Οι «διαβολοβδομάδες» θέλουν «διαβόλους»

Ο Παναθηναϊκός «έπεσε» στα ματς με Προμηθέα και Άλμπα, αλλά σηκώθηκε. Πληγώθηκε αλλά έδεσε τα τραύματά του και συνέχισε. Μάτωσε αλλά δεν «πέθανε». Έβγαλε αντίδραση στο Κάουνας και η αντίδραση είναι το καλύτερο γιατρικό στα άσχημα αποτελέσματα: αν αφήσεις την κατάσταση να σε πάρει από κάτω, αν «εθιστείς στην ήττα», τότε αργείς να ξανασηκώσεις κεφάλι.

Γελάω με όλους αυτούς που λένε από το βράδυ της Τρίτης ότι η Ζαλγκίρις ήταν πολύ κακή και πολύ άστοχη, γι' αυτό κέρδισε ο Παναθηναϊκός. Ανήκουν στην κατηγορία των ξυπνητζήδων, που όποτε κερδίζει ο Παναθηναϊκός ευθύνεται η κακή απόδοση του αντιπάλου του κι όταν χάνει ο Παναθηναϊκός, θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό και καθημερινό φαινόμενο να έχει ο αντίπαλος 50% και βάλε στα τρίποντα. Είναι πάνω - κάτω οι ίδιοι άνθρωποι που θεωρούν «μυρωδιά» και «υπερτιμημένο» τον Καλάθη, «άχρηστο» τον Παπαγιάννη, «άψυχο» τον Παπαπέτρου και πάει λέγοντας. Δεν τους παρεξηγώ: τόσα ξέρουν, τόσα λένε. Και κάθε φορά που θα κρίνουν ως τυχαία ή τυχερή μια μεγάλη βραδιά του Καλάθη ή του Παπαγιάννη ή του Παπαπέτρου ή κάποιου άλλου, θα έρχεται ακόμα μια και μετά ακόμα μια για να τους διαψεύδει.

Ο κόουτς Βόβορας, υπήρξε τίμιος στο Κάουνας. Και στο κοουτσάρισμά του και στις δηλώσεις του - όπως υπήρξε τίμιος και ο Παππάς μετά το ματς με τον Ιωνικό: αμφότεροι δεν έριξαν κανένα ανάθεμα στον Πεδουλάκη, αλλά ο μεν Παππάς μίλησε για τις ευθύνες των παικτών και εκθείασε τον Πεδουλάκη, ο δε Βόβορας αφιέρωσε το κομμάτι της νίκης που αναλογεί στον «Άρτζι». Κι έτσι ακριβώς είναι και μπράβο τους. Σε ό,τι έχει να κάνει με το αγωνιστικό κομμάτι, ο Βόβορας μοίρασε το χρόνο συμμετοχής με τέτοιον τρόπο ώστε κανένας να μην «κλατάρει», δεν υπήρξε ούτε ένας παίκτης που να ξεπέρασε τα 28 λεπτά και με αυτόν τον τρόπο οι μπαταρίες ήταν πάντα φορτισμένες, υπήρχε ενέργεια, δεν χάθηκαν τα ριμπάουντ λόγω κόπωσης και δεν ήταν τα χέρια και τα μυαλά κουρασμένα στις κρίσιμες επιθέσεις.

Κι όλα αυτά δεν είναι «μπηχτή» ή κατηγορία στον Αργύρη - έτσι επέλεξε να «ζήσει ή να πεθάνει» κόντρα στην Άλμπα, με 5 παίκτες στο παρκέ για σχεδόν 30 αγωνιστικά λεπτά. Έτσι το ένιωσε, έτσι έπραξε - ίσως να καταλάβαινε μέσα του ότι ακόμα κι αν κέρδιζε το παιχνίδι, με σφιχτό ή ανοιχτό rotation, το λάδι στο καντήλι του είχε πια σωθεί στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Έχασε δυστυχώς εκείνο το ματς στη δεύτερη παράταση και το ΟΑΚΑ πληγώθηκε για δεύτερη φορά φέτος κι αυτές οι ήττες δύσκολα θα «σβήσουν» στη συνέχεια. Αλλά στο Κάουνας έγινε ένα πρώτο βήμα. Αν γίνει και το δεύτερο στο Μόναχο, τότε η βαθμολογία θα βελτιωθεί, όπως και η διάθεση και η ψυχολογία.

Διότι οι «διαβολοβδομάδες», θέλουν «διαβόλους κανονικούς. Που να μην λογαριάζουν κούραση, ταξίδια, δυσκολίες και αφιλόξενες έδρες, αλλά μπαίνουν μέσα και κερδίζουν τα ματς. Το Κάουνας, εδώ και χρόνια, ήταν τόπος μαρτυρίου για τον Παναθηναϊκό, που υπέφερε από το «διάβασμα» του «Σάρας» - αυτή τη φορά οι «πράσινοι» ήταν αυτοί που χαμογέλασαν κι ας έγινε το ματς «ροντέο» στο τέλος. Όσο για τη Μπάγερν, έδειξε τα δόντια της το βράδυ της Τρίτης κόντρα στον Ολυμπιακό, κατάφερε να κερδίσει παίζοντας παθιασμένα στο τέλος, έχει καλούς παίκτες και ισορροπημένο ρόστερ, αλλά τον Παναθηναϊκό δεν μπορεί να τον τρομάξει. Όχι τον Παναθηναϊκό που είδαμε στο Κάουνας. Κι ας μην χρειαστεί να βάλει πάλι ο Νικ 5 τρίποντα - θα βάλει μερικά κι ο Φριντέτ, που ήταν εμφανώς επηρρεασμένος από τον τραυματισμό του κόντρα στη Ζαλγκίρις. Αλλά τη δουλίτσα του μια χαρά την έκανε.

Υ.Γ. Σπουδαίο νέο η επιστροφή του Ρικ Πιτίνο. Όχι διότι έχει υπογράψει κανένα συμβόλαιο με την επιτυχία ή την οκτάδα, αλλά διότι είναι η καλύτερη περίπτωση που θα μπορούσε να βρεθεί για τον πάγκο της ομάδας - όχι απλά η καλύτερη περίπτωση για τη συγκεκριμένη εποχή, αλλά η καλύτερη γενικώς. Αυτή τη φορά δεν έρχεται όπως πέρυσι τα Χριστούγεννα, χωρίς ιδέα για το ευρωπαϊκό μπάσκετ ή το ρόστερ της ομάδας, αλλά γνωρίζοντας και πρόσωπα και πράγματα. Και τους παίκτες του (τους περισσότερους τους είχε και πέρυσι) και τους αντιπάλους και τη διοργάνωση. Δεν γνωρίζω φυσικά τι θα πετύχει στο τέλος και πού θα τερματίσει η ομάδα, αλλά γνωρίζω καλά ένα πράγμα: ότι όπως έγινε και πέρυσι, έτσι και φέτος θα δούμε όλους ή σχεδόν όλους τους παίκτες να βελτιώνονται. Σε άμυνα και επίθεση. Σε μαχητικότητα και ευστοχία. Κι αν βελτιωθούν όλοι σε ατομικό επίπεδο, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα βελτιωθεί η ομάδα συνολικά.

Υ.Γ.2: Κρατήστε κάπου στην άκρη μια πρόβλεψη: με Πιτίνο, θα δούμε εντελώς διαφορετικό Ουέσλι Τζόνσον. Για την ακρίβεια, θα δούμε τον πραγματικό Τζόνσον, τον ΝΒΑer με τη μεγάλη καριέρα. Λίγη υπομονή μόνο χρειάζεται.