, όπως είπαμε, είναι χθεσινά νέα. Σημερινά μπορεί να μην υπάρχουν λόγω πανδημίας, αλλά «αυριανά» κάποια στιγμή θα υπάρξουν. Και τότε, όλη αυτή η ύφεση, η κρίση που θα έχει αφήσει τα σημάδια της και στον χώρο του αθλητισμού, ίσως δημιουργήσει νέα δεδομένα: οι «πλούσιοι» του ποδοσφαίρου δεν θα έχουν φαλιρίσει αλλά σίγουρα δεν θα έχουν γίνει και πλουσιότεροι, άρα πιθανότατα αυτά τα 150 και 200 εκατομμύρια να ανήκουν στο ένδοξο (και παράλογο…) χθες και να επιστρέψουμε σε ποσά πιο συμβατά με την πραγματικότητα και πιο αντιπροσωπευτικά της αξίας ενός ποδοσφαιριστή. Που όσο κι αν το ξεχνάμε, άνθρωπος είναι κι αυτός, με δυο πόδια και ένα κεφάλι κι όχι ο «Κάπτεν Αμέρικα» ή ο «Θορ», να κοπανάει τη σφυρί του στο χορτάρι και να σκίζεται η αντίπαλη άμυνα στα δυο…

Ίσως την επόμενη ημέρα να γυρίσουμε στο ταβάνι που βρισκόμασταν πριν λίγα χρόνια, τότε που τα 100 εκατομμύρια που πουλήθηκε ο Μπέιλ ή ο Πογκμπά, το «κατοστάρι» γενικότερα, να είναι αυτό που θα θεωρεί η ποδοσφαιρική αγορά ως το μάξιμουμ που μπορεί να δοθεί, με βάση τη διαφημιστική αγορά, τα τηλεοπτικά συμβόλαια και τα έσοδα που έκαναν φτερά λόγω της κρίσης. Ίσως πέσουν στο τραπέζι στα σοβαρά οι προτάσεις που ακούστηκαν από Ισπανία μεριά, για μεταγραφές στα πρότυπα του ΝΒΑ: μόνο ανταλλαγές παικτών ή απόκτηση ελέυθερων, όχι αγορά παικτών με χρήματα. Ίσως όλο αυτό που βιώνουμε και θα αφήσει τόσες πολλές ουλές και σημάδια στις ψυχές μας και την οικονομία μας, να φέρει και μερικά πιο ευχάριστα ή πιο ορθολογικά ή πιο συνετά συμπεράσματα, ώστε να μπορέσουμε κάποια μέρα να απολαύσουμε τη μπαλίτσα μας ή το μπασκετάκι μας και να ξεχάσουμε για λίγο όλο αυτό που έσκασε τόσο βάναυσα στη ζωή μας.