Ή τώρα, ή ποτέ

Πρέπει να πας πολλά χρόνια πίσω, για να θυμηθείς πότε υπήρχε όραμα για τον Παναθηναϊκό. Πραγματικό όραμα και προοπτική. Πρέπει να γυρίσεις σε εποχές που ο Παναθηναϊκός ήταν Panathinaikos στην Ευρώπη, που γέμιζε το ΟΑΚΑ, που τον «κατηγορούσαν» για «τσούκου - τσούκου μπολ» και τα πρωταθλήματα (φυσικά…) τα έπαιρναν άλλοι. Ή πιο πρόσφατα, στην εποχή της πολυμετοχικότητας, που δυστυχώς πρόσφερε μόνο ένα νταμπλ στην ομάδα κι άφησε πίσω της συντρίμμια, χρέη και υποσχέσεις για ένα γήπεδο που δεν ξεκίνησε ποτέ.

Η συνέχεια μετά την πολυμετοχικότητα, γνωστή. Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός (αλλά κι ο Ερασιτέχνης) έφτασαν στο χείλος του γκρεμού, ακροβάτησαν στο κενό, κινδύνευσαν αλλά παρέμειναν στη ζωή, έστω και διασωληνωμένοι. Με πολλές πίκρες και λίγες χαρές. Με το μπάσκετ να είναι το μόνο τμήμα που παρέμεινε ψηλά, που έπαιρνε κάθε χρόνο έστω και έναν τίτλο, που δεν κατάφερε μεν τα τελευταία χρόνια να πάει σε ένα final-four αλλά το πάλεψε, το πολέμησε, βρέθηκε στα play-offs, έκανε την προσπάθειά του κόντρα στα «θηρία».

Σήμερα, ο Παναθηναϊκός βρίσκει και πάλι όραμα. Βρίσκει προοπτική για το μέλλον. Όχι απλά να τακτοποιήσει τις οφειλές ή απλά να βγει από το «τεχνητό κώμα», αλλά να σταθεί στα πόδια του. Μπροστάρης μπήκε ο άνθρωπος που ανέλαβε τη βαριά κληρονομιά από τον Παύλο και το Θανάση, που προσπαθεί όλα αυτά τα χρόνια να κρατήσει το μπάσκετ ψηλά, που έσωσε τον Ερασιτέχνη και του έδωσε πνοή, τακτοποιώντας τα χρέη και συμμαζεύοντας το χάος. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος βγήκε μπροστά, παρουσιάζοντας μια ολοκληρωμένη πρόταση για γήπεδο στο Βοτανικό, για ΠΑΕ, ΚΑΕ και Ερασιτέχνη, για οικονομική εξυγίανση, για «ανεξαρτησία» και αυτάρκεια, για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να απαλλαγεί απ' όλα τα βαρίδια και όλες τις αγκυλώσεις.

Κι αυτή ακριβώς είναι η στιγμή που όχι μόνο όλοι αυτοί που αγαπούν την ομάδα οφείλουν να κάνουν ένα βήμα μπροστά, αλλά κυρίως να «θάψουν» ό,τι τοξικό, ό,τι νοσηρό και ό,τι στενάχωρο κουβαλάνε μέσα τους. Λάθη έγιναν, παραλείψεις επίσης, πολλά πράγματα που έπρεπε να γίνουν δεν έγιναν και πολλά που δεν έπρεπε να γίνουν δυστυχώς έγιναν. Αλλά όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν: το παρελθόν πέρασε και τώρα ο Παναθηναϊκός έχει την ευκαιρία με ένα ελπιδοφόρο παρόν, να διαγράψει ένα σπουδαίο μέλλον.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, εγκαινιάζοντας το «PAO ALIVE», δίνει το σύνθημα της ενότητας. Και καλεί όλους τους φίλους της ομάδας να πορευτούν μαζί. Και τον «απλό κόσμο», που θα προσφέρει ό,τι μπορεί από το υστέρημά του, αλλά κυρίως τους φίλους της ομάδας που έχουν μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα και μπορούν να συνδράμουν με περισσότερα χρήματα. Πόσα; Θα το δείξει το «ταμείο» στο τέλος - ο στόχος είναι ένα μίνιμουμ 20 εκατομμυρίων, αλλά ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αισιοδοξεί ότι θα μαζευτούν πολλά περισσότερα. Τόσα, ώστε όχι απλά να αρχίσει να «δουλεύει η μηχανή» και να αφήσει πίσω της η ομάδα τα χρέη και τις οφειλές, αλλά και να μπορεί να ξεκινήσει (πρώτα επί χάρτου και μετά επί χόρτου) η κατασκευή του γηπέδου, μόλις έχει εγγράφως όλες τις εγγυήσεις που απαιτούνται για ένα τόσο μεγάλο πρότζεκτ.

Το «ή τώρα ή ποτέ» πρέπει να είναι το σύνθημα. Διότι ποτέ άλλοτε στην ιστορία του Παναθηναϊκού δεν υπήρχε τόσο μεγάλη βούληση, τόσο ολοκληρωμένη πρόταση και τόσο χειροπιαστή προοπτική γηπέδου, όπως συμβαίνει σήμερα και ποτέ άλλοτε επίσης δεν ήταν σύμφωνοι όλοι αυτοί που εμπλέκονται στην κατασκευή του γηπέδου (Κυβέρνηση, Δήμος, Τράπεζες, ΠΑΕ, ΚΑΕ, Ερασιτέχνης). Πρόκειται για μια τεράστια ευκαιρία που δεν είχε ποτέ ξανά ο Παναθηναϊκός ορθάνοιχτη μπροστά του και φοβάμαι πως αν δεν την εκμεταλλευτεί, αν την αφήσει να πάει χαμένη, δεν θα την ξαναβρεί - τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον.