Ο Παναθηναϊκός είδε τη μπανανόφλουδα και την απέφυγε

Η φετινή Ευρωλίγκα, πέραν του ότι έχει πολύ μακρύ δρόμο, πολλές ομάδες με μεγάλα μπάτζετ, μεγάλα ονόματα και υψηλό ανταγωνισμό, θα έχει και πολλές «κηδείες» - ειδικά στις πρώτες της εβδομάδες, όπου οι περισσότερες ομάδες είναι υπό διαμόρφωση. Αν βγάλεις στην άκρη τη Ρεάλ και της Εφές, που κράτησαν σχεδόν το σύνολο του κορμού της και έβαλαν μερικές πινελιές, σχεδόν όλες οι υπόλοιπες ομάδες, δυνατές και λιγότερο δυνατές, έχουν ένα σωρό καινούργια πρόσωπα και πράγματα στο παιχνίδι τους. Και χρειάζονται χρόνο - χρόνο που όμως δεν έχουν. Διότι τα στραβοπατήματα της αρχής, έρχεται η ώρα που τα πληρώνεις ακριβά, εκείνη την περίοδο που τρέχεις και δεν φτάνεις.

Ο Ερυθρός Αστέρας δεν μοιάζει να είναι μια «ομάδα οκτάδας» - μοιάζει να είναι όμως μια ομάδα ζημιάρα, που κυρίως στην έδρα της αλλά ίσως και μακριά από το Βελιγράδι, να κάνει ζημιές. Και ο λόγος είναι ότι είναι μια ομάδα «Γιουγκοσλάβικη», με καλούς σουτέρ δηλαδή, με άγνοια κινδύνου, που δεν έχει απολύτως τίποτα να χάσει: κανείς δεν θα την κατηγορήσει αν δεν μπει οκτάδα, κανείς στη Σερβία δεν έχει απαιτήσεις να πρωταγωνιστήσει. Με αυτήν ακριβώς τη λογική ήρθε στο ΟΑΚΑ να παίξει το παιχνίδι της κι όπου βγει. Δεν βγήκε στον Αστέρα, κυρίως διότι ο Παναθηναϊκός είδε τη μπανανόφλουδα και την απέφυγε.

Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, στα δικά μου μάτια, μοιάζει να είναι μια «ομάδα οκτάδας»: έχει κρατήσει τον περσινό του κορμό, έχει πάρει παίκτες που θα του λύσουν - πολύ σύντομα εκτιμώ - το πρόβλημα στο τρίποντο, έχει βάθος, έχει ύψος, έχει παίκτες για όλα τα γούστα και όλα τα συστήματα, έχει προσωπικότητες. Σε αυτές ακριβώς τις προσωπικότητες, που έχουν εμπειρία από την Ευρωλίγκα, θα στηριχτεί ο Παναθηναϊκός - και όλες οι ομάδες της διοργάνωσης - το πρώτο διάστημα, μέχρι να μπαρουτοκαπνιστούν και οι νεοφερμένοι και να καταλάβουν ποιες είναι οι απαιτήσεις.

Καθόλου τυχαίο λοιπόν δεν ήταν ότι ο Παναθηναϊκός, για να κερδίσει τους αξιόμαχους Σέρβους, στηρίχθηκε στον Καλάθη. Κι ότι ο Ράις, που όχι απλά έχει εμπειρία από Ευρωλίγκα αλλά έχει «πάρει μόνος του» Ευρωλίγκα με τη φανέλα της Μακάμπι, ήταν τόσο επιδραστικός στο παιχνίδι και τόσο «οικονομικός»: πήρε μετρημένες προσπάθειες, έβαλε τα ποντάκια του, έδωσε τις ασίστ του, έβαλε και τις βολές στο τέλος και καθάρισε το ματς. Καθόλου τυχαίο ότι ο Παπαγιάννης ήταν σέντερ - κολόνα, ότι ο Βουγιούκας ήταν ουσιαστικός και ο Ουάιλι «ψαρωμένος» - θέλει το χρόνο του κι αυτός, όπως κι ο Τζόνσον κι ο Φριντέτ και όλοι όσοι έχουν ελάχιστη ή μηδαμινή εμπειρία από Ευρωλίγκα. Καθόλου τυχαίο επίσης ότι δίπλα στον Καλάθη και τον Ράις, στάθηκαν ο Ντεσόν Τόμας και ο Παπαπέτρου: και οι τέσσερις αυτοί κύριοι, την Ευρωλίγκα την ξέρουν και τους ξέρει καλά.

Είμαι σίγουρος ότι ο Πεδουλάκης ξέρει καλά και τι υλικό έχει στα χέρια του και τι μπορεί να κάνει αυτή τη στιγμή και τι θα μπορέσει να κάνει στο μέλλον, αν συνεχίσουν οι παίκτες να δουλεύουν σωστά και δεν υπάρχουν τραυματισμοί. Ο «παλιός Πεδουλάκης», θα έφτανε στα όρια του εγκεφαλικού αν έβλεπε παίκτη του να βαράει τρίποντο στον αιφνιδιασμό, είτε το έβαζε, είτε το έχανε. Ο «σύγχρονος Πεδουλάκης» έχει κάνει ασκήσεις ψυχραιμίας, διότι ξέρει ότι δεν έχει νόημα να βάλει σε καλούπια τους παίκτες που έχει φέτος, ότι έχουν το ταλέντο να κάνουν πράγματα «εκτός λογικής» ή «εκτός συστήματος» κι ότι πρέπει να χαρούν το παιχνίδι και να κάνουν και λίγο το κέφι τους, να το ευχαριστηθούν και να μην σκέφτονται συνέχεια τη σκληρή άμυνα και το σουτ που πρέπει να βγαίνει μέσα από συγκεκριμένα συστήματα. Άλλωστε το παιχνίδι κόντρα στον Αστέρα ήταν εντελώς «αντι-Πεδουλάκειο»: η ομάδα κέρδισε χάρη στην επίθεσή της κι όχι χάρη στην άμυνά της. Χάρη στο ταλέντο και την προσωπικότητα των παικτών κι όχι έχοντας σαν βάση να προστατεύσει το καλάθι και τη ρακέτα της.

Τα βλέπει αυτά ο κόουτς και τα «επιτρέπει», διότι αυτό πρέπει να κάνει σε αυτή τη χρονική φάση. Να πάρει τα παιχνίδια, να βάλει τα ροζ φύλλα στην τσάντα και να συνεχίσει να δουλεύει με τους παίκτες. Δεν είναι μακριά ο καιρός όπου ο Παναθηναϊκός θα παίζει πολύ πιο «σκληρή άμυνα», όπου τα τρίποντα θα «στάζουν», οι νεοφερμένοι παίκτες θα αισθάνονται οικεία εντός και εκτός ΟΑΚΑ και ο Παναθηναϊκός θα παίζει ωραίο μπάσκετ. Και θέλει να φτάσει σε εκείνο το σημείο, με όσο περισσότερες νίκες γίνεται, άρα και με όσο καλύτερη ψυχολογία.