Το ισοζύγιο της αυτοπεποίθησης

Βλέπεις παίκτες στον Παναθηναϊκό που ξεχειλίζουν από αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Και 800 κιλά να ζυγίζει η μπάλα, δεν θα κρυφτούν, δεν θα δειλιάσουν, αλλά θα τη ζητήσουν επίμονα, θα την πάρουν ακόμα και με το ζόρι και θα το «μπουμπουνίσουν»: ο Ράις, ο Φριντέτ, ο Παππάς, ο Ντεσόν Τόμας και φυσικά ο Καλάθης. Που μπορεί να έχασε τα δυο τελευταία σουτ, που μπορεί να λένε κάποιοι «είναι ο ιδανικός παίκτης για 39.30 αλλά στα τελευταία 30'' πρέπει να είναι στον πάγκο», αλλά σπάνια βλέπεις παίκτη με τη δική του αποφασιστικότητα, τσαγανό και άγνοια κινδύνου. Υπάρχουν οι παραπάνω κύριοι και υπάρχουν και οι παίκτες που δείχνουν να μην μπορούν να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης. Και είναι αυτοί που στο τέλος της ημέρας, στο τέλος της κανονικής περιόδου και στο τέλος της χρονιάς θα έχουν κάνει ή δεν θα έχουν κάνει τη διαφορά.

Ο Παναθηναϊκός στη Γαλλία κόντρα στη Βιλερμπάν πήρε πολλά από μερικούς, λίγα πράγματα από κάποιους και ελάχιστα από συγκεκριμένους. Και σε ένα παιχνίδι που κρίθηκε στην «τρίχα», στο ένα σουτ, καταλαβαίνει κανείς ότι πέρα από ένα τσουβάλι βολές που χάθηκαν, ένα «καλαθάκι», δυο ποντάκια, θα μπορούσαν να είχαν δώσει τη νίκη και να κάνουμε εντελώς διαφορετική κουβέντα τώρα: για τη βελτίωση που πρέπει να δείξει η ομάδα, έχοντας ωστόσο 2/2 στην Ευρωλίγκα. Ενώ τώρα συζητάμε και για βελτίωση και για το πώς διάολο χάθηκε ένα παιχνίδι που έμοιαζε ότι δεν χάνεται.

Θα έμοιαζε παράλογο ή τραβηγμένο να περιμένει κανείς να βγουν μπροστά και να πάρουν «μπάλες που καίνε» στα χέρια τους παίκτες που ήρθαν πριν λίγο καιρό και δεν έχουν πάρει ακόμα μυρωδιά από Ευρωλίγκα, όπως ο Μπράουν ή ο Μπέντιλ. Θα ήταν δύσκολο επίσης να υπάρχουν τέτοιες απαιτήσεις από τον Παπαγιάννη ή τον Βουγιούκα ή τον Ουάλι, να «ακουμπήσεις» πάνω τους την τελευταία επίθεση και να περιμένεις να σου πάρουν το ματς παίζοντας ένας - με - ένας ή ένας - εναντίον - όλων. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το ίδιο ισχύει και για το Μήτογλου - μακάρι πολύ γρήγορα, να ξαναγίνει ο παίκτης που είδαμε πριν από έναν περίπου χρόνο και κάπου χάθηκε μετά τα Χριστούγεννα, όταν δεν κατάφερε να «κερδίσει» το Ρικ Πιτίνο. Αλλά σαφώς και υπάρχουν μεγάλες απαιτήσεις και  μεγάλες προσδοκίες από τα δυο ποιοτικά τριάρια της ομάδας, τον Παπαπέτρου και τον Τζόνσον.

Σε μια φάση στο πρώτο ημίχρονο κόντρα στη Βιλερμπάν, ο Παπαπέτρου έφυγε στον αιφνιδιασμό, πάτησε δυνατά και κάρφωσε με μανία. Ήταν η φάση που έπρεπε να εκτοξεύσει την αυτοπεποίθησή του και να τον «ξεκλειδώσει», να τον κάνει όχι απλά ένα αμυντικό εργαλείο που κάνει καλά ένα σωρό δουλειές, αλλά και μια αξιόπιστη επιθετική λύση. Να πάρει (και να βάλει) τα αμαρκάριστα τρίποντα, να ποστάρει έναν κοντύτερο αντίπαλο, να κόψει μέσα στην αντίπαλη ρακέτα και να τελειώσει φάσεις. Δεν έκανε τίποτα απ' όλα αυτά, παρότι τα σωματικά και μπασκετικά του προσόντα κανονικά θα έπρεπε να προκαλούν δέος. Ο Τζόνσον από την άλλη, προσππάθησε αμυντικά αλλά «κρύφτηκε» επιθετικά, πήρε ελάχιστες προσπάθειες, έδειξε έξω από τα νερά του. Λογικό μέχρι ενός σημείου να μην έχει ακόμα εηκλιματιστεί, από την άλλη μιλάμε για έναν παιχταρά με μεγάλη διαδρομή στο ΝΒΑ, που πρέπει σύντομα να καταλάβει ότι ένας καλός ρολίστας του ΝΒΑ, μπορεί σε λίγο καιρό να γίνει πρωταγωνιστής στα ευρωπαϊκά παρκέ. Κι αν θέλουμε να το δούμε συνολικά, όσο καλά πράγματα και να κάνει από την περιφέρεια ο Φριντέτ ή ο Τόμας ή ο Ράις, αν δεν πάρεις πόντους, τρίποντα και «απειλή» από τη θέση «3», δεν πας πουθενά.

Το πρόβλημα ης ομάδας προφανώς δεν είναι ο Παπαπέτρου και ο Τζόνσον. Είναι η ανομοιογένεια, είναι οι ρόλοι που πρέπει να μοιραστούν, είναι ο χρόνος συμμετοχής που θα δίνει το μάξιμουμ στην ομάδα, τα συστήματα του κόουτς που δεν έχουν ακόμα αφομοιωθεί, οι βολές, τα χαμένα ριμπάουντ, τα διαστήματα που παθαίνει μπλακ-άουτ. Όλα αυτά λίγο - πολύ θα στρώσουν όσο περνάει ο καιρός - το θέμα είναι πόσες φορές θα έχει σκοντάψει ο Παναθηναϊκός ως τότε και αν θα έχει υποστεί ήττες που θα του στοιχίσουν στην τελική σούμα. Ο παράγοντας τελικά που θα κρίνει τι θα καταφέρει φέτος ο Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα, είναι το πόσο θα πιστέψουν οι παίκτες στον εαυτό τους, ώστε να τα καταφέρουν πλέον ως ομάδα, όλοι μαζί, στον μαραθώνιο της Ευρωλίγκας. Αν το ισοζύγιο της αυτοπεποίθησης παρουσιάσει θετικό πρόσημο, αν οι παίκτες κάνουν μερικά βήματα μπροστά δείχνοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, τους συμπαίκτες τους και το πλάνο, η χρονιά έχει όλα τα φόντα να κυλήσει ευχάριστα για τον Παναθηναϊκό.