Η Εθνική ποδοσφαίρου βλάπτει σοβαρά την υγεία

Για κακή τύχη της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, που παίζει προκριματικά αυτή την περίοδο, τις ίδιες μέρες παίζει και η Εθνική μπάσκετ στο Παγκόσμιο της Κίνας. Και πέραν του ότι είναι μια καλή ομάδα, που έχει στις τάξεις της τον MVP του ΝΒΑ κι ένα σωρό ακόμα παίκτες υψηλού επιπέδου, είναι μια ομάδα «διασκεδαστική», που έχει ενδιαφέρον να τη βλέπεις, ακόμα κι αν χάνει: από τη Βραζιλία χάσαμε, αλλά το παιχνίδι είχε σασπένς, καρφώματα, τάπες, κλεψίματα, φάσεις. Είχε μια διαφορά που πήραμε και τη χάσαμε, είχε την προσπάθεια να το γυρίσουμε, είχε τις βολές στο τέλος που έκριναν το τελικό αποτέλεσμα. Είχε «ψωμί» το παιχνίδι, σε κράταγε, σε καθήλωνε - κι αυτό, όπως και η πρεμιέρα με το Μαυροβούνιο και το τρίτο ματς με τη Νέα Ζηλανδία και θα έχει σίγουρα πολύ περισσότερο «ψωμί» το ματς με τις ΗΠΑ και αυτό με την Τσεχία. Δεν βαριέσαι με την Εθνική μπάσκετ, ακόμα κι αν περιμένεις να δεις καλύτερα πράγματα, αποτελεσματικότητα, πιο σφιχτή άμυνα, καλύτερο ποσοστό στα σουτ.

Κι από την άλλη, βλέπεις την Εθνική ποδοσφαίρου στη Φιλανδία. Και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, σφίγγεται η ψυχή σου. Μιζεριάζεις, αγχώνεσαι, θες να βγάλεις τα μάτια σου με καυτές βελόνες. Τρία σουτ σε όλο το ματς, παράλληλες πάσες στην άμυνα, γιόμες, σέντρες που περνάνε άουτ, σχεδόν πάντα δεύτεροι στις μονομαχίες, χαζές κάρτες κι ακόμα πιο χαζό πέναλτι. Κυρίως όμως, καμία έννοια διασκέδασης και ψυχαγωγίας, από ένα άθλημα που φτιάχτηκε για να ευχαριστεί, να ψυχαγωγεί και να διασκεδάζει τον θεατή και τον τηλεθεατή.

Η Εθνική ποδοσφαίρου είναι μια ομάδα που έπαψε να είναι ομάδα. Και πέρα από τις ευθύνες της τωρινής και της προηγούμενης ηγεσίας της ΕΠΟ, του τωρινού και των προηγούμενων προπονητών και των παικτών, κυρίως παίζει ένα παιχνίδι, που έχει πάψει να είναι «παιχνίδι», να προσφέρει δηλαδή αυτό που λέμε «χαρά του παιχνιδιού» σ' αυτούς που παίζουν - πώς λοιπόν να προσφέρει την παραμικρή χαρά σ' αυτούς που το παρακολουθούν; Οι παίκτες είναι ξενερωμένοι, βαριεστημένοι, κάνουν αγγαρεία, δεν έχουν κανένα πάθος, καμία διάθεση να βάλουν τα πόδια τους στη φωτιά, προς Θεού μην ρισκάρουν κανέναν τραυματισμό, διότι δεν έχουν ούτε βαθμολογικό κίνητρο, ούτε κανενός είδους άλλο κίνητρο: οι περισσότεροι την έχουν φτιάξει την καριέρα τους, έχουν τα συμβόλαιά τους, δεν περιμένουν την Εθνική για να πάρουν καμιά μεταγραφή, ξέρουν ότι δεν θα πέσουν οι ευθύνες και το ανάθεμα πάνω τους για την εμφάνιση και το αποτέλεσμα, οπότε πάνε να παίξουν ένα διαδικαστικό 90λεπτο και να γυρίσουν σπίτι.

Ομολογώ πως αν δεν ήταν η δουλειά μου, δεν θα άντεχα να δω παραπάνω από 5-10 λεπτά αγώνα της Εθνικής. Δεν υπάρχει καμία «ιερή υποχρέωση» και καμία «φουστανελάτη προσέγγιση» που μπορεί να σε αναγκάσει να δεις κάτι που δεν βλέπεται, κάτι που φτιάχτηκε για να σε διασκεδάσει αλλά σου προκαλεί μιζέρια και σε ρίχνει σε βαθιά κατάθλιψη. Και δεν είναι φυσικά μόνο το αποτέλεσμα - θα μπορούσαμε κάλλιστα στη Φινλανδία να έχουμε κρατήσει το 0-0 και να βάλουμε ένα γκολ από ένα κόρνερ ή μια αντεπίθεση. Αλλά στην πραγματικότητα θα άλλαζε τίποτα - πέραν του ότι θα μέναμε ζωντανοί στο κυνήγι της πρόκρισης; Στην πραγματικότητα, τίποτα: πάλι θα μιλούσαμε για μια ομάδα που δεν αντέχεις να βλέπεις.

Και παλιότερα είχαμε φουρνιές και εποχές Εθνικής ομάδας, όπου το θέαμα αγνοούνταν - για την ακρίβεια, πρέπει να γυρίσουμε πολλά - πολλά χρόνια πίσω, για να θυμηθούμε μια Εθνική ελκυστική. Χωρίς θέαμα και πολλά φρου - φρου πήραμε το Euro, πήγαμε σε τελικές φάσεις Euro και Μουντιάλ, φτάσαμε στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Αλλά εκείνες οι Εθνικές, είχαν ψυχή. Είχαν μάτια που γυάλιζαν. Είχαν υπερπροσπάθεια και αυταπάρνηση. Αμυνόσουν κι εσύ μαζί με τος διεθνείς στο σφυροκόπημα των αντιπάλων, έτρεχες μαζί τους από τον καναπέ σου στην αντεπίθεση, πεταγόσουν ψηλά από την πολυθρόνα σου προσπαθώντας να πιάσεις την κεφαλιά στο κόρνερ. Σε πόρωνε η Εθνική, σε διασκέδαζε με τον τρόπο της, σε έκανε να ζεις το παιχνίδι με ένταση, σε «κράταγε» ακόμα και στην αποτυχία, στην ήττα ή τον αποκλεισμό.

Αυτή εδώ η Εθνική που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα; Ένα θλιβερό απομεινάρι εκείνων των εποχών, 23 τύποι που μαζεύονται διότι είναι υποχρεωμένοι βάσει προγράμματος να ακολουθήσουν ένα πρόγραμμα, ένα ποδοσφαιρικό κουφάρι που σέρνεται πάνω στο χορτάρι διάφορων γηπέδων. Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν θα πάρω - μέχρι τουλάχιστον να ξαναβρεί την ψυχή της και μια μίνιμουμ χαρά του ποδοσφαίρου, για να «δανειστούμε» κι εμείς λίγη.