Υπόθεση όλων

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην θαυμάζει το Γιάννη Αντετοκούνμπο, Έλληνας ή ξένος. Πώς να μην θαυμάζεις ένα παιδί που ξεκίνησε από το τρίτο υπόγειο και μέσα σε λίγα χρόνια έχει φτάσει στο μπασκετικό Έβερεστ; Πώς να μην καμαρώνεις έναν τύπο που κόντρα στο ρατσισμό, την αμφισβήτηση, το χλευασμό και την απαξίωση, έσκυψε το κεφάλι, δούλεψε σαν να μην υπάρχει αύριο και αναδείχθηκε κορυφαίος παίκτης του κόσμου για τη χρονιά που τελείωσε στην Αμερική; Πώς να μην θέλουν όλα τα πιτσιρίκια να του μοιάσουν, όπως η δική μου γενιά ήθελε να μοιάσει του Γκάλη; Πώς να μην μαζευτεί τόσος κόσμος στο ΟΑΚΑ, μέσα στην καρδιά του Αυγούστου, για ένα ματς του «Ακρόπολις» κόντρα στη Σερβία; 

Ο Γιάννης είναι παιχταράς, είναι πόλος έλξης, είναι σημείο αναφοράς. Είναι ένα θαύμα της φύσης που μπορεί να κάνει 100 πράγματα στο παρκέ και να βάλει δύσκολα σε κάθε προπονητή, ακόμα και τον Πόποβιτς των ΗΠΑ - όταν με το καλό έρθει η ώρα που θα ανταμώσουμε. Είναι αυτός που μπορεί να κάνει «μάγκες» τους συμπαίκτες του, να τρέξει το γήπεδο σαν πλέι-μέικερ και να καρφώσει σαν «πεντάρι». Είναι όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα. Αλλά όσο το μπάσκετ παραμένει ομαδικό άθλημα με πάντε παίκτες στο παρκέ και δεν γίνεται τένις, πάντα η επιτυχία ή η αποτυχία θα περνάει μέσα απ' όλη την ομάδα. Και από τους πέντε στο παρκέ. Και από τους 12 της δωδεκάδας. Και από τον προπονητή και τους συνεργάτες του.

Κάποιοι έχουν καταλάβει μάλλον λανθασμένα το άθλημα και πιστεύουν ότι «με καλό Γιάννη δεν χάνουμε από κανέναν». Ο καλός Γιάννης θα είναι στην Κίνα, αλλά θα είναι διάφοροι «καλοί» από πολλές χώρες, παίκτες και προπονητές. Που θα προσαρμόσουν τα πλάνα τους στην αντιμετώπισή του. Που θα τον πονέσουν. Θα τον παίξουν σκληρά. Θα κοιτάξουν να τον εκνευρίσουν. Να τον «σπάσουν». Να τον φθείρουν με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα. Κι εκεί ακριβώς η Εθνική μας, θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι Ομάδα. Όχι μόνο του Γιάννη, αλλά όλων.

Η Εθνική του '87 θριάμβευσε διότι είχε το Γκάλη, αλλά είχε «το Γιαννάκη, το Φασούλα, το Φάνη και τ'΄άλλα παιδιά». Αυτή του 2005 και του 2006, διότι είχε το Διαμαντίδη, τον Παπαλουκά, το Ζήση, το Σπανούλη, το Χατζηβρέττα, τον Τσαρτσαρή, τον Σοφοκλή και άλλους πολλούς. Κάποιος «σέρνει το κάρο» κάθε φορά, σε ένα παιχνίδι ή ένα τουρνουά, αλλά μόνος του θα κολλήσει κι αυτός και θα τον καταπιεί η λάσπη. Είτε λέγεται Γιάννης, είτε Λεμπρόν, είτε Τζόρνταν ή όπως αλλιώς.

Η παρουσία του Γιάννη είναι ευλογία. Η παρουσία όλων των υπόλοιπων δίπλα του και γύρω του, είναι αυτό που μπορεί να απογειώσει την Εθνική. Ο Καλάθης, ο (υγιής) Σλούκας, ο Παπαπέτρου, ο Παπανικολάου, ο Μπουρούσης, ο Πρίντεζης, ο Θανάσης «και τ'άλλα παιδιά». Αυτοί θα πρέπει να πάρουν την ευθύνη όταν θα περικυκλώνουν τρεις το Γιάννη, αυτοί θα πρέπει να βάλουν τους πόντους και να πάρουν τα ριμπάουντ όταν θα πηγαίνει στον πάγκο να πάρει ανάσες, αυτοί θα πρέπει να «βρουν το χέρι τους» από τα 6,75 όταν θα έχουν αμαρκάριστα σουτ, θα πρέπει να ξεδιπλώσουν την προσωπικότητά τους στα κινεζικά παρκέ, τις Ευρωλίγκες τους, τα final-four τους, τους εγχώριους τίτλους τους, τις υψηλού επιπέδου παραστάσεις που έχουν αποκτήσει τόσα χρόνια.

Υπάρχει ο μεγάλος Γιάννης και υπάρχει και μια πολύ καλή φουρνιά παικτών, που για πολλούς και διάφορους λόγους δεν έχει γευτεί μια μεγάλη διάκριση και μένει πάνυα με το «αχ» και το «μπορούσαμε καλύτερα» και «μας στοίχισαν οι λεπτομέρειες». Αυτή η γενιά, με παίκτες τριαντάρηδες αλλά και τριαντα-φευγάτους (όπως ο Μπουρούσης, ο Πρίντεζης και ο Βασιλόπουλος), αξίζει να πανηγυρίσει, να χαρεί, να καταφέρει κάτι που θα «σημαδέψει» ανεξίτηλα το ελληνικό μπάσκετ. Όχι σαν «η ομάδα του Γιάννη» ή «ο Γιάννης και η παρέα του», αλλά σαν μια πραγματικά καλή ομάδα με μπροστάρη έναν top-class παίκτη που λάμπει στα γήπεδα του ΝΒΑ.