Αγάπη και «πράσινα άλογα»

Υπάρχουν Παναθηναϊκοί, «Παναθηναϊκάρες» και «Παναθηναϊκάρχες». Υπάρχουν αυτοί που αγαπούν την ομάδα, «στις χαρές και στις λύπες μαζί», που την στηρίζουν και την αγαπούν ακόμα περισσότερο όταν περνάει δυσκολίες και δεν της γυρίζουν την πλάτη και υπάρχουν και οι πανηγυρτζήδες, που πάνε στο γήπεδο και ασχολούνται με την ομάδα μόνο όταν νικάει, όταν είναι φραγκάτη και έχει άκρες στα κέντρα αποφάσεων.

Υπάρχουν οι «νοσταλγοί» και οι «χαρτζιλικωτοί», που άμα βολευτούν σε καμία δουλίτσα ή καμία αργομισθία τα βλέπουν όλα τέλεια και άμα τους ταράξεις τη βολή ή την κονόμα, τα βλέπουν όλα μαύρα και άραχνα. Υπάρχουν επίσης αυτοί που καταστροφολογούν και παρότι σκίζουν τα ρούχα τους ότι λατρεύουν την ομάδα, βαθιά μέσα τους εύχονται να καταστραφεί το σύμπαν, διότι νομίζουν μέσα στην ανοησία τους, ότι θα δικαιωθούν λέγοντας «σας τα έλεγα εγώ» και «είδατε που είχα δίκιο;».

Υπάρχουν αυτοί που κάνουν σκληρή αλλά καλόπιστη κριτική, όποτε βλέπουν κάτι στραβό το επισημαίνουν αλλά όποτε βλέπουν κάτι καλό το αναδεικνύουν. Υπάρχουν οι ρομαντικοί και οι «άρρωστοι» με την ομάδα, υπάρχουν αυτοί που αναπολούν τις εποχές που το ποδόσφαιρο ήταν λιγότερο επαγγελματικό και περισσότερο «φανέλα» και «καψούρα», υπάρχουν αυτοί που θα ήθελαν να βλέπουν παιχταράδες των 5 και 10 εκατομμυρίων και αυτοί που θέλουν να βλέπουν πιτσιρίκια που βγαίνουν μέσα από τα σπλάχνα της ομάδας να μεγαλώνουν, να ωριμάζουν και να πρωταγωνιστούν.

Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι στους κόλπους του Παναθηναϊκού, όπως υπάρχουν και ανάλογες ή αντίστοιχες περιπτώσεις και στις άλλες ομάδες - ο Παναθηναϊκός όμως είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση: πολλά χρόνια «Βαρδινογιαννικός», πέρασε στην (σύντομη) εποχή της πολυμετοχικότητας και μετά στην απαξίωση ακόμα και απ' αυτούς που είχαν υποσχεθεί μεγαλεία και είχαν επενδύσει εκατομμύρια. Και στη συνέχεια, ένα βήμα πριν το Πρωτοδικείο, πέρασε στην εποχή Αλαφούζου, με ελπίδα και όραμα στην αρχή, «χαρποαλεύοντας» στη συνέχεια, χωρίς Ευρώπη, χωρίς δικαίωμα μεταγραφών, χωρίς στον ήλιο μοίρα.

Αυτή τη στιγμή όμως, ο Παναθηναϊκός βρήκε και ήλιο και μοίρα. Αργά και βασανιστικά. Περνώντας μέσα από ένα σκοτεινό τούνελ. Μένοντας εδώ και χρόνια μακριά και από τον πρωταθλητισμό και από την Ευρώπη, που κάποτε ήταν το οξυγόνο του. Με παίκτες που πέρυσι έπαιζαν «αναγκαστικά», διότι αυτοί μόνο υπήρχαν και δεν επιτρεπόταν η ομάδα να αποκτήσει άλλους. Με μεταγραφές φέτος χαμηλού μπάτζετ, με αστοχίες και «πετυχεσιές». Με όλα αυτά, έχει φτάσει σήμερα στο σημείο να έχει κερδίσει τέσσερα συνεχόμενα ματς για το πρωτάθλημα και να έχει κάνει μια σπουδαία πρόκριση στο κύπελλο, να παίζει ωραία μπάλα, να είναι πολύ συμπαγής μεσοαμυντικά, να φτιάχνει φάσεις και να σκοράρει και να παραδέχονται οι περισσότεροι φίλαθλοι και οπαδοί όλων των ομάδων ότι είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα και παίζει την πιο ωραία μπάλα. Όχι κι άσχημα για μια ομάδα που πριν λίγες εβδομάδες είχαν ξεγράψει μέχρι και οι «φίλοι» της…

Πώς νιώθουν άραγε όλοι αυτοί οι «Παναθηναϊκάρες» που είχαν επενδύσει στην αποτυχία της ίδιας τους της ομάδας και την καταστροφή; Που πούλαγαν φύλλα και κλίκς, αλλά κυρίως πούλαγαν μιζέρια και σανό τους αναγνώστες και ακροατές τους στα sites και τα social media, τα ραδιόφωνα και τα τηλέφωνα στις εκπομπές επικοινωνίας; Που είχαν ουσιαστικά υιοθετήσει την επιχειρηματολογία των «απέναντι», των «εχθρών» και αντιπάλων, που αντί να σηκώνουν αναχώματα στη λάσπη και τη βρωμιά, έβαζαν κι αυτοί το λιθαράκι τους στην αλητεία;

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει κερδίσει τίποτα ακόμα. Δεν είναι σίγουρος για την εξάδα ή την τετράδα, δεν είναι το φαβορί απέναντι στον ΠΑΟΚ στο κύπελλο, δεν έλυσε τα οικονομικά του προβλήματα ούτε μπορεί να ξέρει πόσοι και ποιοι από τους βασικούς του παίκτες θα είναι εδώ και μετά το καλακαίρι. Και φυσικά, σε όποια «ευρωπαϊκή» θέση και να τερματίσει, Ευρώπη δεν θα παίξει αυτό το καλοκαίρι λόγω της τιμωρίας που κουβαλάει. Έχει κερδίσει ένα πράγμα όμως ήδη: την αξιοπρέπειά του. Σε κανέναν δεν έχει χαριστεί ως τώρα, ούτε θα χαριστεί από δω και πέρα. Σε κανενός το άρμα δεν έχει ανέβει και δεν έχει ούτε «φίλους», ούτε «γνωστούς». Κι αυτοί που τον αντιμετωπίζουν με συμπάθεια ή τον εκθειάζουν, θα τον σφάξουν στο γόνατο αν μπορέσουν και τους δοθεί η ευκαιρία, μόλις δουν ότι εκτός από «συμπαθητικούλης» είναι και «ενοχλητικούλης» και «επικινδυνούλης».

Ό,τι και να γίνει από εδώ και πέρα στη συνέχεια της χρονιάς, ο Δώνης και τα «παιδιά» του, έχουν κερδίσει το σεβασμό. Ελπίζω πρώτα απ' όλα, τον σεβασμό αυτών που πραγματικά αγαπούν την ομάδα αυτή. Όσο για τους υπόλοιπους, αν βαρεθούν να κάνουν βουντού μπας και διαλυθεί η ομάδα, μακάρι κάποια στιγμή να αναγνωρίσουν την προσπάθεια του προπονητή και των ποδοσφαιριστών και να πουν μισή καλή κουβέντα σε αυτούς που την αξίζουν.