Το γιατί συμβαίνει, είναι ξεκάθαρο!

Όσο σίγουρο είναι το πώς αν σταματήσεις να αναπνέεις θα πεθάνεις, άλλο τόσο σίγουρο είναι πως στο ποδόσφαιρο αν δεν σκοράρεις δε θα νικάς και κατά συνέπεια δε θα πετύχεις τίποτα. Είναι… χαζό το παράδειγμα που αναφέραμε, αλλά ταυτόχρονα είναι αλήθεια. Άρα για τον Παναθηναϊκό όσο δεν σκοράρει, ποτέ δε θα υπάρξει κάτι θετικό. Μέσα σε αυτή τη… χαζή απλότητα, όμως, υπάρχει και ανάλογη εξήγηση του γιατί ο Παναθηναϊκός δεν σκοράρει. Με τα συμπεράσματα να βγαίνουν μετά από ένας άκρως ασφαλές δείγμα 8 αναμετρήσεων Πρωταθλήματος. Άλλων δύσκολων, άλλων απαιτητικών, άλλων θεωρητικά εύκολων.

Αν τα βάλουμε κάτω λοιπόν, θα διαπιστώσουμε το εξής: Πρώτες τέσσερις αγωνιστικές, ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δε σκόραρε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει φάση καλά-καλά (μέχρι και το ματς με τον ΟΣΦΠ). Η αλλαγή στο επίπεδο της δημιουργίας, ήρθε όταν ο Ζαχίντ έπαψε πλέον να είναι κεντρικό χαφ σε τριάδα, ή ακραίος (με τον ΟΣΦΠ έπαιξε σε αυτή τη θέση). Από τον Πανιώνιο και μετά, ο Νορβηγός πέρασε πίσω απ’ τον επιθετικό σε ελεύθερο ρόλο. Κάπως έτσι ανεξάρτητα απ’ τα αποτελέσματα, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να φτιάχνει ευκαιρίες, να είναι πιο απρόβλεπτος μεσοεπιθετικά.

Διαβάστε όλο το άρθρο του Λευτέρη Μπακολιά στο Leoforos.gr