15 χρόνια πεταμένα στα σκουπίδια

Τι κερδίσαμε από το Euro του 2004 και την κατάκτηση του ευρωπαϊκού; Πού βελτιωθήκαμε; Σε τι γίναμε καλύτερα; Τι κεφαλοποιήσαμε και τι κρατήσαμε; Πόσο ωφελήθηκε το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο ελληνικός αθλητισμός, η κοινωνία από εκείνο το έπος; Άλλαξε κάτι προς το καλύτερο αυτά τα 15 χρόνια; Μην κουράζετε το μυαλό σας άδικα και μην αναρωτιέστε. Δεν έγινε τίποτα και πουθενά.

Το 2004 γίναμε η ομάδα που σόκαρε ολόκληρη την ποδοσφαιρική Ευρώπη. Που κέρδισε δυο φορές την Πορτογαλία μέσα στο σπίτι της, μέσα στο σπιτάκι της, την Τσεχία, τη Γαλλία. Σήμερα, 15 χρόνια μετά, είμαστε η χαρά του κάθε πικραμένου και ψάχνουμε την «αγωνιστική αναγέννηση» άλλοτε με το Ρανιέρι, άλλοτε με το Μαρκαριάν, άλλοτε με το Σκίμπε και εσχάτως με τον Άγγελο Αναστασιάδη. Το 2004 αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν, ήμασταν μια αξιοσέβαστη ομάδα που πήγαινε Euro και Μουντιάλ, με τον Ότο Ρεχάγκελ και το Φερνάντο Σάντος στο τιμόνι, που κέρδιζε δύσκολα μεν αλλά έχανε ακόμα πιο δύσκολα, που είχε στεγανά στα αποδυτήρια, που έβγαζε τον καλύτερο εαυτό του δύστροπου Έλληνα ποδοσφαιριστή.

Κι όταν τελείωσε η εποχή Ότο, ήρθε – πολύ σωστά – η εποχή Σάντος. Και με τον Σάντος πήγαμε στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου και για κάτι λεπτομέρειες δεν πήγαμε στους «8». Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αποφασίσαμε να βγάλουμε το περίστροφο και να πυροβολήσουμε τα γόνατά μας: δεν μας έκανε ο Σάντος, δεν έπαιζε ελκυστικό ποδόσφαιρο, ήταν «ο καρπουζάς από το Εστορίλ», ο «αντι-τουριστικός» που δεν του επιτρέψαμε ούτε καν να μπει στο ίδιο αεροπλάνο με τους παίκτες του και να επιστρέψει Ελλάδα. Ο ίδιος Σάντος που ανέλαβε την Πορτογαλία και πήρε Euro μαζί της…

15 χρόνια μετά από τη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου, του ελληνικού αθλητισμού ολόκληρου, από την ψηλότερη κορυφή βρεθήκαμε στα ποδοσφαιρικά Τάρταρα, στο πέμπτο υπόγειο, στη χαβούζα. Μια Εθνική απαξιωμένη, μια ΕΠΟ που κρύβεται για να μην αναλάβει τις ευθύνες και τα λάθη της, Έλληνες ποδοσφαιριστές που – στην πλειοψηφία τους – δείχνουν να κάνουν αγγαρεία όποτε παίζουν με το εθνόσημο, λιγοστός κόσμος στους εντός έδρας αγώνες, γκρίνια, μανατζαραίοι και κοντογιώργηδες που προσπαθούν να «σπρώξουν» την πραμάτειά τους και να κάνουν νταλαβέρια στην πλάτη της Εθνικής, η απόλυτη παρακμή.

Νιώθεις σαν να μην πήραμε ποτέ εκείνο το ευρωπαϊκό, σαν να το ονειρεύτηκες εκείνο το Euro, τον κάθε αγώνα, τις ηρωικές προκρίσεις, τα γκολ του Χαριστέα, την ντρίπλα του Ζαγοράκη στο Λιζαραζού, τις κούρσες του Καραγκούνη, την κεφαλιά του Δέλλα, τις αποκρούσεις του Νικοπολίδη, τα τάκλιν του Μπασινά. Κι όμως, συνέβησαν, γράφτηκαν για πάντα στην ψυχή και το μυαλό μας, κανείς δεν μπορεί να μας τα πάρει πίσω, να μας τα σβήσει, να μας τα κλέψει. Όσα χρόνια και να περάσουν, όσα «εγκλήματα» και να γίνουν, όσες αστοχίες και παραλείψεις κι αν υπάρξουν στην πλάτη της Εθνικής και του ελληνικού ποδοσφαίρου, εκείνο το Euro, εκείνες οι μέρες, είναι δικές μας. Είναι η ποδοσφαιρική μας ευτυχία, είναι τότε που βγήκαμε όλοι μαζί στους δρόμους και γλεντήσαμε, αγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε, τραγουδήσαμε και νιώσαμε υπέροχα. Είναι το Euro όλων μας, που θα το έχουμε πάντα κορόνα στο κεφάλι μας και σε περίοπτη θέση στην καρδιά μας.