Κάλλιο αργά, παρά αργότερα

Η Νέα Σμύρνη έχει υπάρξει πολλές φορές στο παρελθόν «τόπος μαρτυρίου» για τον Παναθηναϊκό. Αυτή τη φορά ήταν ένα γήπεδο όπου λυτρώθηκε η ομάδα του Γιώργου Δώνη. Πρώτη νίκη για φέτος, πρώτο τρίποντο, πρώτη φορά που κράτησε το «μηδέν» στην άμυνα, πρώτο γκολ και πρώτη καλή εμφάνιση του Ζαχίντ, γενικώς πολλές πρωτιές. Πρωτιές που άργησαν, καθώς φτάσαμε στην πέμπτη αγωνιστική. Κάλλιο αργά βέβαια, παρά αργότερα - αλλά όποιος χαμογελάει μετά τη νίκη επί του Πανιωνίου, είναι εκτός πραγματικότητας.

Θα υπάρχει λόγος να χαμογελάει κανείς αν υπάρξει ένα σερί νικών, που θα συνδυαστούν και με καλές εμφανίσεις. Όπως έγινε πέρυσι για παράδειγμα στο ξεκίνημα της σεζόν με το 5 στα 5. Αν ο Παναθηναϊκός βρει ένα βασικό και λειτουργικό σχήμα, αν συνεχίσει να έχει τη σταθερότητα στην άμυνα που έδειξε στα δυο τελευταία παιχνίδια, αν αρχίσει και «βγάζει» πρωταγωνιστές στο γήπεδο, παίκτες που να μπορούν να πάρουν την ομάδα στην πλάτη τους όχι μία στο τόσο, όχι «τυχαία», όχι συγκυριακά, αλλά με συνέπεια. Θα μπορεί να χαμογελάει κανείς, αν ο Παναθηναϊκός γίνει περισσότερο λειτουργικός και λιγότερο προβλέψιμος, αν καταφέρει να φτάνει πιο εύκολα σε φάσεις για γκολ και να «κλειδώνει» παιχνίδια χωρίς να αγχώνεται μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Θα μπορεί να χαμογελάει κανείς, αν γίνει αυτό το οποίο μας «υποσχέθηκε» η ομάδα το καλοκαίρι: να είναι δηλαδή καλύτερη από την περσινή, μια που οι «μικροί» έχουν ήδη μια γεμάτη σεζόν στα πόδια τους, η δυνατότητα μεταγραφών έφερε μερικούς καλούς παίκτες στο Κορωπί κι ο προπονητής είναι και καλός και «παλιός», αφού μπήκε στη δεύτερη χρονιά του.

Το κακό ξεκίνημα στη σεζόν, έφερε απότομη προσγείωση σε όσους είδαν τα καλοκαιρινά φιλικά και φαντάστηκαν υψηλές πτήσεις. Τουλάχιστον, τα δυο τελευταία παιχνίδια δείχνουν σφυγμό και αντίδραση, δείχνουν παίκτες που καταλαβαίνουν πού έφταιξαν και προσπαθούν να βελτιωθούν, δείχνει προπονητή και τεχνικό διευθυντή που σταμάτησαν να «χαϊδεύουν» και αποφάσισαν να «ταρακουνήσουν» τους παίκτες. Αντίδραση σε όλα τα επίπεδα με άλλα λόγια και δείχνει ότι αποδίδει. Αλλά πλέον, παιχνίδι με παιχνίδι θα διαπιστώνουμε αν υπάρχει αγωνιστική πρόοδος, αν οι φωνές έπιασαν τόπο «για τα καλά» ή ήταν για λίγο, αν οι παίκτες (παλιοί και νέοι) έχουν την προσωπικότητα να ανατρέψουν την κατάσταση. Διότι πέρυσι κανείς δεν θα τους κατηγορούσε και δεν θα τους φόρτωνε «αμαρτίες» στις πλάτες τους όσο άσχημα κι αν τα πήγαινε η ομάδα. Φέτος όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά - όπως και οι απαιτήσεις που υπάρχουν από τους παίκτες.

Και φυσικά είναι ένα καλό ερώτημα, τι απαιτήσεις έχουν οι ίδιοι οι παίκτες από τους εαυτούς τους. Να κάνουν μια χρονιά ακόμα με τα «πράσινα» και να ψαχτούν στο εξωτερικό; Να βγει τσάτρα - πάτρα η χρονιά και «έχει ο Θεός»; Να τιμήσουν το συμβόλαιο που έχουν υπογράψει και μέχρι εκεί; Ή να κάνουν το κάτι παραπάνω, που θα είναι παραπάνω και για την ομάδα, αλλά και για τη χρηματιστηριακή τους αξία και την ποδοσφαιρική τους μετοχή; Το καλοκαίρι που μας πέρασε, (απ)έδειξε ότι η ποδοσφαιρική πιάτσα «απαιτεί» συνέπεια και συνέχεια: δεν στρώθηκε χρυσάφι στα πόδια ούτε του Χατζηγιοβάνη, ούτε του Μπουζούκη, του Ινσούα, του Μαυρομάτη, του Εμμανουηλίδη ή του Χατζηθεοδωρίδη, ούτε του Μακέντα - εκτός αν θεωρεί κάποιος ότι τα πετρελαιοδολάρια που προσφέρθηκαν στον Ιταλό, ήταν «ευκαιρία ζωής». Αυτό σημαίνει ότι πολλοί μπήκαν στα μπλοκάκια των σκάουτς, αλλά για να μετατραπεί το ενδιαφέρον σε σοβαρή πρόταση, πρέπει οι ενδιαφερόμενες ομάδες να δουν μια δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, σε συνθήκες πλέον πιο ζόρικες, με απαιτήσεις μεγαλύτερες. Πρέπει να δουν περαιτέρω βελτίωση και πρόοδο των παικτών μέσα από το παιχνίδι της ομάδας, για να πειστούν ότι η περσινή χρονιά δεν ήταν ένα βεγγαλικό, αλλά μια καλή αρχή μιας ακόμα καλύτερης σταδιοδρομίας.