Η καραντίνα τώρα αρχίζει να «πονάει»!
Από την στιγμή που δόθηκε εντολή για «καραντίνα», αυτό το περίφημο «Μένουμε Σπίτι», από την ώρα που είδαμε πρώτη φορά τον Σπύρο Παπαδόπουλο να λέει για «ασπασμούς, χαιρετισμούς» κτλ μέχρι τώρα που έχουμε μάθει όλα τα λόγια του σποτ σαν το Πάτερ Ημών, έχει περάσει πια καιρός.
Πόσος ακριβώς θα σας γελάσω… Για άλλους (οι τυχεροί) μοιάζει λίγος και για άλλους (τους άτυχους) μοιάζει πολύς. Αιώνας. Γιατί μετά το πρώτο ξάφνιασμα και τη… χαρά του «θα δουλεύω από το σπίτι» τώρα έχουμε πάει στην επόμενη πίστα. Και μάλλον δεν είναι η δυσκολότερη. Όσο και αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα με θετική διάθεση, τα δύσκολα είναι μπροστά. Σε όλα. Από την έξαρση του φαινομένου, μέχρι τα οικονομικά…
Τώρα είναι που θα πρέπει να αναπροσαρμόσεις τη ζωή σου στα νέα δεδομένα και παράλληλα να συνεχίσεις να καλύπτεις τις ανάγκες της… προηγούμενης ζωής. Πώς θα γίνει αυτό; Εδώ σε θέλω κάβουρα που περπατάς στα κάρβουνα.
Η «καραντίνα» και το «Μένουμε σπίτι», η επιλογή αυτή για να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές, τώρα είναι που αρχίζει να «πονάει». Από το ότι δεν περνάει πια ο χρόνος για αυτούς που μένουν σπίτι, μέχρι το ότι αυτά που έβαζες κάθε μήνα στο σπίτι, δεν θα μπουν αυτόν τον μήνα. Μπορεί και τον επόμενο. Μην σου πω τους επόμενους και σε απογοητεύσω. Αλλά έτσι είναι. Όλα στη ζωή έχουν ένα τίμημα. Και το τίμημα του «παγώνω» το σύμπαν, είναι βαρύ.
Πόσο μάλλον δε σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που όσο λίπος είχε το έκαψε την εποχή του μνημονίου. Μέχρι δηλαδή πριν από λίγους μήνες… Όχι ότι στο διάστημα της μετά Μνημονίου εποχής, αρχίσαμε να δένουμε ξανά τα σκυλιά με τα λουκάνικα αλλά έβλεπες ότι υπήρχε ξανά μια διάθεση να πέσει χρήμα στην αγορά… Μέχρι που ήρθε ο κορονοϊός και ξανασφίξανε τα γάλατα.
Σε κάθε περίπτωση από τον αθλητισμό μέχρι την… λαϊκή, ας ετοιμαστούμε για μεγάλα ζόρια. Όταν και όποτε βγούμε από το λούκι του κορονοϊού… Γιατί αυτή την στιγμή η μάχη που συνεχίζουμε να δίνουμε είναι για τις ζωές. Αυτές που δεν μπορείς να τις αγοράσεις. Μόνο να τις σώσεις. Κι ας καταδικάσεις σε φτωχοποίηση κάποιες γενιές ακόμη… Ζεις και με λίγα. Δεν ζεις άμα δεν… ζεις.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.