Ίδιος αντίπαλος, άλλου τύπου παιχνίδι

Το ματς Κυπέλλου στην Τούμπα δεν θα έχει καμία σχέση με το 2-0 του πρωταθλήματος της Κυριακής. Όπως πιθανότατα δεν θα έχει και η ρεβάνς του Κυπέλλου, αλλά ας περιμένουμε να δούμε πώς θα πάει το πρώτο παιχνίδι, για να έχουμε μια εικόνα ενόψει της ρεβάνς. Και δεν θα έχει καμία σχέση ούτε τακτικά, ούτε ψυχολογικά, ούτε «εξωαγωνιστικά».

Ο Παναθηναϊκός δεν ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη σαν «φτωχός συγγενής», ούτε σαν μια «συμπαθητική ομάδα που παίζει ωραίο ποδόσφαιρο, αλλά είναι του χεριού μας». Ανεβαίνει ως η πιο φορμαρισμένη ομάδα του πρωταθλήματος, με πέντε σερί νίκες, με ξεκάθαρο αγωνιστικό προσανατολισμό και αγωνιστικές αρχές σε όλες τις γραμμές του γηπέδου, που δύσκολα συναντάς αυτή την περίοδο σε άλλες ελληνικές ομάδες: τίποτα δεν γίνεται «τυχαία» ή «άναρχα» στην ομάδα και ακόμα και η «ιδιωτική πρωτοβουλία» παικτών που έχουν δημιουργικά χαρίσματα, όπως είναι ο Ζαχίντ, ο Νάγκι, ο Χατζηγιοβάνης ή ο Μπουζούκης, γίνεται μέσα από το πλάνο και το σύστημα, τις εντολές που έχει δώσει ο Γιώργος Δώνης για το πώς θέλει να αναπτύσσεται η ομάδα.

Για να γίνουν όμως τα πράγματα όπως πρέπει μπροστά, πρέπει να εμπνέουν εμπιστοσύνη και ηρεμία τα μετόπισθεν. Κι αυτή ακριβώς είναι η μεγάλη κατάκτηση της ομάδας και ο λόγος που ο Παναθηναϊκός έχει μια σειρά από νίκες: δεν δέχεται γκολ, διότι δεν επιτρέπει πολλές φάσεις στον αντίπαλο. Η πίεση ξεκινάει από ψηλά, τα εξτρέμ βοηθούν τα μπακ και δεν αδιαφορούν για το τι γίνεται στην πλάτη τους, το δίδυμο Σένκεφελντ – Πούγγουρα είναι δεμένο και αξιόπιστο και η τελευταία γραμμή άμυνας, ο Σωκράτης Διούδης, δείχνει σταθερότητα και καλά ρεφλέξ όποτε καλείται να βάλει το χεράκι του. Ακόμα και οι στατικές φάσεις, που πλήγωσαν τον Παναθηναϊκό στο ξεκίνημα της χρονιάς, δείχνουν να γιατρεύονται με προσπάθεια συνολική.

Όταν λοιπόν έχεις λύσει σε μεγάλο βαθμό τον μεσοαμυντικό πονοκέφαλο, μπορείς πιο ελεύθερα να τρέξεις στην αντεπίθεση όταν κλέψεις τη μπάλα. Μπορείς να ανεβάσεις πιο ψηλά τα ακραία σου μπακ για να έχουν συμμετοχή στην ανάπτυξη. Μπορεί να ανέβει ο Σένκεφελντ μέχρι το κέντρο του γηπέδου και να μοιράσει τη μπάλα. Μπορεί ο Χρήστος Δώνης να πατήσει περιοχή, όταν ξέρει πως υπάρχει παίκτης πίσω του να τον καλύψει αν χαθεί η μπάλα. Και μπορεί συνολικά η ομάδα να δουλέψει πιο αρμονικά, με ισορροπία σε άμυνα και επίθεση, με ανάπτυξη από τον άξονα, με κάθετες μπαλιές, με πλαγιοκοπήσεις, με σέντρες.

Το πρώτο παιχνίδι στην Τούμπα ωστόσο, θέλει ακόμα πιο μεγάλη προσοχή απ’ αυτό του πρωταθλήματος. Όχι μόνο διότι ο ΠΑΟΚ είναι ψυλλιασμένος, αλλά διότι είναι και «πληγωμένος». Υπάρχει γκρίνια από τον κόσμο και «γκάζια» από τον Ιβάν Σαββίδη. Υπάρχει μουρμούρα για τον Φερέιρα και αρκετοί παίκτες δείχνουν «σκασμένοι» ή ντεφορμέ. Και ακριβώς όταν μια καλή ομάδα είναι στριμωγμένη, τότε είναι που μπορεί να γίνει πιο επικίνδυνη, να ψάξει μια μεγάλη νίκη για να ρεφάρει ψυχολογικά, να ζεστάνει τον κόσμο της, να μοιράσει μηνύματα για τη συνέχεια στο πρωτάθλημα και το κύπελλο. Κι αυτό  πρέπει να προσέξει ο Παναθηναϊκός και έχει στο μυαλό του ο Δώνης – διαβάζω ότι προσανατολίζεται σε πιο ενισχυμένο κέντρο (με Κουρμπέλη – Ανουάρ – Δώνη) και 4-3-3.

Το μεγάλο αβαντάζ του ΠΑΟΚ, είναι η Τούμπα και η ατμόσφαιρα που φτιάχνουν οι φίλοι της ομάδας. Αλλά ένας Παναθηναϊκός θαρραλέος, που θα πατήσει καλά στο γήπεδο και δεν θα «μασήσει», που θα κάνει το παιχνίδι του, θα απειλήσει ή θα βάλει γκολ, μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ την ατμόσφαιρα της Τούμπας, προς όφελός του: οι Έλληνες οπαδοί δεν φημιζόμαστε για την υπομονή και την ψυχραιμία μας και όπως είδαμε και στο ματς με τη Λαμία, οι φίλοι του ΠΑΟΚ εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους με τρόπο έντονο, όταν αυτό που βλέπουν δεν τους αρέσει. Αν φροντίσει η ομάδα του Δώνη να παρουσιάσει στους φίλους του ΠΑΟΚ κάτι που δεν θα τους αρέσει καθόλου, τότε μπορεί να σταθεί όρθιος μέσα στη «δύσκολη» Τούμπα και να κάνει τη ρεβάνς μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση