Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια ένα - ένα

Είμαι εντελώς απέναντι σε όλους τους «πάμε φέτος για μετάλλιο» και «έχουμε την καλύτερη Εθνική όλων των εποχών». Όχι διότι δεν πιστεύω σε αυτήν την Εθνική ή διότι θεωρώ ανέφικτο το μετάλλιο, αλλά κυρίως διότι τα τελευταία χρόνια έχουμε πει πολλά, έχουμε γράψει ακόμα περισσότερα, έχουμε πάει στις μεγάλες διοργανώσεις με αισιοδοξία, φανφάρες, ενίοτε με μπλαζέ ύφος και τουπέ κι έχουμε γυρίσει άπραγοι. Οπότε καλό και σώφρον είναι να πηγαίνουμε βήμα - βήμα, παιχνίδι με παιχνίδι, να εξασφαλίζουμε τον έναν στόχο (πρόκριση), να βάζουμε πλώρη για τον επόμενο (πρωτιά στον όμιλο), να δούμε στη συνέχεια τον επόμενο αντίπαλό μας και πάει λέγοντας. Προσοχή, τον επόμενο, όχι με ποιον θα παίξουμε στα ημιτελικά και κάτι τέτοια γραφικά που συζητάμε.

Θα είναι πάντως πραγματικό κρίμα γι' αυτή την Εθνική, γι' αυτή τη φουρνιά παικτών, γι' αυτό το υλικό που πασπαλίζει με χρυσόσκονη η παρουσία του Γιάννη, να μην πάει ψηλά. Διότι για πρώτη φορά έχει σχεδόν απ' όλα: και κορμιά και καλή πρώτη πεντάδα και καλό πάγκο και εμπειρία και δυνατότητα για διαφορετικά σχήματα και παίκτες που παίζουν σε διάφορες θέσεις. Δεν χρειάζεται ο κόουτς Σκουρτόπουλος να προσπαθήσει να γίνει Πόποβιτς, ούτε να σχεδιάζει περίτεχνα συστήματα και σταυροβελονιές στο πινακάκι του - μια καλή διαχείριση θέλει αυτή η ομάδα, καλή ψυχολογία και την ελευθερία να ξεδιπλώσει τις αρετές της. Να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο, να σκεπάσει τα καλάθια, να πάει στον ένας-εναντίον-ενός, να παίξει την καλή άμυνα που θα της δώσει παραπάνω κατοχές. Κυρίως, να ευχαριστηθεί το μπάσκετ και να μην μιζεριάσει: δεν είναι αυτό το υλικό ούτε για επιθέσεις μετά τα 20'', ούτε για να της φωνάξεις «αργά», ούτε για χαμηλό σκορ.

Έχει όλα τα καλά αυτή η ομάδα, εκτός από ένα πράγμα. Έχει τον Γιάννη που κάνει πλάκα και θα τους κάνει πλάκα όπως και όποτε θέλει, αρκεί να μην πειράξει κανένας πονηρός το μυαλό του. Έχει τον Καλάθη να οργανώνει και να μοιράζει, έχει τον Σλούκα που θα πατάει κάθε μέρα και πιο σταθερά στα πόδια του να τον συμπληρώνει. Έχει τους δυο «Παπ» στο «δυο» και το «τρία», έχει Μπουρούση και Παπαγιάννη στο «πέντε» (για πρώτη φορά δυο τόσο ποιοτικούς πύργους), έχει τον Πρίντεζη και τον Θανάση, έχει καλούς και φιλότιμους και τίμιους ρολίστες να έρχονται από τον πάγκο και να δίνουν λεπτά ξεκούρασης στους βασικούς. Τι δεν έχει; Αξιόπιστο μακρινό σουτ. Αλήθεια είναι αυτό, δεν έχει. Αλλά πότε είχε τα τελευταία χρόνια; Από την εποχή του Αλβέρτη έχει η Εθνική να δει «μπόμπερ» και δυστυχώς οι τριποντάκηδες δεν φυτρώνουν στα δέντρα.

Αλλά ας μην μεγαλοποιούμε ένα πρόβλημα που είναι μεν υπαρκτό, αλλά δεν είναι και «για θάνατο»: ο Σλούκας σουτάρει καλά. Ο Παπαπέτρου και ο Παπανικολάου στην καλή τους μέρα, δεν σουτάρουν άσχημα. Ο Πρίντεζης και ο Μπουρούσης, στημένοι στο τρίποντο, την κάνουν τη δουλειά τους (ιδιαίτερα χρήσιμο να βάζουν μακρινά σουτ το «τεσσάρι» και το «πεντάρι» σου, διότι οι αντίπαλοι ψηλοί αναγκάζονται να τους κυνηγάνε και αδειάζει η ρακέτα από τα κορμιά τους.. Ο Καλάθης κάτι θα βάλει και ο Θανάσης δείχνει βελτιωμένος, ο Λαρεντζάκης και ο Μάντζαρης επίσης το έχουν, στο τσακίρ - κέφι θα βάλει και κανένα ο Γιάννης. Σύμφωνοι, κανένας δεν είναι σουτέρ του 45 ή του 50% από το τρίποντο, αλλά πόσοι είναι αυτοί οι φοβεροί και τρομεροί σουτέρ σε όλο το Παγκόσμιο της Κίνας; Μετρημένοι στα δάχτυλα είναι. 

Αυτή η Εθνική, που έκανε περίπατο κόντρα στο Μαυροβούνιο χωρίς να καταπονηθεί κανένας παίκτης ή να φορτωθεί με πολλά λεπτά συμμετοχής, είχε όρεξη και ενέργεια, είχε αλτρουισμό και συνεργασίες, είχε το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Είχε έναν φοβερό Παπαγιάννη να κλέβει την παράσταση και να παίρνει πόντους ψυχολογίας, είδε τον Σλούκα να επιστρέφει χωρίς να πονάει και είχε ισορροπία σε όλες τις θέσεις, χωρίς να φανερώνει κάποια αδυναμία. Η Βραζιλία μοιάζει καλύτερη ομάδα από το Μαυροβούνιο και δυσκολότερο εμπόδιο και μακάρι να είναι έτσι: αν συνεχίσουμε να κερδίζουμε στο ρελαντί θα χαλαρώσουμε, αν ζοριστούμε και δυσκολευτούμε θα γίνουμε καλύτεροι. Κυρίως θα δείξουμε, πρώτα σε εμάς και μετά στους προσεχείς μας αντιπάλους, από τι μέταλλο είμαστε φτιαγμένοι, ώστε να καταλάβουμε πόσες ελπίδες έχουμε να μετατρέψουμε αυτό το μέταλλο, σε μετάλλιο.