Οι δυο όψεις ενός «θαμπού» νομίσματος

Το Σάββατο το βράδυ κόντρα στην Ιταλία, είτε ο πνευματικός του Άγγελου Αναστασιάδη είχε ρεπό, είτε η Παναγιά είχε άλλες δουλειές και δεν ευκαιρούσε να είναι πλάι στην Εθνική μας. Εδώ να κάνουμε μια απαραίτητη διευκρίνηση: η πίστη στο Θεό, είναι ιερό πράγμα κι αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει καλύτερα απ' όλους ο (βαθιά θρησκευόμενος) προπονητής της Εθνικής. Με άλλα λόγια, το ποδόσφαιρο είναι ποδόσφαιρο και η θρησκεία, η Παναγιά, ο Χριστός, ο Θεός είναι κάτι άλλο. Ας μην τα μπλέκουμε κι ας μην χρησιμοποιούμε τα Θεία όλη την ώρα για κάτι τόσο «ευτελές» και «ασήμαντο», όπως είναι το ποδόσφαιρο, λες και η Παναγιά θα κάτσει να ασχοληθεί με τον Άγγελο, την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και ποδοσφαιρικούς αγώνες. Αρκετά «ακούνε» η Παναγιά κι ο Χριστούλης ούτως ή άλλως στα γήπεδα…

Πάμε στην ουσία του θέματος ή καλύτερα του προβλήματος, διότι για πρόβλημα μιλάμε - δεν ήταν η ήττα, ούτε καν το 0-3, αλλά η εικόνα της Εθνικής. Μια εικόνα για την οποία είναι περίπου συνυπεύθυνοι ο προπονητής και οι παίκτες. Λογικό να έχει ακούσει όσα έχει ακούσει ο Αναστασιάδης, να τον «ξεσκίζουν» δημοσιογράφοι και μη σε άρθρα και social media, ακόμα και να παίζει τη θέση του με την Αρμενία όπως γράφτηκε, διότι οι εμμονές του κόντρα στους Ιταλούς και οι «πατέντες» του, εμφάνισαν μια ομάδα που μόνο ομάδα δεν θύμιζε: αργή, άτονη, άτολμη, με λάθος παίκτες σε λάθος θέσεις, έφαγε μαζεμένα γκολ νωρίς (όπως ακριβώς συνέβη και με την Τουρκία) και η σεμνή τελετή έληξε πριν καλά - καλά ξεκινήσει. Φυσικά και όλο το «ανάθεμα» έπεσε πάνω στον προπονητή και τις ακατανόητες επιλογές του, διότι θα μπορούσε να είχε κατεβάσει μια «κανονική» 11άδα, με παίκτες που να παίζουν στη φυσική τους θέση, θα μπορούσε να είχε κάνει ένα «κανονικό κοουτσάρισμα» με αλλαγές που να έδιναν κάτι στην ομάδα, με «εννιάρι» στην κορυφή της επίθεσης μπας και μυρίσουμε λίγο το γκολ, αλλά επέλεξε να πορευτεί με αυτά που είχε στο κεφάλι του. Κακώς όπως αποδείχθηκε από το αποτέλεσμα, την εικόνα, το «βασανιστήριο» αυτό για 90-τόσα λεπτά στο χορτάρι του ΟΑΚΑ.

Οι ευθύνες όμως του Άγγελου Αναστασιάδη, είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά, γράφει για τις ευθύνες των παικτών, που όλοι ή σχεδόν όλοι είναι πολύ καλύτεροι (σε ατομικό επίπεδο) όταν παίζουν με τις ομάδες τους, ελληνικές ή ξένες, σε σχέση με το πώς παίζουν στην Εθνική. Και φυσικά υπάρχουν ένα κάρο ελαφρυντικά, η ανομοιογένεια, ο λιγοστός χρόνος που περνάνε οι διεθνείς μαζί, ο ίδιος ο προπονητής και άλλα πολλά, αλλά όλα τα παραπάνω δεν μπορούν πάντα να βγάζουν «λάδι» τους παίκτες και απλά να αλλάζουμε προπονητή όποτε το κάρο κολλάει στη λάσπη. Διότι αν δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι, από το Μουντιάλ και τον Σάντος έχουν έρθει, έχουν απαξιωθεί κι έχουν φύγει ως αποτυχημένοι ο Ρανιέρι, ο Μαρκαριάν και ο Σκίμπε, ενώ ο Αναστασιάδης είναι στη φάση »ήρθε, απαξιώθηκε και περιμένουμε να δούμε πότε θα φύγει».

Βολικό να φταίνε πάντα οι προπονητές, οι «γυρολόγοι», οι «παρωχημένοι», οι «δημόσιοι υπάλληλοι», οι «κολλητοί των μανατζαραίων», ας τους τρώμε να τελειώνουμε και να πηγαίνουμε στον επόμενο. Αυτό γίνεται τα τελευταία χρόνια, η ΕΠΟ προσλαμβάνει, απολύει, πληρώνει αποζημιώσεις και ψάχνει συνέχεια για τον επόμενο, έχοντας πάνω από το κεφάλι της ένα μεγάλο κάδρο με τον Ρεχάγκελ κι άλλο ένα με το Σάντος, έτοιμα να πέσουν στο κεφάλι του κάθε επόμενου προπονητή και να τον πλακώσουν. Οι παίκτες τελικά δεν φταίνε ποτέ και πουθενά; Οι παίκτες που έχαναν από τα Φερόε και τις Βόρειες Ιρλανδίες, που έχασαν με τα χέρια κάτω από Τουρκία και Ιταλία, θα είναι πάντα στο απυρόβλητο και θα τα ρίχνουμε μόνιμα στον εκάστοτε προπονητή; Διότι κάποιο στιγμή, θα μας τελειώσουν οι προπονητές - μαζί με τις δικαιολογίες - και θα πρέπει να δούμε την αλήθεια απ' όλες τις όψεις της.

Ας βγουν κάποιοα στιγμή οι παίκτες, οι «παλιοσειρές» κι ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ας μας εξηγήσουν τι (τους) φταίει και για ποιους λόγους παίζουν όπως παίζουν. Είναι κουρασμένοι; Σκέφτονται τις διακοπές; Δεν θέλουν Ιούνη μήνα να ρισκάρουν κάποιον τραυματισμό; Είναι το μυαλό κάποιων στην επέκταση συμβολαίου κι άλλων στην μεταγραφή; Βαριούνται; Έχουν ξενερώσει; Δεν τους εμπνέει ο προπονητής, η ΕΠΟ, η απουσία του κόσμου από το γήπεδο; Στραβώνουν με την κριτική; Όπως και να έχει, μου μοιάζει άδικο να «σταυρώνουμε» σήμερα τον Άγγελο, χθες το Σκίμπε, προχθές το Μαρκαριάν και παραπροχθές το Ρανιέρι, αύριο - μεθαύριο κάποιον άλλον, αλλά η κριτική στους παίκτες να είναι πάντα light και «προσεκτική» και «κομψή» και «διακριτική» και να συνοδεύεται πάντα από επιχειρήματα τύπου «παίζουν σε μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ» ή «είναι ηγέτες στις ομάδες τους» ή «πήραν μεταγραφή εκατομμυρίων» ή «μιλάνε οι προπονητές στις ομάδες τους με τα καλύτερα λόγια γι' αυτούς». Ισχύουν φυσικά όλα τα παραπάνω, όπως ισχύει όμως και το γεγονός ότι με την Εθνική είναι αγνώριστοι. Και κάποια στιγμή, ας γίνει αυτό που λέμε και ξαναλέμε εδώ και χρόνια, το περίφημο «ας παίζουν στην Εθνική αυτοί που πραγματικά το επιθυμούν». Αυτοί που λαχταράνε να φοράνε το εθνόσημο, αυτοί που (ακόμα) το θεωρούν τιμή τους. Οι υπόλοιποι, ας πάνε να κάνουν τα μπάνια τους και να ξεκουραστούν. Κανείς δεν θα τους κρατήσει κακία, ούτε θα τους κακολογήσει γι' αυτό.