Ο Πεδουλάκης υπόσχεται… ιδρώτα, δάκρυα και αίμα!

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Τα πράγματα στον Παναθηναϊκό είχαν ως εξής: Αν δεν έμενε ο Ρικ Πιτίνο, προπονητής της ομάδας θα ήταν ο Αργύρης Πεδουλάκης. Δεύτερο σενάριο, δεύτερο όνομα, δεύτερη σκέψη δεν υπήρχε. Και δεν υπήρχε για έναν και μοναδικό λόγο. Το είπε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αμέσως μετά τη βράβευση του Αργύρη Πεδουλάκη, πριν από μερικές μέρες στο ΟΑΚΑ: «Όλοι εκτιμάμε τον Αργύρη, είναι κομμάτι της ιστορίας μας. Μας έχει φέρει πρωταθλήματα και κύπελλα ως προπονητής. Είναι στρατιώτης του συλλόγου, έχει υπάρξει και παίκτης μας. Επειδή τα λάθη ανθρώπινα και πρέπει να τα παραδεχόμαστε, ένα από τα λάθη που έχω κάνει από το 2012 και μετά  ήταν όταν σταμάτησα τη συνεργασία μας μαζί του. Ο κ. Πεδουλάκης έπρεπε να είχε μείνει στην ομάδα. Έχει αποδείξει ότι είναι με μεγάλη διαφορά ο καλύτερος Έλληνας προπονητής. Το έχει δείξει σε όποια ομάδα έχει πάει, φέρνοντας αποτελέσματα μεγαλύτερα από αυτά που θα περίμενε κανείς με βάση το μπάτζετ». Και τα λόγια του Δημήτρη, καλώς ή κακώς, δεν είναι απ’αυτά που τα παίρνει ο άνεμος.

Κάπως έτσι, έκλεισε το θέμα αντί-Πιτίνο πριν καν ανοίξει, ποντάροντας στο ένστικτο, την εμπειρία του με τον Αργύρη, στην πίστη του σε αυτόν αλλά και σε έναν κώδικα αξιών που είναι κάπως διαφορετικός από των… πολλών.  Αυτών που πάνε με το κύμα.

Και εκεί είναι που ταυτίζονται απόλυτα με τον Αργύρη Πεδουλάκη. Τον προπονητή που το καλοκαίρι του 2012 ανέλαβε τη δυσκολότερη αποστολή που έχει αναλάβει ποτέ κανείς στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και όχι απλώς την έφερε σε πέρας αλλά κάτι παραπάνω. Τον προπονητή που τον Απρίλιο του 2016, λειτουργώντας και πάλι κόντρα στη λογική, νίκησε τον χρόνο και τα κουσούρια της εποχής Τζόρτζεβιτς και μετέτρεψε τον Παναθηναϊκό από ένα soft σύνολο σε πολεμική μηχανή, χάνοντας  εν τέλει ένα πρωτάθλημα που ο Θεός και οι… διαιτητές (βλ. βήματα) αποφάσισαν να πάει στον… Σπανούλη. Τον προπονητή που όποτε συνεργάστηκε με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, οι ομάδες που δημιουργήθηκαν πέρα από το νταμπλ στην Ελλάδα, είχαν παρόν, μέλλον αλλά κυρίως ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Είχαν αυτό που λέμε ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ DNA παίζοντας πρώτα με το μυαλό και μετά με το σώμα. Η μοναδική συνταγή για να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. 

Ο Αργύρης Πεδουλάκης ευτυχεί να βρίσκει τώρα στον Παναθηναίκό έναν ελληνικό κορμό που δεν είχε το 2012 αλλά ούτε και το 2016. Και επειδή ο συγκεκριμένος προπονητής έχει κάνει ακόμη και… δέντρα να παίξουν σπουδαίο μπάσκετ, θεωρήστε δεδομένο ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού προϊόντος του χρόνου θα γίνονται πολύ καλύτεροι. Από τον Παπαγιάννη (ανακάλυψη του) μέχρι τον Μήτογλου! Όπως έκανε δηλαδή παλιότερα με τον Μάικ Μπράμος, ακόμη και με τον Νίκο Παππά. Και μιλάμε με γεγονότα, ονόματα και διευθύνσεις.

Σε αυτόν τον πολύ ισχυρό και απόλυτα αξιοποιήσιμο ελληνικό κορμό, ο Παναθηναϊκός θα προσθέσει καλούς, ξένους παίκτες. Από αυτούς που έχει την ικανότητα-κι αυτό έχει αποδειχτεί από τον Γκιστ και τον Λάσμε, μέχρι τον… Μπεντίλ- να βρίσκει ο Πεδουλάκης. Είτε να τους βρίσκει, είτε να τους αναγεννά  όπως τον Ούκιτς, τον Ματσιούλις και τον Κέισι Ρίβερς! Είπαμε, ονόματα και διευθύνσεις. Όχι λόγια του αέρα και… απόψεις.

Παίκτες που θα εξελιχθούν μαζί με τους Έλληνες μέσα στο χρόνο και όταν κρίνονται οι προκρίσεις και οι κούπες, θα έχουν φτάσει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο απόδοσης, τόσο ατομικά, όσο και ομαδικά. Κι αυτός είναι ο μέγιστος στόχος. Ο Παναθηναϊκός να παρουσιαστεί απόλυτα έτοιμος όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, σε Ευρώπη και Ελλάδα. Με δουλειά, δουλειά, δουλειά!

Όπως τη σεζόν 2012-13 όταν η ΠΑΝΙΣΧΥΡΗ Μπαρτσελόνα του Τσάβι Πασκουάλ, χρειάστηκε τη βοήθεια… θεών και δαιμόνων για να προκριθεί στο FINAL 4, με 3-2 επί του Παναθηναϊκού, που εν συνεχεία «σκούπισε» με μειονέκτημα έδρας τον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό, εκθρονίζοντας τον από την κορυφή του πρωταθλήματος. Αυτά για την Ιστορία… Και για να φρεσκάρουμε κάποιες μνήμες. Γιατί η λήθη είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός. Και όταν συνδυάζεται με ασέβεια το κοκτέιλ είναι θανατηφόρο. Απόλυτα.

Για να τελειώνουμε: Ο Πεδουλάκης έχει δύο ελαττώματα. Δεν είναι ξένος. Και δεν είναι PRίστας (Δημοσιοσχεσίτης). Δεν θα σου πει αυτά που θες να ακούσεις. Θα σου πει όμως την αλήθεια. Χωρίς φκιασιδώματα.

Αυτή την στιγμή φαντάζομαι ότι πριν ξεκινήσει τη νέα θητεία του στον Παναθηναϊκό, στριφογυρίζει στο μυαλό του η ατάκα του Ουίνστον Τσόρτσιλ στους Βρετανούς, όταν ανέλαβε Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας πριν ξεκινήσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: «Σας υπόσχομαι ιδρώτα, δάκρυα και αίμα». 

Οι Βρετανοί τσίνισαν, ήθελαν να ακούσουν ίσως κάτι διαφορετικό, κάτι πιο… πωρωτικό, κάτι πιο φαντεζί!

Στο τέλος όμως ήταν με τους νικητές και πανηγύριζαν. Κι αυτό είναι που μετράει: Οι νίκες. Και στον πόλεμο και στον αθλητισμό.

Υγ. Όταν στο άκουσμα της είδησης ότι ο Ρικ Πιτίνο μιλάει με τον Παναθηναϊκό, υπήρξαν σχόλια, «που μας πας ρε Γιαννακόπουλε με τον… συνταξιούχο;», δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Δεν γράφω καν τι λεγόταν/γραφόταν πριν το ντεμαράζ του Παναθηναϊκού με τον Πιτίνο στον πάγκο του, γιατί θα ντραπεί πολύς κόσμος… Ο Τόλης Κοτζιάς άλλωστε έχει πει το πιο σωστό, εύστοχο και δηκτικό: «Μάγκες κι εγώ πάω στα μπουζούκια κάθε μέρα. Μπουζούκι δεν έμαθα…». Τα υπόλοιπα εν καιρώ. Το καλοκαίρι άλλωστε κάνουν θόρυβο μόνο τα τζιτζίκια…

Υγ1. Όταν διαδέχεσαι την πρώτη φορά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τώρα τον Ρικ Πιτίνο, ένα πράγμα έχεις στα σίγουρα: Αρ… δια. Πόσο μάλλον δε όταν αφήνεις ένα απόλυτα ασφαλές και φιλόξενο περιβάλλον… Αυτά.

Υγ2. Ο Πεδουλάκης στο συμβόλαιό του με το Περιστέρι είχε buy out για ομάδα Ευρωλίγκας και συγκεκριμένο όρο. Αυτά για κάποιους στα Δυτικά Προάστια που ξεχνάνε πόσα λεφτά έχει χαρίσει ο Αργύρης στο Περιστέρι. Κύριος ήρθε και κύριος έφυγε αφήνοντας το «τρένο» στις ράγες.

Ακολούθησε τον Νίκο Συρίγο στο Instagram