Είναι κρίμα να πυροβολάς τα γόνατά σου

Στον Παναθηναϊκό θα έπρεπε να μιλούν για μπάλα. Για τα τελευταία παιχνίδια της κανονικής περιόδου, για τα λάθη και τα σωστά που έγιναν, για το πώς θα πάει η ομάδα στα play-offs ώστε να είναι ανταγωνιστική σε όλα τα παιχνίδια. Θα μπορούσαν να γελάνε στον Παναθηναϊκό με όλους αυτούς που τον είχαν σίγουρο για τα play-outs (όπως ακριβώς και πέρυσι τον είχαν πρώτο φαβορί για υποβιβασμό) και να κάνουν πλάκα με τους ξυπνητζήδες που έλεγαν με σιγουριά στο ξεκίνημα της χρονιάς ότι τρεις ομάδες που ξεκινούν από «Παν» θα είναι στον πάτο της βαθμολογίας - τις δυο τις πέτυχαν, στην τρίτη ατύχησαν.

Στον Παναθηναϊκό αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να συζητάμε ποδοσφαιρικά. Για τις ανανεώσεις των συμβολαίων, για την αγωνιστική πρόοδο και την αγωνιστική στασιμότητα κάποιων παικτών, για τους δανεικούς και ποιοι γίνεται να παραμείνουν, για παίκτες τύπου Καρλίτος που μπορούν να έρθουν ως ελεύθεροι και να βοηθήσουν πραγματικά την ομάδα. Να δούμε αν υπάρχει η πιθανότητα να πουλήσει κάποιον παίκτη η ομάδα και σε ποια τιμή, να μάθουμε αν έρχονται κι άλλοι παίκτες από τους «μικρούς» της ομάδας και τι μπορούν να προσφέρουν μελλοντικά. Θα έπρεπε να κάνουμε όλες αυτές τις κουβέντες και άλλες τόσες, έχοντας ένα δεδομένο: ότι ο Γιώργος Δώνης θα συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του έχοντας την ουσιαστική στήριξη όλων (διοίκησης, παικτών, οπαδών), ώστε να παρουσιάσει ακόμα καλύτερα πράγματα απ' αυτά τα ωραία που έχει καταφέρει εδώ και ενάμιση χρόνο, παλεύοντας με αντιξοότητες και ένα κάρο δυσκολίες. Αλλά φυσικά, τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο, ούτε καν το αυτονόητο…

Σε όλα αυτά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες, έχουμε ακούσει μόνο την πλευρά του Γιώργου Δώνη και αυτά που είπε στην κάμερα της NOVA. Από τη διοίκηση, είδαμε λίγες μέρες μετά μια δήλωση στήριξης και μια «νουθεσία» να λύνονται τα προβλήματα εντός του σπιτιού και όχι στο μπαλκόνι που μας ακούει όλη η γειτονιά. Δεν θα διαφωνήσω με το τελευταίο: τα ενδοοικογενειακά προβλήματα κοιτάς να τα λύσεις μέσα στο σπίτι, διότι άμα τα «φωνάξεις» αρχίζουν μετά τα κουτσομπολιά και τα σενάρια και δίνεις τροφή σε αυτούς που θέλουν να βλάψουν την ομάδα να λένε και να γράφουν διάφορα. Μόνο που στην περίπτωσή μας μεγαλύτερη σημασία έχει για ποιους λόγους δημιουργήθηκαν αυτά τα προβλήματα, κυριολεκτικά από το πουθενά και μικρότερη το πώς διάλεξε ο Δώνης να τα μοιραστεί με όλο τον κόσμο. 

Θέλω να πιστεύω ότι θα καθίσουν ειλικρινά και με διάθεση συνεργασίας στο τραπέζι η διοίκηση που βάζει τα λεφτά, ο Ρόκα που βάζει την τεχνογνωσία, την ατζέντα και τα κονέ του και ο προπονητής που γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον τις ανάγκες της ομάδας και θα συζητήσουν για το καλό της ομάδας. Θέλω να πιστεύω ότι η πρόταση που θα κάνει στο Χρήστο Δώνη η διοίκηση για επέκταση συμβολαίου θα είναι «κανονική» κι όχι τέτοια που θα του δείχνει ευγενικά την πόρτα της εξόδου - κι αν αποφασίσει ο παίκτης να συνεχίσει στο εξωτερικό, είναι δικαίωμά του. Θέλω να πιστεύω ότι όπως ακριβώς το Γενάρη η διοίκηση διέθεσε κάποια χρήματα για το δανεισμό του Ανουάρ και του Νατζ, την απόκτηση του Αγιούμπ και του Καρλίτος (που πληρώνεται από τώρα για να παίξει από την ερχόμενη σεζόν), παρότι ο Παναθηναϊκός δεν κυνηγάει κάτι, το ίδιο θα πράξει και το καλοκαίρι, με οικονομική λογική και χωρίς σπατάλες, ώστε να εφοδιάσει τον προπονητή με τα κατάλληλα εργαλεία για την επόμενη σεζόν, βάζοντας το κατιτίς παραπάνω στο μπάτζετ της επόμενης σεζόν. Αναφέρθηκα στα τρία «αγκάθια», όπως τουλάχιστον τα πληροφορηθήκαμε από τις δηλώσεις του Γιώργου Δώνη, προβλήματα που δεν δείχνουν αξεπέραστα ούτε αγεφύρωτα.

Σε διαφορετική περίπτωση, αν κάποια απ' όλα αυτά ή όλα εξακολουθούν να υπάρχουν ή αν υπάρχουν κι άλλα που δεν τα γνωρίζουμε, αν για παράδειγμα κάποιοι αισθάνονται «ριγμένοι» από τη δημοφιλία του Δώνη ή «ζηλεύουν» που παίρνει εκείνος το χειροκρότημα και δεν το ανέχονται, τότε οι εξελίξεις μπορεί να είναι πολύ στενάχωρες. Διότι αν φύγει ο Δώνης, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να ψάξει κάτι πολύ μεγαλύτερο από έναν καλό προπονητή: θα πρέπει να βρει κάποιον που να λειτουργήσει ως «πατρική φιγούρα» και «δάσκαλος» στα αποδυτήρια, κάποιον που έχει το χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθεί και με τους «μικρούς» που είναι το μέλλον της ομάδας, κάποιον που θα λειτουργεί σαν «κόλλα» ανάμεσα στην ομάδα και τον κόσμο, που θα μιλάει Παναθηναϊκά στις καρδιές των οπαδών. Και στα δικά μου μάτια, μου φαίνεται σχεδόν απίθανο να βρεθεί το καλοκαίρι ένας τέτοιος προπονητής.