Πού κρυβόσουν εσύ τόσες εβδομάδες;

Ο Παναθηναϊκός του ντέρμπι, ήταν περίπου ο Παναθηναϊκός που περιμέναμε να δούμε από το ξεκίνημα της χρονιάς: μια ομάδα σοβαρή και σφιχτή ανασταλτικά, με πάθος στο παιχνίδι της, με παίκτες που θα πάλευαν για κάθε κατοχή και περιορισμένη δημιουργικότητα που θα άρχιζε να ανεβαίνει και να βελτιώνεται μόλις οι καινούργιοι μεσοεπιθετικοί (Κολοβός, Μολό και Μπεχ), έμπαιναν στο κλίμα της ομάδας. Μόνο που στην αρχή της χρονιάς και ειδικά την δεύτερη και τρίτη αγωνιστική, με ΟΦΗ εντός και Άρη εκτός, είδαμε ένα φάντασμα που θύμιζε Παναθηναϊκό μόνο από το τριφύλλι στο στήθος.

Είχε καμία σχέση ο Παναθηναϊκός των προηγούμενων δυο αγωνιστικών με αυτόν κόντρα στον Ολυμπιακό; Απολύτως καμία. Όχι φυσικά διότι στο ντέρμπι έκανε φάσεις σωρηδόν ή έφευγαν σαν βέλη οι παίκτες του στην κόντρα, αλλά διότι θύμιζαν ξανά κανονική ομάδα - που υπό προϋποθέσεις μπορεί να γίνει στην πορεία μια καλή ομάδα. Κυρίως διότι όλα ξεκινούσαν από την αμυντική λειτουργία: ο Σένκεφελντ, παρότι ανέτοιμος, έδειξε ποιότητα, διαύγεια και ψυχραιμία, ο Πούγγουρας δίπλα του στάθηκε καλά και το κεντρικό δίδυμο συνολικά, παρότι δεν είχε ξαναπαίξει μαζί, δεν έδειξε «ξεκούρδιστο». Ο Γιόχανσον από δεξιά ήταν ο γνωστός παθιασμένος μπακ, ο Ινσούα από αριστερά ήταν βελτιωμένος χωρίς ωστόσο ακόμα να θυμίζει τον «τρελό» που βλέπαμε πέρυσι. Από τη μέση και μπροστά ο Κουρμπέλης έτρεξε για τρεις, ο Ζαχίντ ήταν ξανά ο Ζαχίντ, ο Δώνης με τον Κολοβό προσπάθησαν αλλά δεν τους πήγε το ματς, διάθεση είχε ο Μπουζούκης αλλά όχι πολλούς χώρους και ο Μακέντα ήταν απελπιστικά μόνος στο πρώτο ημίχρονο.

Οι αλλαγές του Δώνη είχαν ρίσκο, αλλά είχαν και αποτέλεσμα: μέσα ο Περέα, μέσα ο Μολό, μέσα και ο Μπεχ. Όλα για όλα, με τον Μπουζούκη στον άξονα, προκειμένου να έρθει η ισοφάριση. Χαμένο πέναλτι, εύστοχο πέναλτι, ευκαιρία με τον Μακέντα, ένας βαθμός στο τέλος που θα μπορούσε να είναι τρίποντο, μια που ο Ολυμπιακός «κάθισε» στην επανάληψη και έκανε συντήρηση του 0-1. Το πλήρωσε όμως στο τέλος και πολύ καλά συνέβη, διότι οι φανέλες μόνες τους δεν κερδίζουν, ούτε το μεγαλύτερο μπάτζετ, ούτε η αγωνιστική κατάσταση των προηγούμενων ημερών.

Έχει λόγους να χαίρεται και να πανηγυρίζει ο Παναθηναϊκός; Προφανώς όχι - δεν αρμόζει στον Παναθηναϊκό να πανηγυρίζει μια ισοπαλία εντός έδρας κόντρα στον Ολυμπιακό, όπως ακριβώς θα ίσχυε και αντίστροφα. Μπορεί όμως να χαίρεται για την αλλαγή της εικόνας, ειδικά αν αποδειχθεί τις επόμενες αγωνιστικές ότι δεν ήταν μια έκλαμψη, ένα «βεγγαλικό», ένα παιχνίδι που κάποιοι προσπάθησαν περισσότερο λόγω του ονόματος του αντιπάλου, αλλά μια νέα αρχή έστω και την τέταρτη αγωνιστική. Ένα νέο ξεκίνημα που θα επαναφέρει την ηρεμία στην ομάδα, που θα μπορέσει ο Δώνης να διατηρήσει όλα τα θετικά πράγματα που είδε κόντρα στον Ολυμπιακό και να διορθώσει τα προβλήματα που - ακόμα - υπάρχουν. Βασικότερο όλων την παρούσα στιγμή, οι φάσεις που γίνονται με το σταγονόμετρο και ο εντελώς προβλέψιμος τρόπος που επιτίθεται ο Παναθηναϊκός, σημαδεύοντας έναν και μόνο παίκτη - τον Μακέντα, ο οποίος ούτε φορ περιοχής είναι, ούτε μπορεί να πάρει παραμάζωμα όλη την αντίπαλη άμυνα, ούτε του αρέσει να κινείται μέσα στο «κουτί». Αντιθέτως, του αρέσει - και βοηθάει και την ομάδα - να τραβιέται μακριά από την αντίπαλη περιοχή και να συμετέχει στην επιθετική ανάπτυξη, αρκεί να υπάρχει παίκτης ή παίκτες να πάρουν τη θέση του σαν «εννιάρια» ή «ψευτοεννιάρια».

Και σε τελική ανάλυση, οι σταγόνες ηρεμίας που κέρδισε η ομάδα από την εμφάνισή της στο ντέρμπι και την ισοπαλία θα κρατήσουν μέχρι το επόμενο παιχνίδι. Αν ο Παναθηναϊκός δεν κερδίσει στη Νέα Σμύρνη, οι σταγόνες θα εξατμιστούν πολύ γρήγορα. Θα έλεγα και για την παραεπόμενη αγωνιστική, που υποδέχεται την Ξάνθη στο ΟΑΚΑ, αλλά έτσι όπως τα έκανε η ομάδα στο ξεκίνημα της σεζόν, οφείλουμε να κοιτάμε παιχνίδι το παιχνίδι και ούτε κατά διάνοια να «προσπερνάμε» παιχνίδια και να προϋπολογίζουμε πόσους βαθμούς θα έχει ο Παναθηναϊκός την τάδε αγωνιστική.