Όταν έχεις πλάνο, οφείλεις να μείνεις πιστός σε αυτό!
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για τη νίκη του Παναθηναϊκού που ήρθε μέσα από συγκεκριμένο τρόπο.
Ο Παναθηναϊκός έπρεπε να νικήσει τη Ζενίτ. Κι αυτό το «έπρεπε» αν στην αρχή της σεζόν, έμοιαζε θεμιτό και διαχειρίσιμο, μετά τις δύο ήττες κόντρα στη Βιλερμπάν και την Αρμάνι και κυρίως με τον τρόπο που ήρθαν, δεν μεγάλωσε απλά αλλά έγινε τεράστιο. Σχεδόν ασφυκτικό για μια νέα ομάδα. Βλέπεις, όταν έχεις αποφασίσει να αλλάξεις όχι απλά παίκτες αλλά αγωνιστική φιλοσοφία και χάνεις σε δύο συνεχόμενες αναμετρήσεις τόσο δραματικά, όλα αρχίζουν να κλονίζονται. Κι εκεί είναι που πρέπει να κρατήσεις γερά το τιμόνι και να μείνεις πιστός στο πλάνο.
Ο Παναθηναϊκός αυτό έκανε στη Ρωσία. Έμεινε πιστός στο πλάνο του. Συνέχισε να παίζει με αλλαγές στην άμυνα, έψαξε να βρει τα mismatch και τα ελεύθερα σουτ και προσπάθησε να βάζει πρώτα το μυαλό να δουλέψει και μετά το σώμα, στη χειρότερη ταυτόχρονα. Κι ας μην είναι ακόμη όλοι έτοιμοι να το υπηρετήσουν. Κι ας υπάρχουν παίκτες που δεν αγωνίζονταν απλά σε άλλες ομάδες και δεν έχουν παίξει ξανά στην Ευρωλίγκα αλλά σε άλλες ηπείρους! Για να γίνει όμως αποτελεσματικό το σύνολο, αφού το μπάσκετ δεν είναι… τένις, πρέπει να υπάρχει πλάνο. Ένα πλάνο που θα επιτρέπει στον προπονητή να πάρει από τον κάθε παίκτη του και την ομάδα συνολικά το 100%, ώστε στο τέλος της ημέρας ο Παναθηναϊκός να έχει φτάσει εκεί που πραγματικά μπορεί.
Με αυτό το πλάνο, το τριφύλλι πήρε τη νίκη απέναντι σε μια ομάδα που αγωνιζόταν στην έδρα της. Μια ομάδα που μόλις πριν από μία εβδομάδα νίκησε μέσα στο ΣΕΦ τον… αναγεννημένο Ολυμπιακό. Μια ομάδα που είχε την ψυχολογία της στο ναδίρ με το τριφύλλι στο ζενίθ. Μια ομάδα με έναν ικανότατο προπονητή (Πλάθα). Μια ομάδα ρωσική (με ότι αυτό συνεπάγεται…). Μια ομάδα χωρίς την πίεση και το άγχος του Παναθηναϊκού. Μια ομάδα που παίζει επίσης ΚΑΝΟΝΙΚΟ μπάσκετ.
Ο Παναθηναϊκός όμως νίκησε και κάποιον ακόμη. Κάποιον που δεν ήθελε μεν πλάνο για να τον νικήσει αλλά χρειαζόταν τόνους… ψυχικά αποθέματα (sic). Το φάντασμα του Παναθηναϊκού της τελευταίας περιόδου. Τον κακό, τον χειρότερο εαυτό του. Τους δαίμονες του. Αυτόν που εμφανίζεται όταν η κούραση σου βγάζει στο παρκέ τη συνήθεια… Όταν το ένστικτο νικάει το μυαλό και… χάνει το ματς. Παρά το γεγονός ότι είναι ανέτοιμοι, οι «πράσινοι» αυτή τη φορά δεν κυριεύτηκαν από τρέλα όταν ο αντίπαλος γύρισε το παιχνίδι. Κράτησαν την ψυχραιμία τους, ξανάβαλαν το μυαλό να δουλέψει και καθάρισαν την μπουγάδα.
Μπορεί για κάποιους μια νίκη επί της Ζενίτ να αντιμετωπίζεται σαν να νίκησες μια ομάδα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Γράφονται και αυτά στον θαυμαστό κόσμο των social media, μην απορείτε… Από όλους αυτούς που δεν γνωρίζουν πόσο δύσκολο και επίπονο είναι να φτιάξεις μια ΟΜΑΔΑ. Απ΄ αυτούς που περιμένουν στη γωνία να πουν την παπαριά τους για τα συστήματα για τον Φριντέτ, τα χαμένα ριμπάουντ, τον Καλάθη και την… κανέλα στο κοκκινιστό.
Υγ. Παπαπέτρου, Μήτογλου, Ίαν… Πολλές φορές δεν χρειάζεται να φωνάξεις για να δηλώσεις «παρών». Ο πιο δυνατός ήχος άλλωστε είναι της σιωπής.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.