Το must – win και το must – try hard

Ο Παναθηναϊκός φέτος έχει χάσει ένα σωρό ευκαιρίες για να διευκολύνει τη ζωή του, να βελτιώσει τη βαθμολογική του θέση, να κοιτάζει προς τα πάνω κυνηγώντας το πλεονέκτημα έδρας και όχι πίσω του και να αισθάνεται πιο σίγουρος. Από το ξεκίνημα της χρονιάς με τη Βιλερμπάν, με την Άλμπα, με την Μακάμπι στο Τελ Αβίβ, με τη Βαλένθια, με τον Ερυθρό Αστέρα, με την Αρμάνι, είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Απροσεξίες, θολωμένο μυαλό, λεπτομέρειες, διαιτησίες, κακές αποφάσεις, το θέμα είναι ότι νίκες που έπρεπε να έρθουν δεν ήρθαν, παιχνίδια στα οποία ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλά για 30 ή 35 λεπτά χάθηκαν στο τέλος, πήρε σημαντικές διαφορές σε αρκετά παιχνίδια που δεν κατάφερε να κρατήσει και κάπως έτσι φτάσαμε εδώ.

Πού φτάσαμε; Στο σημείο όπου τα «πρέπει» έχουν γίνει πολύ συγκεκριμένα και πολύ απαιτητικά: για να μη φτάσει ο Παναθηναϊκός στο παρά – ένα, να παίζει κορόνα – γράμματα την είσοδό του στην οκτάδα, πρέπει να γκαζώσει εδώ και τώρα. Τα τρία παιχνίδια που ακολουθούν, με Ολυμπιακό, ΤΣΣΚΑ και Φενέρ, είναι must – win, όπως ακριβώς τα «σημάδεψε» και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Κυρίως όμως, είναι must – try hard.

Μπάσκετ είναι, μπορεί να κερδίσεις και μπορεί να χάσεις. Μπορεί ο αντίπαλος να κάνει το καλύτερο ματς της χρονιάς και στα μισά δικά σου σουτ η μπάλα να μπαίνει και να βγαίνει από το καλάθι. Μπορεί να έχεις τραυματισμούς, μπορεί οι διαιτητές να σε αντιμετωπίζουν σαν να έχεις κοροναϊό. Πολλά μπορεί να συμβούν σε ένα ματς. Αλλά αν τα δώσεις όλα, αν κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, αν γυαλίζει το μάτι σου και «ματώσεις» για κάθε κατοχή, τουλάχιστον στο τέλος της ημέρας θα γνωρίζεις και εσύ και ο κόσμος της ομάδας και όλοι, πως έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες. Αλλά και στα 40 λεπτά που διαρκεί το ματς, όχι στα 30 ή τα 35.

Αν στον Παναθηναϊκό δεν κάνουν step-up όλοι, η υπέρβαση δεν γίνεται να έρθει. Με δυο ή τρεις μπροστάρηδες σε κάθε αγώνα δεν γίνεται προκοπή, αν οι υπόλοιποι δεν βοηθήσουν ουσιαστικά, όσο παραπάνω μπορεί ο καθένας. Είτε είναι πενταδάτοι, είτε έρχονται από τον πάγκο. Είτε παίζουν 30 λεπτά, είτε 3. Είτε έχουν συμβόλαιο του 1,5 εκατομμυρίου, είτε των 200.000.  Αν τα περιμένουν όλα από τον Καλάθη σε άμυνα και επίθεση, η λογική λέει πως η ομάδα δεν θα τα καταφέρει. Αν όμως παραδειγματιστούν από τον αρχηγό, ο οποίος ακόμα και στις μέτριες ή κακές βραδιές του στην επίθεση, λιώνει στην άμυνα και προσπαθεί να αναπληρώσει τις επιθετικές αδυναμίες με ασταμάτητη ενέργεια σε όλα τη μήκη και πλάτη του γηπέδου, τότε τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα.

Σε τελική ανάλυση, διαβάζω και ακούω τελευταία ότι αρκετοί προσπαθούν να απαξιώσουν το φετινό ρόστερ του Παναθηναϊκού, την ποιότητα των παικτών, ακόμα και τον ίδιο τον Ρικ Πιτίνο. Στο χέρι τους είναι να κάνουν τα στόματα αυτά να σωπάσουν, όπως έγινε πέρυσι.