Φτιάχνει ομάδα για να «κερδάει και τους διαιτητάς»

Δεν ξέρω ποιος έβαλε πιο δύσκολα στον Δώνη και τους παίκτες του: ο αξιόμαχος ΠΑΣ που προηγήθηκε με το γκολ του Παντελάκη, ή ο ανεκδιήγητος βοηθός Καλύβας και ο μαρμαρωμένος διαιτητής Παπαδόπουλος που ούτε το καθαρό γκολ του Ινσούα μέτρησαν, ούτε τον άφηναν να σκεφτεί ότι μπορεί να κάνει φάση, κόβοντάς τον με ανύπαρκτο οφσάιντ; Μάλλον «το έργο» διαιτητή και βοηθού, ήταν το πιο ζόρικο για τον Παναθηναϊκό, ακόμα κι από το 0-1. Πολύ απλά διότι αν ο Παναθηναϊκός είχε ισοφαρίσει με τον Ινσούα, θα έψαχνε τα ίδια δυο γκολ που αναζητούσε και πριν τη σέντρα για να προκριθεί και επιπλέον οι παίκτες του θα είχαν περισσότερο καθαρό μυαλό και λιγότερα νεύρα - χαλάει το μυαλό όταν βλέπεις τέτοιες διαιτητικές γελοιότητες, σε ματς σημαντικό που κρίνει πρόκριση και φυσικά δεν είναι ούτε η πρώτη, η δεύτερη ή η τρίτη φορά φέτος, που οι «πράσινοι» έχουν τόσο αισχρή σντιμετώπιση από τους διαιτητές. Με VAR, χωρίς VAR, με Έλληνες διαιτητές, με ξένους διαιτητές, σε πρωτάθλημα, σε κύπελλο, κόντρα με «μεγάλους», «μεσαίους» ή «μικρούς», αρκετοί είναι αυτοί που δεν τον σέβονται.

Πώς το έλεγαν όμως εκείνοι οι χωρατατζήδες κάποτε που σήμερα παριστάνουν τους τιμητές του ελληνικού ποδοσφαίρου; «Κάντε ομάδα για να κερδάτε και τους διαιτητάς». Ε, αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει ο Δώνης: τους μάζεψε τους παίκτες του στο ημίχρονο, τους ηρέμησε, τους μίλησε τακτικά αλλά τους μίλησε και ανθρώπινα, τους εξήγησε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, ότι υπάρχει ένα ημίχρονο ακόμα κι ότι φοράνε μια πολύ βαριά φανέλα. Κι εκείνοι μπήκαν μέσα στο δεύτερο ημίχρονο, κόντρα στο (συνολικό) 0-2 του ΠΑΣ, κόντρα στην κακή ψυχολογία και τις διαιτητικές αλητείες και έβαλαν τρία γκολ. Καθαρά και παντελονάτα, χωρίς «χάρες» και «συμψηφισμούς» από τον ρέφερι: το πέναλτι ήταν πέναλτι, οφσάιντ δεν υπήρχε στο δεύτερο γκολ, ο Κουρμπέλης δικαίως αποβλήθηκε, για να μην έχει να λέει κανείς ότι ο Παπαδόπουλος είχε τίποτα… τύψεις από την τρικυμία που τον έπιασε στο πρώτο μέρος και έδωσε κανένα «κουκούτσι» στους γηπεδούχους.

Φυσικά, το να φτιάχνεις ομάδα για να «κερδάς και τους διαιτητάς», δεν είναι εύκολη υπόθεση και δεν θα κερδάς πάντα. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε διότι είχε απέναντί του μια ομάδα χαμηλότερης δυναμικότητας και κατηγορίας - πώς να κερδίσει όμως με κόντρα διαιτησία τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα ή τον Ολυμπιακό λίγες μέρες πριν; Ωστόσο, νίκες σαν κι αυτή, ακόμα κι αν είναι για το κύπελλο κι ακόμα κι αν δεν είναι κόντρα σε ΠΑΟΚ ή Ολυμπιακό αλλά κόντρα στον ΠΑΣ, μόνο κέρδη φέρνουν στην ομάδα. Κι όχι μόνο τα προφανή, δηλαδή τη συνέχεια στο κύπελλο.

Φέρνουν τον κόσμο πιο κοντά στην ομάδα, άρα και περισσότερο κόσμο στα επόμενα εντός έδρας παιχνίδια. Φέρνουν αυτοπεποίθηση στα πόδια και τα μυαλά των ποδοσφαιριστών, ειδικά των μικρότερων. Φέρνουν καλύτερο κέφι και διάθεση και όχι σκυμένα κεφάλια και αναθέματα για τος Καλύβες και τους Παπαδόπουλους.  Φέρνουν ακόμα μεγαλύτερο δέσιμο ανάμεσα στους παίκτες αλλά και ανάμεσα στον προπονητή με τους παίκτες. Διότι γι' αυτόν τον προπονητή, που είναι και πατρική φιγούρα και δάσκαλος και «φίλος» και αυτός που βάζει πλάτη στα δύσκολα και δεν βγάζει κανέναν «στη σέντρα», καταλαβαίνουν οι παίκτες ότι αξίζει να «πέσουν στη φωτιά» για πάρτη του.