Περιμένοντας τον Πιτίνο

Κάνοντας ένα flash-back σε αυτούς τους λίγους αλλά ιδιαίτερα διδακτικούς μήνες που ο Ρικ Πιτίνο βρέθηκε στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό, μπορούμε να βγάλουμε διάφορα χρήσιμα συμπεράσματα: πρώτον, ότι είναι ένας πραγματικά ωραίος τύπος, με φοβερές ατάκες και λόγια λατρείας για τη χώρα μας και τους Έλληνες. Δεύτερον, ότι αγαπάει την καλή ζωή και τα ταξίδια αλλά ζει και αναπνέει για το μπάσκετ - μακάρι όλοι μας, στα 67 μας, να έχουμε την ίδια λάμψη στο μάτι και την ίδια δίψα για τη δουλειά μας, όπως ο Αμερικανός Δάσκαλος. Τρίτον, ότι έχει πολύ ξεκάθαρη και κρυστάλλινη γνώμη για το πώς πρέπει να λειτουργεί μια ομάδα: από την προπόνηση και τις συνθήκες στο γήπεδο, μέχρι το βάθος του ρόστερ, τον τρόπο που πρέπει να προπονούνται οι παίκτες, έχει όλο το «πακέτο» μέσα στο κεφάλι του και προσπάθησε να το κάνει installation στην ομάδα, παρά το γεγονός ότι την ανέλαβε και δεν διάλεξε τους παίκτες, δεν έκανε την προετοιμασία και δεν τη «δίδαξε» πώς πρέπει να παίζει ώστε να κερδίζει, σύμφωνα με τα δικά του «θέλω».

Όταν ήρθε ο Πιτίνο, η ομάδα παρέπεε. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, από «τουρίστας» και «μπάρμπας» που «ήρθε να κάνει μια αρπαχτή» και «να ταξιδέψει με όλα τα έξοδα πληρωμένα σε ένα σωρό ευρωπαϊκές πόλεις», έγινε και στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη, αυτό που είναι στις ΗΠΑ: ένας αξιοσέβαστος άνθρωπος, ένας προφέσορας του αθλήματος, που μαθαίνει ακόμα πράγματα στα 67 του αλλά κυρίως έχει το μοναδικό χάρισμα να διδάσκει μπάσκετ σε προπονητές, δημοσιογράφους και φιλάθλους.

Κυρίως, ο Πιτίνο διδάσκει μπάσκετ στους παίκτες με τους οποίους συνεργάζεται. Σε μικρούς και μεγάλους. Σε Αμερικανούς και Ευρωπαίους. Σε ρούκις και παλιές καραβάνες. Δεν υπήρχε ούτε ένας παίκτης στον Παναθηναϊκό, που να μην βελτιώθηκε, που να μην έγινε καλύτερος (έστω σε κάτι), που να μην κέρδισε κάτι από τον Πιτίνο. Οι περισσότεροι, βελτίωσαν το σουτ τους, άλλοι «έμαθαν» να παίζουν άμυνα και μερικοί βρήκαν τον τρόπο να γίνουν χρήσιμοι και λειτουργικοί, κάνοντας πολύ καλά συγκεκριμένα πράγματα και όχι απλά να γεμίζουν το ρόστερ. Στα χέρια του ο Λεκαβίτσιους έγινε ο «Λουκ Σκαϊγουόκερ», ο απαξιωμένος Βουγιούκας έγινε ένα πολύτιμο εργαλείο, ο Παπαγιάννης από «ψηλός και άχαρος» έγινε ένα σέντερ - φόβητρο, ο Παπαπέτρου έκανε την πιο μεστή σεζόν της καριέρας του - και πάει λέγοντας.

Είναι λογικό κι επόμενο να μην συνεχίσουν άπαντες στον Παναθηναϊκό και την επόμενη χρονιά - με ή χωρίς Πιτίνο. Ο Λεκαβίτσιους επέστρεψε στη Ζαλγκίρις, διότι ο Παναθηναϊκός θα πάρει κάτι καλύτερο (και ψηλότερο…) για τη θέση αυτή, ο Λάνγκφορντ θα πάει κάπου αλλού διότι νιώθει ότι πρέπει να παίζει περισσότερα λεπτά και να έχει πιο σημαντικό ρόλο, ο Λοτζέσκι δυστυχώς παραμένει ένας σπουδαίος παίκτης αλλά επιρρεπής σε τραυματισμούς που δεν τον αφήνουν ήσυχο, ο κύκλος του Γκιστ στην ομάδα δείχνει να ολοκληρώνεται. Για κάθε έναν που φεύγει όμως, πρέπει να έρθει κάποιος καλύτερος, με κίνητρο, με δίψα για διάκριση, που να θέλει να πετύχει πράγματα σημαντικά με την ομάδα.

Ο Τζέικομπ Ουάιλι είναι ο πρώτος: τεσσαροπεντάρι με τρομερά αθλητικά προσόντα, ταχύτατος, αλτικός, αξιόπιστος σουτέρ από μέση απόσταση και συνήθως εύστοχος όταν σουτάρει από μακριά. Αυτό που λέμε «έξυπνη βόμβα» - αυτές κυνηγάει ο Παναθηναϊκός, μακάρι τα οικονομικά δεδομένα στην Ελλάδα και η φορολογία να επέτρεπαν τις κανονικές «βόμβες», αλλά το πάρτι εκατομμυρίων και το όνομα του Ντε Κολό ή του Ούντο ή οποιουδήποτε άλλου, μπορεί να στηθεί μόνο σε χώρες και ομάδες με 35-40 εκατομμύρια μπάτζετ και φορολογία που επιτρέπει τέτοιες «χλίδες».

Θα ψάξει και άλλους «Ουάιλι» ο Παναθηναϊκός στην προσπάθειά του να φτιάξει μια ομάδα φέτος που θα είναι ακόμα καλύτερη από την περσινή. Και μένει να δούμε, αν ο «πυροτεχνουργός» που θα πάρει στα χέρια του αυτές τις «έξυπνες βόμβες», που θα τις διαλέξει και θα τις πλάσει ώστε να σκάνε στις αντίπαλες ρακέτες και όχι στα πράσινα αποδυτήρια, θα είναι ο Ρικ Πιτίνο. Διότι είπαμε, έχει όλο το πακέτο στο μυαλό του, πώς πρέπει να είναι η ομάδα, από ποιους πρέπει να απαρτίζεται το ρόστερ, τι στοιχεία πρέπει να έχει ο καθένας ώστε να συμπληρώνει τον διπλανό του, για να παρουσιάσει ένα αποτέλεσμα που θα εκφράζει και τον ίδιο και τον σύλλογο και τη διοίκησή του και τον κόσμο.