«Του χεριού μας». Ποιου χεριού από τα δυο;

Τι ακούμε και τι διαβάζουμε μετά την κλήρωση του Ολυμπιακού κυρίως, αλλά και του Ατρόμητου και του Άρη; Αυτά περίπου που θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε και στην κλήρωση του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ: «στο χέρι του», «ο σοβαρός Ολυμπιακός/ Ατρόμητος/ Άρης/ ΠΑΟΚ/ Άρης περνάει», «μεγάλη ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί», «χρειαζόμαστε τους βαθμούς για τη χώρα μας». Ειδικά το τελευταίο, να είστε σίγουροι ότι το έχουν όλοι στο μυαλό τους, σαν πρώτη προτεραιότητα… Δεν σκέφτονται τόσο την ευρωπαϊκή τους προοπτική, τους ομίλους (Τσάμπιονς Λιγκ ή Europa), τα χρήματα που θα βάλουν στα ταμεία τους, αλλά τους βαθμούς που θα μαζέψουν για χάρη του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Εγώ δεν θυμάμαι κανέναν να προκρίθηκε από την κλήρωση του Ιουνίου. Αντίθετα, θυμάμαι πολλούς «σίγουρους» να τρώνε τα μούτρα τους, να μένουν έξω από αντιπάλους που ήταν «του χεριού τους» και να ψάχνουν μετά τι πήγε στραβά, έχοντας να αντιμετωπίσουν σοβαρούς κλυδωνισμούς από τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο. Διότι, ξέρετε, παίζει κι ο αντίπαλος κι όχι μόνο η ελληνική ομάδα. Και μπορεί κι αυτός να είναι «σοβαρός», όχι μόνο εμείς. Μπορεί κι αυτός να βλέπει τη διπλή αναμέτρηση σαν «μεγάλη ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί». Και μπορεί να αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο, την προετοιμασία, την Ευρώπη, το ίδιο υπεύθυνα με εμάς εδώ ή ακόμα περισσότερο.

Αν μιλούσαμε για ελληνική ομάδα στην Ευρώπη πριν 15 - 20 χρόνια, προφανώς θα κάναμε άλλου τύπου κουβέντα. Ο Παναθηναϊκός. ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, είχαν τις περισσότερες φορές πραγματικά το πάνω χέρι στις κληρώσεις του Ιουνίου. Άλλα δεδομένα όμως τότε, άλλα μπάτζετ, άλλα ρόστερ, άλλη κατάταξη για τη χώρα μας, που μας έφερνε αντιπάλους χαμηλότερης δυναμικότητας, μια και δυο ομάδες απευθείας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ, το ευρωπαϊκό όραμα ήταν ζωντανό και δυνατό. Τώρα; Τώρα δεν έχουμε καμία ομάδα απευθείας στους ομίλους, πρωταθλητής και δευτεραθλητής πρέπει να περάσουν από διάφορους προκριματικούς γύρους και play-offs και οι αντίπαλοι δεν είναι κάτι «απόμαχοι της ζωής» αλλά ομάδες που στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι στο ίδιο επίπεδο με τις δικές μας ή κάπου εκεί γύρω. Με έξτρα πρόβλημα για εμάς, ότι συνήθως είναι λίγο πιο έτοιμες, καθώς έχουν ξεκινήσει τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις και έχουν μερικά επίσημα παιχνίδια στα πόδια τους.

Εμείς; Εμείς ποντάρουμε στον παιχταρά που θα έρθει, στον πρόεδρο που «τρελάθηκε» και τίναξε τη μπάνκα στον αέρα, το φιλότιμο των Ελλήνων παικτών και το δέσιμο που υπάρχει από πέρυσι. Ποντάρουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, καθώς ακόμα κι αν έρθει ο παιχταράς που «θα φορτώσει με γκολ τα αντίπαλα δίχτυα», κανείς δεν ξέρει αν θα αρχίσει να τα φορτώνει από τον Ιούλιο ή θα πάρει μπρος από τον Οκτώβριο, το φιλότιμο από μόνο του ούτε αρκεί, ούτε παίζει μπάλα, ο πρόεδρος μπορεί να κοιτάξει τα έσοδα - έξοδα και να αποφασίσει να μην «τρελαθεί» φέτος και η ομοιογένεια που υπάρχει από πέρυσι, μπορεί να πάει περίπατο από δυο τραυματισμούς ή την ανετοιμότητα κάποιων κομβικών παικτών.

Ας κρατάμε λοιπόν μικρό καλάθι, όσο το ελληνικό ποδόσφαιρο παραμένει στο βούρκο της ανυποληψίας, σε ό,τι έχει να κάνει με τις ευρωπαϊκές διαδρομές των ομάδων μας. Κι ας απλώνουμε τα πόδια μας μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμά μας - αν μας παίρνει να τεντώσουμε λίγο παραπάνω τα πόδια μας στην πορεία, ας το κάνουμε τότε. Αλλά η σιγουριά, τα «καλύτερα η Πλζεν παρά η PSV Αϊντχόφεν» και άλλα παρόμοια, ωραίους τίτλους βγάζουν σε εφημερίδες και sites, αλλά ρεαλισμό δεν βγάζουν - ειδικά όταν μιλάμε για μια ομάδα που είναι σταθερά σε ευρωπαϊκούς ομίλους εδώ και χρόνια και έχει κάνει υπερβάσεις και αξιόλογες πορείες, όπως είναι η τσεχική ομάδα.