Ήρθε η ώρα να ξαναγνωριστούμε…
Ότι γράφεται αυτές τις μέρες είναι το ημερολόγιο του κορονοϊού. Είναι κείμενα, που προφανώς σε μερικές εβδομάδες ή έστω μήνες, θα μας θυμίζουν αυτά που ζούμε τούτες τις μέρες.
Μέσα σε μια στιγμή καταλάβαμε πόσο «εύθραυστη» είναι η ζωή μας, η καθημερινότητα μας, οι συνήθειες μας. Το να «πάμε για καφέ». Όλα αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα. Δεν είναι. Τίποτα δεν είναι δεδομένο πια. Για όλα πρέπει να παλέψεις. Ακόμη και για να ξυπνήσεις υγιής το επόμενο πρωί. Να μείνουν ζωντανοί οι παππούδες, οι γιαγιάδες και όσοι ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Κι είναι πολλοί, φίλε. Πάρα πολλοί. Να το θυμάσαι.
Όσα συμβαίνουν στη χώρα, στην Ευρώπη, στον πλανήτη, ένα καλό μόνο μπορούν να γεννήσουν: Ευαισθησία. Να ξαναγνωριστούμε μεταξύ μας. Ή και να γνωριστούμε απλά. Εσύ που μένεις στην πολυκατοικία, που έχεις δει έναν παππού ή μια γιαγιά ή που έχεις ακούσει ότι μένει στον κάτω όροφο. Που ξέρεις ότι είναι μόνος, που δεν περιμένει βοήθεια από κανένα, προσπάθησε να γίνεις εσύ η βοήθεια του. Χτύπα του την πόρτα. Ρώτα αν θέλει κάτι. Αν χρειάζεται κάτι. Γιατί, να ξέρεις, αυτός είναι που νιώθει τη μεγαλύτερη απειλή. Και δικαίως. Βοήθησε τον όσο και όπως μπορείς. Τώρα είναι η στιγμή που ο ένας χρειάζεται τον άλλον περισσότερο από ποτέ. Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να θυμηθούμε ξανά να είμαστε άνθρωποι. Ακόμη και απλά κρατώντας του για λίγο παρέα. Ήταν που ήταν η μοναξιά, τώρα θα γίνει χειρότερη…
Το κατάλαβα καλά σήμερα το πρωί. Μου το έδωσε να το καταλάβω το κλάμα της Μαρίας. Της γιαγιάς που βιώνει αναγκαστικά τη μοναξιά της. Που δεν πρέπει να δει παιδιά και εγγόνια, γιατί μπορεί να αποβεί μοιραίο για εκείνη: «Νικολάκη μου, είσαι η παρηγοριά, η παρέα μου» μου είπε από το τηλέφωνο… Και κάπως έτσι το να βάζεις τραγούδια και να λες δυο κουβέντες το πρωί στο ραδιόφωνο, έγινε όχι δουλειά αλλά πολλά περισσότερα… Ή να γράφεις δυο σκόρπιες κουβέντες που τις διαβάζουν για να περάσουν τον χρόνο τους, όσοι είναι μόνοι...
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Έτσι έλεγαν οι σοφοί, οι αρχαίοι. Ελάτε. Ας βγάλουμε το καλό μέσα από το κακό. Ας γίνουμε άνθρωποι. Ας γίνουμε μια σταλιά πιο ευαίσθητοι. Και ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον… Παλιά θα έγραφα ας δώσουμε μια αγκαλιά. Τώρα που η αγκαλιά… σκοτώνει (…) αρκεί ένα χαμόγελο. Έστω και από απόσταση ασφαλείας… Ένα χαμόγελο με ένα «γιαγιά, παππού θέλετε κάτι;». Αγαπάτε αλλήλους. Η μεγαλύτερη κουβέντα που έχει ειπωθεί… Μηδενίσαμε άνθρωποι. Άντε να ξεκινήσουμε από την αρχή μπας και το γυρίσουμε το ματσάκι…
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.