Είναι επίσημο: η Εθνική είναι σε καθεστώς Διάλυσης

Μακάρι σήμερα να μπορούσαμε να μιλάμε για ένα restart της Εθνικής. Για μια νίκη που μας κρατά ζωντανούς στο παιχνίδι της πρόκρισης, για ένα «καλό καλοκαίρι» που θα περάσουν οι διεθνείς και το προπονητικό σταφ, για αντίδραση μετά την ήττα από την Ιταλία, για «απαντήσεις στους επικριτές που έδωσε η Εθνική», ότι θυμήθηκε τα παλιά, ότι επιτέλους ξύπνησε, μπήκε το νερό στ' αυλάκι και άλλα παρόμοια. Ή απλά θα μπορούσαμε να μιλάμε για την ήττα αυτή - καθαυτή, να κάνουμε συζήτηση, κριτική, να δούμε ποιος και τι φταίει, ποια είναι τα αγωνιστικά προβλήματα, τι πρέπει ν' αλλάξει και για ποιο λόγο η Εθνική ομάδα της Ελλάδας έχασε στην έδρα της με 3-2 από την Εθνική ομάδα της Αρμενίας.

Αντί για όλα τα παραπάνω, παρακολουθούμε μια πλήρη διάλυση μιας ομάδας που κάποτε ήταν πρότυπο, άβατο, είχε τον σεβασμό όλων και τα στεγανά να κρατά τα προβλήματα εντός των τειχών και να τα λύνει με εσωτερικές διαδικασίες. Μετά την αγωνιστική κατάρρευση, ήρθε το ξεκατίνιασμα, οι δηλώσεις ένθεν κι ένθεν, οι αλληλοκατηγορίες, τα «ή αυτός ή εμείς», η εκκωφαντική σιωπή της ΕΠΟ, οι συνήθεις επικλήσεις στα θεία του θεοσεβούμενου προπονητή. Είναι πλέον επίσημο: η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, είναι σε καθεστώς πλήρους και απόλυτης διάλυσης.

Ο Άγγελος Αναστασιάδης τα έριξε στους παίκτες και οι παίκτες - μέσω των «παλιών» - στον Άγγελο. Και αυτό το «αναλαμβάνω την ευθύνη» και «εμείς φταίμε για όλα» ακούγεται μάλλον προσχηματικό: αν είσαι παίκτης και λες ότι εσύ φταις, δεν τα «χώνεις» στον προπονητή, ούτε βάζεις τελεσίγραφα. Κι αν είσαι προπονητής και λες ότι φταις, δεν κατονομάζεις «τον κύριο Παπασταθόπουλο» και τον θέτεις ουσιαστικά εκτός Εθνικής. Από την άλλη πλευρά για ποιον προπονητή μιλάμε ακριβώς; Γι' αυτόν που επέλεξε για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι τρίτο τερματοφύλακα, που έβαλε το Σιώπη όταν χάναμε με 3-1, που δεν κατάφερε να παρέμβει θετικά στο ματς ούτε στο ελάχιστο και μας είπε ότι προφανώς τους Αρμένιους τους αγαπάει περισσότερο ο Θεός; Ή γι' αυτόν που πιστεύει ακόμα ότι προλαβαίνουμε να προκριθούμε, διότι μπορούμε να κερδίσουμε όλα τα επόμενα παιχνίδια;

Για να μην επαναλαμβάνουμε όλες αυτές τις συζητήσεις που κάνουμε τον τελευταίο καιρό, προφανώς σε ένα τόσο παταγώδες εθνικό ναυάγιο, φταίνε όλοι. Άλλου είδους ευθύνες όμως θα αναζητήσει η «πλοιοκτήτρια εταιρεία» από τον καπετάνιο, άλλες από τον πρώτο μηχανικό και άλλες από τον μούτσο. Με τη διαφορά ότι η «πλοιοκτήτρια εταιρεία» είναι η ΕΠΟ, η οποία ουσιαστικά επέλεξε να κρυφτεί το βράδυ της Τρίτης, να μην τοποθετηθεί, να μην λειτουργήσει πυροσβεστικά, να μην κάνει απολύτως τίποτα. Όλα γύρω διαλύονται, η ομάδα είναι μπάχαλο, ο προπονητής είναι εμφανώς ακατάλληλος έως επικίνδυνος, οι συνεργάτες του το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι «πάμε παιδιά» και «δεν έχει τελειώσει τίποτα ακόμα», οι παίκτες «στασίασαν», το πλοίο πλέει ακυβέρνητο προς τα βράχια. Τραγική ειρωνεία; Όλα αυτά συμβαίνουν στην επέτειο των 15 χρόνων από το έπος της Πορτογαλίας - σαν σήμερα ξεκίνησε το ταξίδι που μας έφερε στην κορυφή της Ευώπης, η σπουδαιότερη στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Από τη σπουδαιότερη, φτάσαμε ακριβώς 15 χρόνια μετά στη χειρότερη. Διότι αυτό που ζούμε σήμερα, είναι χειρότερο «χαστούκι» κι από την περίοδο Ρανιέρι και τις ήττες από τα Φερόε και τους «λοιπούς συγγενείς». Τότε τουλάχιστον αντιμετωπίζαμε τις αποτυχίες με μια κάποια αξιοπρέπεια, χωρίς κραυγές και πισώπλατα μαχαιρώματα εντός των κόλπων της ομάδας. Τότε αποτύχαμε παταγωδώς, αλλά τουλάχιστον ερχόμασταν από μια τελική φάση Μουντιάλ, συμμετοχή στις 16 καλύτερες ομάδες και βρεθήκαμε μια ανάσα από τους 8. Τώρα όμως, ερχόμαστε από απανωτές αποτυχίες, συνεχόμενες κακές ή ανεπαρκείς επιλογές στον πάγκο της Εθνικής, αδυναμία να συμμετάσχουμε σε κάποια μεγάλη διοργάνωση ή έστω μέτρια όπως το Nations League. Και περιμένουμε απλά την επόμενη «έμπνευση» της ΕΠΟ για να δούμε τι μας ξημερώνει η επόμενη μέρα...