Ενώνει και πορώνει!
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για τη δήλωση-σταθμό του Δημήτρη Γιαννακόπουλου αμέσως μετά την κατάκτηση της κούπας.
Ο Παναθηναϊκός Α.Ο. είχε δέκα χρόνια να πάρει τίτλο στο βόλεϊ. Δέκα ολόκληρα χρόνια. Και αυτή τη δεκαετία όχι απλά ήταν κομπάρσος αλλά φτωχός συγγενής, παρακολουθώντας πότε τον αιώνιο αντίπαλο, πότε τον ΠΑΟΚ και πότε την… κουτσή Μαρία να παίρνει τίτλους σε ένα άθλημα που για χρόνια ολόκληρα δεν είχε καν αντίπαλο! Σε αυτά τα δέκα χρόνια, όχι μόνο το τμήμα βόλεϊ αλλά ο Σύλλογος ολόκληρος πέρασε πολλά. Τα πάνδεινα. Βρέθηκε ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Σε κάποιες περιπτώσεις… βούτηξε κιόλας!
Το βράδυ της 19ης Φεβρουαρίου του 2020, η ανδρική ομάδα βόλεϊ του Παναθηναϊκού, ο κόουτς Ανδρεόπουλος, ο μέγας Πανταλέων και οι συμπαίκτες του, σήκωσαν ξανά μία κούπα! Πήραν τίτλο! Και τον πήραν με έναν τέτοιο τρόπο που όχι μόνο αποδεικνύει ότι ο Παναθηναϊκός ξαναγίνεται μεγάλος αλλά πολύ περισσότερο δημιουργεί νέους Παναθηναϊκούς! Πρώτα το διπλό μέσα στου Ρέντη και μάλιστα από 0-2 σε 3-2 και εν συνεχεία η κατάκτηση του Λιγκ Καπ με το «χρυσό» σετ, είναι αναμνήσεις από αυτές που προκαλούν περηφάνεια σε κάθε φίλαθλο. Από αυτές που μεγαλώνοντας λες στα παιδιά σου και στα εγγόνια σου! Ναι… Τέτοιες στιγμές ήταν! Ιστορικές!
Και να με συμπαθάτε προπονητές, αθλητές και όσοι συνετέλεσαν λιγότερο ή περισσότερο σε αυτό το θαύμα αλλά (και) η χθεσινή κούπα έχει φαρδιά πλατιά μια υπογραφή: Δημήτρης Π. Γιαννακόπουλος.
Κι όχι τόσο για το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά πριν το ματς στο «Μελίνα Μερκούρη», έπαιξε με τα μυαλά των Ολυμπιακών και τους μπλόκαρε, όσο για το ότι έκανε για μια ακόμη φορά τα λόγια του πράξη. Μπαίνοντας στον χρεωκοπημένο Ερασιτέχνη, σε μια ακόμη επίδειξη Παναθηναϊκής Τρέλας, ο Δημήτρης είχε ορίσει τη διαδρομή: Εξυγίανση, Οργάνωση, Ισχυροποίηση, Τίτλοι… Άλλοι θα ήθελαν περισσότερο χρόνο για να φτάσουν στους τίτλους. Άλλοι… Η υπομονή δεν ανήκει στις αρετές του ΔΓ. Και η μεταγραφή του Τσάσιτς ήταν δείγμα αυτού του «δεν μπορώ να περιμένω»! Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Όταν γράφει άλλωστε η Ιστορία, τι να λέμε εμείς…
Λίγο μετά την απονομή και έπειτα από μία μάχη 3 ωρών και βάλε, την οποία έζησε στο… κάγκελο, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν μίλησε για όσα έχουν επιτευχθεί επί των ημερών του. Δεν διεκδίκησε δάφνες. Δεν υποσχέθηκε, δεν εκμεταλλεύτηκε την στιγμή… «Ο τίτλος ανήκει σε όλα τα παιδιά που στήριξαν τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό την τελευταία δεκαετία. Και στους αθλητές, και στους οπαδούς, στους συνδέσμους. Σε όλους όσοι ήταν στον Παναθηναϊκό και πέρασαν δύσκολα». Αυτό είπε, απονέμοντας τα εύσημα σε όσους έβαλαν πλάτη στα δύσκολα. Σε όσους βίωσαν πρωτόγνωρες για Παναθηναϊκό καταστάσεις!
Κι αυτό δείχνει πολλά. Αποδεικνύει πολλά. Πόσο μάλλον δε, αυτές τις στιγμές… Για να μην λέμε λόγια: Ο Παναθηναϊκός έχει την τύχη να διαθέτει στην κεφαλή του έναν άνθρωπο που ενώνει και πορώνει…
Έναν ηγέτη που έχει τον τρόπο να βγαίνει νικητής ακόμη και σε συνθήκες «μόνος εναντίον όλων».
Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να ανακόψει την πορεία του Παναθηναϊκού προς την κορυφή, όποιος πιστεύει ότι μπορεί να σταματήσει τον Σύλλογο από την προσπάθεια να ξαναγίνει μεγάλος, όποιος θεωρεί ότι με τρικλοποδιές θα βάλει φρένο στο τριφύλλι, θα αποδειχτεί στην πράξη ότι κάνει λάθος.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω… Πάει μπροστά. Και όταν φουσκώσει παρασύρει ότι βρεθεί στο διάβα του. Η φύση δεν νικιέται. Κι όταν είσαι από τη φύση σου «νικητής» δεν χάνεις ποτέ.
Υγ. Η κίνηση των ανθρώπων του Παναθηναϊκού, με μπροστάρηδες τον Σωτήρη Πανταλέων και τον Μιχάλη Γεωργαντή, πριν καν πανηγυρίσουν την κούπα να μεριμνήσουν ώστε η αποστολή του Ολυμπιακού να πάει χωρίς πρόβλημα στα αποδυτήρια, αποδεικνύει επίσης πολλά για το ποιόν των πραγματικών Παναθηναϊκών.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.