Τελικά πόσο απλό είναι…

Προφανώς και ο Πανιώνιος είναι μια ομάδα που δεν έχει ιδιαίτερη ποιότητα. Είναι μια ομάδα που δύσκολα θα γλιτώσει τον υποβιβασμό. Αλλά παράλληλα είναι μια ομάδα που νίκησε την Λάρισα η οποία επικράτησε εκεί που εσύ δέχτηκες τέσσερα γκολ (Άρης). Έχασε με το ζόρι απ’ τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα κι αυτό στο τέλος του ματς. Δεν έχασε στη Λαμία. Σε όλες αυτές τις αναμετρήσεις, συνήθως πήρε πράγματα και σκόραρε κόντρα στη ροή του αγώνα. Άρα το… έχει αυτό. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε τεράστιο άγχος όσο έμενε αυτό το 1-0 στη Νέα Σμύρνη. Αλλά τέλος καλό όλα καλά…

Προκειμένου να έρθει το καλό τέλος, έπρεπε να γίνουν κάποια πράγματα σύμφωνα με τη λογική. Βλέπετε ήταν παράλογο αυτό που έκανε ο Ζαχίντ στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη, αλλά λογική η εξαιρετική εμφάνισή του. Ξεκάθαρα έχει σχέση το γεγονός πως έπαιξε ελεύθερος πίσω από τον Περέα. Επειδή απ’ την πρώτη στιγμή «φώναζε» πως δεν είναι κεντρικός χαφ, δεν είναι εσωτερικός. Είναι ένα δεκάρι που μπορεί να σου δώσει πολλά δημιουργικά, παίζοντας κοντά στην περιοχή και με ελευθερία κινήσεων, δίχως να «φορτώνεται» με ανασταλτικές ευθύνες. Γυρίζουμε λοιπόν στο γιατί ο Παναθηναϊκός δεν πήρε κι ένα ακόμη κεντρικό χαφ, αλλά αυτό ας το ξαναδούμε τον Γενάρη δεν γίνεται κι αλλιώς.

Ο Νορβηγός ήταν εξαιρετικός. Ίσως θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερος δημιουργικά, αλλά για την ψυχολογία του και μόνο φαινόταν πως «ψάχνει» το γκολ και τα τελειώματα. Για παράδειγμα εκεί που ενστικτωδώς κάνει το γυριστό στο δεύτερο ημίχρονο, είναι δίπλα του ο Κολοβός έτοιμος να σκοράρει. Με την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση που πήρε θα την «δει» την πάσα είναι σίγουρο, απλά τώρα ήθελε κι αυτός να σηκώσει κεφάλι. Το έκανε με τον καλύτερο τρόπο είναι η αλήθεια.

Επειδή κάναμε μια μικρή αναφορά στο σχεδιασμό, ας επανέλθουμε λίγο εκεί. Σε δύο ματς ο Παναθηναϊκός ανασταλτικά έχει κάνει εκπληκτική εμφάνιση! Με τον Ολυμπιακό τα είδατε, ουσιαστικά με μισή ευκαιρία σου έβαλαν ένα γκολ. Με τον Πανιώνιο δεν έδωσες ούτε μισή ευκαιρία. Δεν σου έκαναν τελική εντός εστίας και στο δεύτερο μέρος που θεωρητικά έπρεπε να πιεστείς, δεν αισθάνθηκες το παραμικρό. Όλα αυτά απέναντι σε μια ομάδα όχι φόβητρο μεν, αλλά ικανή να εκμεταλλεύεται το ελάχιστο που θα της δώσεις. Δεν της το έδωσες. Τι άλλαξε αυτές τις δύο τελευταίες αγωνιστικές; Δεν είναι μόνο ένα, αλλά το βασικό έχει ονοματεπώνυμο: Μπαρτ Σένκεφελντ.

Η σιγουριά του Ολλανδού στις επεμβάσεις του, αλλά κυρίως σε ένα ματς όπως αυτό με τον Πανιώνιο, το εκπληκτικό ποσοστό επιτυχίας σε πάσες και «χτίσιμο» από πίσω, δίνει ηρεμία και δεν πανικοβάλει την ομάδα. Στοιχείο που υπήρχε τις πρώτες αγωνιστικές και το «πλήρωσε» το «τριφύλλι». Λόγω ατομικών λαθών, λόγω λάθος λειτουργίας της άμυνας, το «πλήρωσε». Με Σένκεφελντ είναι δεδομένη η ηρεμία και η σωστότερη λειτουργία στα μετόπισθεν. Άρα ίσως να ήταν κάπως διαφορετικά τα πράγματα αν ο «βράχος» της άμυνάς σου ήταν διαθέσιμος από την πρώτη αγωνιστική. Ίσως και πάλι να μη νικούσες, αλλά σαφώς θα είχες καλύτερη εικόνα. Δίπλα του φαίνεται καλύτερος και αποτελεσματικότερος κι ο Πούγγουρας.

Ακόμη υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης. Θα θέλαμε για παράδειγμα να δούμε ένα ανάλογο ματς, με τον Ζαχίντ να παίζει ελεύθερος και να υπάρχει αυτή η ικανότητα συνδυασμών απ’ την μέση και μπροστά, έχοντας μπροστά του τον Μακέντα. Ο Περέα είναι φιλότιμος, είναι γεμάτος ενέργεια και παθιασμένος, όμως στη μία καλή φάση που του «έκατσε», του έφυγε 2-3 μέτρα το κοντρόλ ενώ θα μπορούσε να βγει τετ α τετ. Έχει δρόμο ακόμη ο Κολομβιανός, μην τον φορτώνουμε περισσότερη πίεση απ’ αυτή που θα έπρεπε. Αλλά κυρίως μη γεμίζουμε με προσδοκίες που πιθανότατα δε θα εκπληρώσει. Τουλάχιστον τόσο άμεσα.

Διαβάστε περισσότερα στο Leoforos.gr