Οι δυο δρόμοι του Αργύρη

Παλιότερα, μετά από κάθε ήττα το σλόγκαν ήταν «φέρτε πίσω τον Ομπράντοβιτς». Τώρα είναι το «Δημήτρη, φέρε πίσω τον Πιτίνο». Γενικά «φέρε κάποιον πίσω», αφού δεν υπάρχει ούτε υπομονή, ούτε ψυχραιμία, ούτε εμπιστοσύνη στους Έλληνες προπονητές - κι ας έχουν παρουσιάσει έργο όπου κι αν δούλεψαν, κι ας έχουν πάρει Ευρωλίγκες, κι ας έχουν φτιάξει ένα πολύ καλό brand - name στην Ευρώπη.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν είναι ούτε Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, ούτε Ρικ Πιτίνο. Το ξέρουμε κι εμείς και το ξέρει κι ο ίδιος. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, δεν υπάρχει άλλος Ομπράντοβιτς και άλλος Πιτίνο, διότι μιλάμε για δυο προπονητικές ιδιοφυίες με πολλά γαλόνια στο πέτο. Αλλά είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο «Ζοτς» είναι στη Φενέρ και ο Πιτίνο στις ΗΠΑ, οπότε - μέχρι νεοτέρας - δεν υπάρχει κανένας λόγος να «κλαίμε τον μακαρίτη» ή να φαντασιωνόμαστε πράγματα που δεν γίνονται. Αυτό που - κατά την ταπεινή μου άποψη - θα ήταν καλό να κάνουμε, είναι γόνιμη κριτική στον Αργύρη Πεδουλάκη, τον οποίον επέλεξε η διοίκηση του Παναθηναϊκού να «πιλοτάρει το αεροπλάνο» αυτή τη χρονιά. Και, θυμίζω σε όλους, ότι η ομάδα έχει παίξει μόλις 4 αγώνες στην Ευρωλίγκα. Ούτε 14, ούτε 24.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης, στην τρίτη του θητεία στον Παναθηναϊκό, έχει να διαχειριστεί το καλύτερο ρόστερ που συνάντησε στο «τριφύλλι». Ποτέ άλλοτε δεν είχε Καλάθη σε τέτοιο επίπεδο, ποτέ δεν είχε Φριντέτ και Τζόνσον, δεν είχε Ράις και Παπαπέτρου, δεν είχε έξι ψηλούς (τεσσάρια και πεντάρια) αυτής της ποιότητας και αυτής της ποικιλίας. Η ομάδα, όπως είναι λογικό, μαθαίνει ακόμα τον Αργύρη και ο Αργύρης μαθαίνει την ομάδα. Όπως ακριβώς όταν ήρθε ο Πιτίνο πέρυσι τα Χριστούγεννα, πέρασε κάποιος καιρός για να μάθουν οι παίκτες τον κόουτς και ο κόουτς τους παίκτες - και αν θυμάστε, με εξσίρεση το πρώτο του ματς κόντρα στην ΤΣΣΚΑ στο ΟΑΚΑ, χρειάστηκε λίγος χρόνος για να αλλάξει η εικόνα της ομάδας, να έρθει η σημαντική βελτίωση και να κάνει ένα απίθανο ντεμαράζ ο Παναθηναϊκός που τον έφερε στα play-offs.

Φυσικά, όλο αυτό που έγινε πέρυσι με τον Πιτίνο, η μεταμόρφωση της ομάδας προς το καλύτερο, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα γίνει και φέτος. Αλλά δεν αποκλείεται κιόλας - ο χρόνος θα δείξει. Ο χρόνος που δεν είναι σύμμαχος κανενός «καινούργιου» προπονητή όταν τα αποτελέσματα δεν είναι καλά, ο χρόνος που δεν λαμβάνει υπόψιν του κανένας οπαδός και θέλει να δει νίκες και θέαμα από την πρώτη στιγμή. Έχει δικαίωμα όμως και ο Αργύρης στην πίστωση χρόνου, όπως κάθε προπονητής. Κι ας μην είναι Σέρβος, Αμερικανός ή Ισπανός. Αλλά εκτός από «δικαιώματα», έχει και «υποχρεώσεις»: η βασική του «υποχρέωση», είναι να μπολιάσει την ομάδα, μια φύσιν επιθετική και παραγωγική ομάδα, με το αμυντικό DNA που κουβαλάει και πρεσβεύει σε όλη του την προπονητική καριέρα. Και κυρίως να βρει την ισορροπία ανάμεσα σ' αυτά τα δυο, που θα μπορέσει να απογειώσει την ομάδα.

Αυτό που βλέπουμε ως τώρα, στα τέσσερα παιχνίδια της Ευρωλίγκας, είναι ένα μπάσκετ «υβριδικό»: ο Πεδουλάκης, που τον έχουν «κατηγορήσει» πολλάκις για την επιμονή του στην άμυνα και τη διάθεσή του να χτίζει το παιχνίδι του ξεκινώντας απ' αυτήν, δείχνει ότι προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις επιθετικές αρετές του ρόστερ του. Το μακρινό σουτ - που πλέον υπάρχει, την ταχύτητα σκέψης και εκτέλεσης του Καλάθη, την «τρέλα» του Ράις, την εκρηκτικότητα του Ουάιλι, την σταθερότητα του Ντεσόν Τόμας. Αλλά χαλαρώνοντας τα γκέμια της ομάδας και αφήνοντάς την να τρέξει και να κυνηγήσει υψηλό σκορ, βλέπουμε μια ομάδα που δεν «δαγκώνει» στην άμυνα, δεν «ματώνει» για τα ριμπάουντ, δεν «σκίζεται» για μια κερδισμένη κατοχή. Παγιδεύτηκε ο Αργύρης από τη Χίμκι, πήγε να την κερδίσει με τα δικά της όπλα, για τρία δεκάλεπτα το κόλπο λειτούργησε και στο τέλος ήρθε η κατάρρευση - απόλυτα λογικό αυτή την περίοδο, σε αγώνα εκτός έδρας και κόντρα σε μια τόσο ταλαντούχα ομάδα.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης, στέκεται αυτή τη στιγμή μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: είτε θα «διδάξει» στους παίκτες του πώς πρέπει να παίζουν άμυνα, ώστε και στις μέτριες επιθετικά βραδιές να μπορούν να διεκδικούν και να παίρνουν παιχνίδια που πάνε πόντο - πόντο, είτε θα αφήσει το κύμα να τον παρασύρει και το ρεύμα να τον πάει ανάλογα με τα κέφια του - με άλλα λόγια στις παραγωγικές βραδιές, ειδικά στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός θα κερδίζει, αλλά εκτός έδρας και ειδικά όταν τα μακρινά σουτ δεν μπαίνουν, θα υποφέρει. Σε αυτό το σταυροδρόμι όμως, ο προπονητής πρέπει να βάλει στο κόλπο την καλή άμυνα, χωρίς να «ευνουχίσει» την ομάδα και χωρίς να προσπαθήσει να βάλει σε καλούπια παίκτες που μοιάζουν με «άλογα κούρσας» - ο Φριντέτ ή ο Ράις ή ο Τόμας πρέπει να έχουν την »άδεια» να κάνουν τα δικά τους, αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος να «μαραζώσουν» μπασκετικά και να μην πάρει η ομάδα παρά ελάχιστα απ' αυτά που μπορούν να προσφέρουν. Διότι έτσι είναι το μπάσκετ στην τελική: ένα άθλημα ισορροπιών, μια συνταγή όπου πρέπει να βρεις τη σωστή δοσολογία στο αλάτι, ώστε να μην είναι ούτε ανάλατο το φαγητό, ούτε να το κάνεις «λύσσα».