Από δω και πέρα, λίγα λόγια και πολλά έργα.

Συνήθως, μια ομάδα που έχει κακή εικόνα, «αναπνέει» ή «ξεμπουκώνει» ή «ξεσπάει» όταν φεύγει ένας προπονητής. Αν στον Παναθηναϊκό όλα τα παραπάνω συνέβησαν στο Περιστέρι - και έχουμε και ανάλογη συνέχεια στα επόμενα παιχνίδια - επειδή έφυγε ο τεχνικός διευθυντής, θα έχουμε μια ακόμα παγκόσμια πρώτη! Αλλά έτσι είναι ο Παναθηναϊκός: γεμάτος εκπλήξεις. Δυσάρεστες και ευχάριστες εκπλήξεις - τουλάχιστον δεν σε κάνει να βαριέσαι…

Ο Παναθηναϊκός κόντρα στον Ατρόμητο δεν έκανε απλά την καλύτερή του φετινή εμφάνιση, έστω για ένα ημίχρονο. Δεν έπαιξε απλά περίπου όπως τον είδαμε στα καλοκαιρινά φιλικά, εκεί όπου είχε αφήσει υποσχέσεις για μια καλή χρονιά. Έδειξε να ξαναβρίσκει τον προσανατολισμό του και τις αρχές που καθόρισε πέρυσι, που νομίσαμε ότι τις είχε χάσει ή ξεχάσει στο ξεκίνημα της φετινής χρονιάς: Έλληνες παίκτες, πολλά τρεξίματα, γρήγοροι συνδυασμοί, μαχητικότητα, αμυντική συνέπεια, πάθος. Μια «κανονική ομάδα» και όχι το σκορποχώρι που είδαμε με τον Άρη και τον ΟΦΗ, μια ομάδα που δεν έτρεμαν τα πόδια των παικτών σε κάθε επίθεση του αντιπάλου, που δεν πήγαινε πάντα δεύτερος στις μονομαχίες, που δεν κατέβηκε για να «κλέψει» αλλά για να κάνει παιχνίδι, που δεν ήταν μονοδιάστατος στην επιθετική του ανάπτυξη, με γιόμες και 40άρες μπαλιές.

Αρκούν όλα τα παραπάνω; Αυτή τη στιγμή, φτάνουν και περισσεύουν: να πιστέψει η ομάδα στις δυνατότητές της, να μην τραβάει τα μαλλιά του ο Δώνης με αυτά που έβλεπε να γίνονται στα προηγούμενα ματς, να τονωθεί η ψυχολογία, να σκαρφαλώσει η ομάδα στη βαθμολογία και να κοιτάζει τα play-offs και όχι τα play-outs και να προσπαθεί να γίνεται καλύτερη παιχνίδι με το παιχνίδι. Κυρίως, να μπορεί να αντεπεξέρχεται στις δυσκολίες, στα κακά βράδια, στα παιχνίδια όπου όλα δείχνουν να πηγαίνουν στραβά και να μην λειτουργεί τίποτα. Να φτιάξει αντισώματα, να αποκτήσει χαρακτήρα τέτοιον, που να μπορεί να παίρνει «επαγγελματικές νίκες» χωρίς απαραίτητα να μαγεύει τα πλήθη. Έτσι κάνουν οι σοβαρές ομάδες, οι «μεγάλες» ομάδες. Κι ο Παναθηναϊκός, η φανέλα του, η ιστορία του, η δυναμική του, ο κόσμος του, όλα αυτά μαζί συνιστούν «μεγάλη ομάδα».

Δεν θα αρκούν όμως όλα τα παραπάνω, αν στο επόμενο παιχνίδι κόντρα στην ΑΕΛ, αρχίσουν πάλι οι «παιδικές αρρώστιες»: αν ο Παναθηναϊκός δείξει ξανά ένα κακό πρόσωπο, δεν θα φταίει τότε ο «κακός Νταμπίζας», ούτε οι παίκτες που έφερε ή δεν έφερε ή η ελληνοποίηση που δεν εφαρμόστηκε ή οι «κομμένοι» που δεν έφυγαν ή οι σκληρές του διαπραγματεύσεις και οι απότομοι τρόποι του. Όλα αυτά, είτε ισχύουν, είτε όχι, ανήκουν στο παρελθόν: ο Νίκος Νταμπίζας έφυγε, χρεωμένος με πολλά και διάφορα, ώστε να νιώσουν οι παίκτες πιο ελεύθεροι να παίξουν τη μπάλα που ξέρουν. Άρα από δω και πέρα, δεν υπάρχουν δικαιολογίες: ο Χατζηγιοβάνης ανανέωσε, ο Γιώργος Δώνης έχει περισσότερες λύσεις στη διάθεσή του, η ψυχολογία δείχνει ανεβασμένη, στα αποδυτήρια δεν ακούγονται πια αγριοφωνάρες. Τι περιμένουμε λοιπόν να δούμε; Μια ομάδα που θα παίζει με το ίδιο κέφι, το ίδιο πάθος, την αποτελεσματικότητα και το «τσαγανό» που έπαιξε και στο Περιστέρι. Και ακόμα καλύτερα όσο περνάει ο καιρός.

Και κάτι τελευταίο: εύκολα βγάζεις «άχρηστους» τους περισσότερους απ' αυτούς που ήρθαν ή όλους, αυτούς που έχουν παίξει κάποια ματς ή ακόμα κι αυτούς που δεν έχουν παίξει καθόλου ή σχεδόν καθόλου. Εγώ θα συνιστούσα υπομονή: στο χέρι του Δώνη και στο πόδι το δικό τους είναι να αποδείξουν αν έχουν τη διάθεση και την ποιότητα να παίξουν μπάλα, αν μπορούν να «κουμπώσουν» με τα «θέλω» του προπονητή ή αν ήταν ένα λάθος το ότι ήρθαν, που πρέπει να διορθωθεί το συντομότερο δυνατόν. Ο Σένκεφελντ δείχνει μια ποιοτική προσθήκη, ο Ζαχίντ έχει ανέβει σε σχέση με τα πρώτα του παιχνίδια, ο Κολοβός πιστεύω ότι έχει πολλά καλά πράγματα να δείξει, που ακόμα δεν έχει καταφέρει να μας τα παρουσιάσει, ο Περέα έχει ενθουσιασμό και διάθεση. Ο Μολό, ο Μπεκ, ο Φάουστο, πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν και ο Δώνης να κρίνει αν μπορούν. Αν όχι, ο Γενάρης είναι κοντά.