Όταν ο Γιώργος Δώνης βγήκε μπροστά

Μέχρι το ντέρμπι με την ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός δεν είχε εντός έδρας νίκη. Ήταν χαμηλά στη βαθμολογία, είχε να διαχειριστεί το ξενέρωμα του κόσμου, την άθλια και προκλητική διαιτησία στα μισά παιχνίδια που είχε δώσει, την ατυχία, τις άστοχες επιλογές στα μεταγραφικά ψώνια του καλοκαιριού, την εσωστρέφεια και τα μπινελίκια προς τη διοίκηση. Όσο κι αν οι εμφανίσεις του ήταν καλύτερες το τελευταίο διάστημα, τα τρίποντα δεν έρχονταν. Όλα αυτά μέχρι το ντέρμπι με την ΑΕΚ. Ή για την ακρίβεια, μέχρι και το ημίχρονο του ντέρμπι.

Το παιχνίδι έμοιαζε χαμένη υπόθεση - όταν είσαι στην κατάσταση που είσαι και χάνεις και 0-2 στα πρώτα 45', τι ακριβώς να περιμένεις; Και το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με απογοήτευση, με κομμένα φτερά, με δυο μεγάλες ευκαιρίες της ΑΕΚ να βάλει τρίτο γκολ και να τελειώσει το ματς. Και κάπου εκεί, ένα μαγικό ποδοσφαιρικό ραβδάκι λες και άγγιξε τους παίκτες του Παναθηναϊκού, που δεν τα παράτησαν, δεν έπαιξαν διαδικαστικά το υπόλοιπο ματς, δεν αποδέχθηκαν μοιρολατρικά την ήττα, αλλά αντέδρασαν. Αντέδρασαν, διότι αντέδρασε πρώτα απ' όλα ο πάγκος της ομάδας, με τις αλλαγές προσώπων και θέσεων - αριστερά ο Μακέντα, κορυφή ο Περέα. Γκολ ο Μακέντα, γκολ ο Περέα. Για να επιβεβαιωθεί για μια ακόμα φορά ότι ο Μακέντα μπορεί να είναι απέιρως πιο χρήσιμος ως περιφερειακός επιθετικός και όχι ως «εννιάρι» και επίσης ότι έγινε «ποδοσφαιρικό έγκλημα» το καλοκαίρι, όπου αντί να αποκτηθεί ένας - εν δυνάμει - βασικός φορ, η ομάδα πήρε Κόναν και Περέα.

Έστω όμως και με τον Περέα έγινε η δουλειά. Διότι η ποδοσφαιρική λογική είχε επανέλθει στη θέση της όχι στο παιχνίδι με την ΑΕΚ, αλλά καιρό πριν: πήγαν «στο καλό» διάφοροι Μολό και Μπεκ, ο ντεφορμέ Κολοβός είναι στον πάγκο, ο Χατζηγιοβάννης και η νεανική του «τρέλα» είναι στο γήπεδο από τη μια πλευρά, ο Μπουζούκης από την άλλη, ο Ζαχίντ έχει προσπαρμοστεί κι έχει γίνει αυτός που κινεί τα νήματα, η αμυντική τετράδα δεν αλλάζει, τα κεντρικά χαφ επίσης (που και να θέλει να τα αλλάξει ο προπονητής δεν έχει και πολλές επιλογές, ακόμα ένα «έγκλημα» του καλοκαιριού). Και το γκολ του Κολοβέτσιου, ήταν αυτό που έγραψε ιστορία και παράλληλα γράφει και μια από τις ωραίες ποδοσφαιρικές ιστορίες που τόσο μας αρέσουν: μπαίνει αλλαγή, στην πρώτη του επαφή με τη μπάλα σκοράρει κόντρα στην παλιά του ομάδα. Κι όλα αυτά τη στιγμή που έβλεπες αρκετά λεπτά πριν στα τηλεοπτικά πλάνα τα πρόσωπα των παικτών του Παναθηναϊκού κατάκοπα - κι όμως, κάπου μέσα τους έψαξαν και βρήκαν λίγη «μπαταρία» ακόμα για να «φορτίσουν» τον κόσμο της ομάδας.

Διότι μην γελιόμαστε: το γκολ που έκανε το 3-2, ήταν πωρωτικό. Ήταν απ' αυτά που σε κάνουν να πετάγεσαι από τον καναπέ σου και να φωνάζεις, να πανηγυρίζεις, να χαμογελάς, να παίρνεις φίλους στο τηλέφωνο, να νιώθεις αυτή την άγρια χαρά που ο αθλητισμός μπορεί να σου χαρίσει σε συγκεκριμένες στιγμές. Και όλη αυτή η πώρωση, τώρα πρέπει να κεφαλοποιηθεί, τώρα πρέπει να πιάσει τόπο, να μη «σβήσει», να μη χαθεί στο επόμενο ματς, ούτε από τους παίκτες, ούτε από το Δώνη.

Διότι ο Γιώργος Δώνης ήταν αυτός που άναψε το φιτίλι. Με τον τρόπο που παρέταξε την ομάδα στην Τούμπα και με αυτά που είπε. Με τον τρόπο που πανηγύρισε τα γκολ από τη σουίτα του ΟΑΚΑ. Με τα όσα είχε δηλώσει σε συνέντευξη πριν το ντέρμπι με την ΑΕΚ. Ο προπονητής έκανε ένα βήμα μπροστά, τη στιγμή που η ομάδα παραπάταγε επικίνδυνα στο χείλος του γκρεμού, τη στιγμή που έφυγε ο Νταμπίζας, που η μια σφαλιάρα διαδεχόταν την άλλη και το «πήρε πάνω του». Σαν προπονητής, σαν «καλός πατερούλης», σαν γνήσιος Παναθηναϊκός. Αυτό σίγουρα μίλησε στην καρδιά του κόσμου. Και απ' αυτό που βλέπω, μίλησε και στην καρδιά των παικτών.

Δεν υπάρχει περίπτωση σε μια κρίση, σε οποιαδήποτε ομάδα και σε οποιοδήποτε άθλημα, να επανέλθει η κανονικότητα και να βγει το κάρο από τη λάσπη, αν οι παίκτες δεν παίξουν και για τον προπονητή τους. Αν δεν τον γουστάρουν, αν δεν τους ψήνει, αν δεν τον σέβονται, δεν πρόκειται να δώσουν το κάτι παραπάνω. Δεν θα βάλουν τα πόδια τους στη φωτιά, θα παίξουν αυτό που είναι να παίξουν, μπας και φύγει και δουν καλύτερες μέρες με τον επόμενο. Εδώ όμως, εμένα μου μοιάζουν τα πράγματα διαφορετικά: τους εμπιστεύεται ο Δώνης και τον εμπιστεύονται και εκείνοι. Τους στηρίζει και τον στηρίζουν. Πιθανότατα τους μιλάει και τους φέρεται διαφορετικά απ' ό,τι ο «Επιλοχίας Νταμπίζας» κι αυτή η συμπεριφορά τους έχει βοηθήσει να ξαναβρούν το κέφι τους, το χαμόγελό τους, τον εαυτό τους, τη χαρά του παιχνιδιού. Αρκεί, όπως είπαμε, αυτή η νίκη, αυτή η εμφάνιση, αυτή η ανατροπή, αυτή η χαρά που έδωσαν στον κόσμο, να έχει συνέχεια. να έχει διάρκεια. Ώστε ο κόσμος να πιστέψει και πάλι σε αυτή την ομάδα και αυτούς τους παίκτες, ώστε να πηγαίνει ξανά στο γήπεδο όχι για να γκρινιάξει, όχι για να βρίσει, αλλά με την ελπίδα να νιώσει την ίδια πώρωση που ένιωσε κόντρα στην ΑΕΚ.

Υ.Γ. Ο Πέτρος Μάνταλος, έκανε μια δήλωση τουλάχιστον ατυχή. Το κατάλαβε, ζήτησε συγνώμη και πάμε παρακάτω. Πάμε παρακάτω, ακριβώς διότι δεν είναι ένα παιδί που έχει προκαλέσει με δηλώσεις ή συμπεριφορές, με μανούρες ή κλωτσιές εκτός φάσης, με αλητείες και χειρονομίες. Είχε μια κακιά στιγμή κουβαλώντας την πίκρα της ήττας και είπε κάτι που πιστεύω ότι δεν το εννοούσε - ειδικά μια και είναι ο αρχηγός μιας ομάδας που πέρασε όλη την ταλαιπωρία της Γ' Εθνικής και τον ανήφορο μέχρι την επιστροφή, οπότε δεν υπάρχει και κανένας λόγος να τον «σταυρώνουμε».