Τοξικότητας και φόβου γωνία

Το ομολογώ: ήμουν κι εγώ ένας από τους αφελείς, που περίμενα ότι θα αλλάξουν τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Από τη μια το VAR, από την άλλη οι ξένοι διαιτητές στα ντέρμπι, έλεγα ότι δεν μπορεί, δεν γίνεται, θα δίνονται επιτέλους αυτά που γίνονται. Και ακόμα κι αν δεν τα βλέπουν ή «δεν τα βλέπουν», θα υπάρχει το VAR για να διορθώνει την κατάσταση.

Λίγους μήνες μετά, γελάει ο κόσμος και με το VAR και με τους ανθρώπους που το χειρίζονται, όπως γελάει και με τους διαιτητές – Έλληνες και ξένους. Γελάει ο κόσμος, κλαίει το ποδόσφαιρο και σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο γίνεται κάτι που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Ένα απ’ αυτά που «δεν γίνονται». Στην Ελλάδα όμως, μια χαρά γίνονται όλα.

Οι Έλληνες διαιτητές, είναι προφανές και ξεκάθαρο ότι απειλούνται. Με τον ξυλοδαρμό του Τζήλου σχεδόν κανείς πια δεν ασχολείται, σαν να έγινε σε ταινία δράσης και όχι στην πραγματικότητα. Με την διπλή επίσκεψη στο σπίτι του Ευαγγέλου σε λίγο καιρό επίσης δεν θα ασχολείται κανείς. Μας νοιάζει περισσότερο ποιου διαιτητή η γυναίκα δουλεύει πού και όχι οι λόγοι που κάποιοι γνωρίζουν πού μένουν οι διαιτητές και τραμπουκίζουν τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Το μόνο σημαντικό προφανώς είναι να σφυρίζουν κάθε Κυριακή και να μην διανοηθούν να «απεργήσουν», διότι υπάρχουν οι ρήτρες της NOVA και δεν υπάρχουν διαθέσιμες ημερομηνίες λόγω play-offs και Euro.

Αλλά πώς να σφυρίξει ή να χειριστεί το VAR κάποιος που φοβάται, ότι θα δεχθεί περίεργες επισκέψεις αργά το βράδυ σπίτι του ή θα φάει ξύλο ή θα απειλήσουν τα παιδιά του ή θα τον συλλάβουν με τη διαδικασία του Αυτόφωρου επειδή δεν έδωσε ένα πέναλτι; Και από την άλλη, τι περιμένει κανείς από τον (κάθε) Γκεστράνιους που έρχεται στην Ελλάδα για να σφυρίξει ένα ντέρμπι; Να είναι αγέρωχος και ατρόμητος; Σάμπως οι ξένοι που έρχονται δεν μαθαίνουν τι γίνεται; Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι έρχονται ινγκόγκνιτο και δεν ξέρει κανείς ούτε πού διαμένουν στη χώρα μας, ούτε τι ώρα φεύγουν; Του Γκεστράνιους συγκεκριμένα, ξέρουν καλά και τη φάτσα του πλέον – έχει έρθει στα μέρη μας 3-4 φορές.

Και κάπως έτσι, όλοι εμείς οι αφελείς που περιμέναμε κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο, που περιμέναμε κανονικές διαιτησίες και 50-50, που ελπίζαμε ότι η σαπίλα δεν θα βρει εύκολα πρόσφορο έδαφος για να εξαπλωθεί, βλέπουμε μια από τα ίδια. Για την ακρίβεια, βλέπουμε χειρότερα φέτος: μηνύσεις σε διαιτητές και απειλή για Αυτόφωρο δεν είχαμε παλιότερα. Ούτε τέτοιο εμετό από ανακοινώσεις και διαρροές, αυτά είναι καινούργια φρούτα. Αυτά που είναι «παλιά φρούτα», είναι η αντιμετώπιση των ομάδων που δεν έχουν άκρες στην ΕΠΟ και την ΚΕΔ, που δεν απειλούν, που δεν χυδαιολογούν και οι παράγοντές τους δεν μπουκάρουν στους αγωνιστικούς χώρους βρίζοντας μανάδες, σπίτια και παιδιά. Αυτοί, που είτε λόγω επιλογής είτε λόγω αδυναμίας δεν είναι «στα πράγματα», θα βλέπουν τα κανονικά δικά τους γκολ να ακυρώνονται ως οφσάιντ και τα οφσάιντ γκολ των αντιπάλων τους, να μετράνε ως κανονικά – και μάλιστα μετά από χρήση VAR! Θα βλέπουν τους διαιτητές να μελετάνε με πολύ μεγάλη προσοχή κραυγαλέα πατήματα ποδιών μέσα στην αντίπαλη μεγάλη περιοχή, για να αποφανθούν με μπόλικη σοβαρότητα τρία λεπτά μετά ότι δεν έγινε και τίποτα. Και θα ακούνε το βράδυ της Κυριακής τους «ειδικούς» να μιλούν για «δυναμόμετρα», «κακή γωνία της κάμερας», «διακριτική ευχέρεια του διαιτητή», «χιλιοστό του χιλιοστού» και άλλες μπούρδες.

Η τοξικότητα από μόνη της είναι επικίνδυνη. Ο φόβος, σε κάνει να σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές ό,τι κι αν κάνεις, αναλογιζόμενος τις πιθανές συνέπειες. Ο συνδυασμός αυτών των δυο, της τοξικότητας και του φόβου, είναι ένα από τα επικίνδυνα «κοκτέιλ» που μπορεί να φτιαχτεί. Και δυστυχώς, κυκλοφορεί πλέον σε μεγάλες ποσότητες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τόσο μεγάλες, που αναρωτιέσαι πώς στην ευχή θα ολοκληρωθεί το φετινό πρωτάθλημα, που εκτός από κανονική περίοδο, θα έχει και έξτρα δόσεις τοξικότητας και φόβου στα play-offs.