Ασφάλεια ζωής

Έχει ειπωθεί πολλές φορές αλλά παραμένει μια τεράστια αλήθεια: ο τερματοφύλακας, είναι ο πιο παρεξηγημένος παίκτης, ο πιο «εύκολος στόχος» κι αυτός που είναι πάντα στο επίκεντρο της προσοχής και της κριτικής. Ο επιθετικός μπορεί να στείλει πέντε σουτ στα πουλιά, μπορεί να χάσει το άχαστο, αλλά αν βάλει το νικητήριο γκολ, είναι ο ήρωας της βραδιάς, ο πρωταγωνιστής, αυτός που πουλάει φανέλες και γίνεται σύνθημα στα χείλη των οπαδών. Αντιθέτως ο τερματοφύλακας μπορεί να βγάλει τα άβγαλτα, να σώσει την εστία του από βέβαιη παραβιάση δέκα φορές σε ένα αγώνα, αλλά αν φάει μια «φάβα», είναι αυτομάτως ο «κουμπαράς», ο «μανταλάκιας» και ο «άχρηστος».

Δείτε την περσινή φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ Λίβερπουλ, και τη φετινή νικήτρια Λίβερπουλ. Η ίδια ομάδα ήταν στον τελικό πάνω - κάτω, με έναν Φαμπίνιο να παίρνει τη θέση του Μίλνερ - ο Κεϊτά ήταν εκτός λόγω τραυματισμού, αν ήταν καλά πιθανότατα θα ήταν βασικός. Τι άλλαξε από πέρυσι μέχρι φέτος και η ομάδα από φιναλίστ, έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης; Πέρα από τη δυναμικότητα της περσινής Ρεάλ σε σχέση με την Τότεναμ, ο κύριος στο τέρμα. Πέρυσι, ήταν ο μορφονιός Κάριους, που απέδωσε την αμπαλοσύνη του στη διάσειση, τον «κακό Ράμος που τον κοπάνησε», προσκόμισε και χαρτί γιατρού για να μας πείσει ότι δεν είναι τρυπιοχέρης αλλά ένα αδικημένο παιδί και τελικά πήρε τις ξανθές του ανταύγειες και πήγε στην Τουρκία, όπου συνεχίζει να είναι περίγελος του ποδοσφαίρου. Στη θέση του, ήρθε ο Άλισον Μπέκερ, από τη Ρόμα. Με ένα ποσό γύρω στα 70 εκατομμύρια, που σε κάποιους φάνηκε υπερβολικό. Αλήθεια, υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος σήμερα που να πιστεύει ότι «έπιασαν τον πισινό» της Λίβερπουλ οι Ρωμαίοι και ότι δεν αξίζει τα λεφτά του; Υπάρχει κανείς που πιστεύει, πως αν αποφάσιζε αύριο το πρωί η Λίβερπουλ να τον πουλήσει, δεν θα έπαιρνε καμιά 100στάρα εκατομμύρια για πλάκα;

Ο Άλισον δεν ξέρω αν είναι στους 3 ή τους 5 καλύτερους τερματοφύλακες του κόσμου - αυτό θα το αποφασίσει η Ιστορία του ποδοσφαίρου. Ξέρω όμως πως είναι ένας τερματοφύλακας σοβαρός, σταθερός, που εμπνέει ασφάλεια και σιγουριά στους συμπαίκτες του: όταν αποφασίσει να κάνει έξοδο, ξέρει πολύ καλά τι θέλει να κάνει και δεν αποφασίζει με τρεμάμενα χέρια και ραγισμένη ψυχή στον αέρα αν πρέπει να διώξει, να μπλοκάρει ή να κάνει γρήγορα βήματα προς τα πίσω. Έχει καλά ρεφλέξ, ξέρει να παίζει σωστά με τη μπάλα στα πόδια, έχει καλές τοποθετήσεις και φροντίζει με το κορμί του να κλείνει το οπτικό πεδίο του αντιπάλου στα τετ-α-τετ. Είναι ακόμα ένα δείγμα Βραζιλιάνου τερματοφύλακα τα τελευταία χρόνια, που «ξορκίζει» τα χωρατά και τα καλαμπούρια για τους τερματοφύλακες από τη «Χώρα του Καφέ»: η Βραζιλία εδώ και χρόνια, μια χαρά τερματοφύλακες βγάζει και τελικά δεν θέλουν όλα τα παιδάκια να κλωτσάνε το τόπι, να βάζουν γκολ και να κάνουν ντρίπλες.

Ο Κλοπ, για να φτάσει στην πρώτη του ευρωπαϊκή κούπα, για να σκοτώσει τους δαίμονές του και να κάνει να το βουλώσουν όσοι τον έλεγαν «Γερμανό Αλέφαντο», «υπερτιμημένο» και «ποδοσφαιρικό απατεώνα», έπρεπε πρώτα να θωρακίσει τα μετόπισθεν, να κάνει μια «ασφάλεια ζωής» σε Σαλάχ - Μανέ - Φιρμίνο, για να μπορούν να δημιουργούν μπροστά χωρίς να λαχταράει η ομάδα πίσω. Κατάλαβε ότι το δόγμα «να βάλουμε περισσότερα απ' όσα θα φάμε» δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει στο υψηλότερο επίπεδο - μπορεί να είναι μια χαρά στο 80% των αγώνων της Πρέμιερ και στο 50% των αγώνων του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά στα ντέρμπι και τα μεγάλα ευρωπαϊκά παιχνίδια δεν θα τον πήγαινε πουθενά. Ξεκίνησε πέρυσι με τον Φαν Ντάικ και τον μετέτρεψε στον κορυφαίο σέντερ - μπακ του πλανήτη. Πήρε Κεϊτά και Φαμπίνιο για να θωρακίσει τον άξονά του. Και τον Άλισον στο τέρμα, για να ξενοιάσει από γκέλες, φτηνά γκολ και τρεμάμενα γάντια, όπως αυτά που φορούσε άλλοτε ο Κάριους και άλλοτε ο Μινιολέ.

Η Λίβερπουλ πήρε δικαιότατα το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά το κατόρθωμά της είναι ακόμα μεγαλύτερο: αν δεν έχει απώλειες το καλοκαίρι, αν καμιά Ρεάλ ή Μπάρτσα ή Παρί δεν στρώσουν ένα φορτηγό εκατομμύρια για το Σαλάχ, το Μανέ ή τον Φαν Ντάικ, αν δεν χάσει κανέναν βασικό της παίκτη, η Λίβερπουλ έχει μια ομάδα έτοιμη και για την επόμενη χρονιά και αρκετές επόμενες. Έχει έναν βασικό κορμό εξαιρετικών παικτών σε εξαιρετική ηλικία, με υψηλό κίνητρο: να πάρουν επιτέλους πρωτάθλημα και να διατηρηθούν στην ευρωπαϊκή κορυφή. Με τον Μορένο να φεύγει, τον Στάριτζ, ίσως τον Λαλάνα και τον Μίλνερ (εύχομαι να μείνει ο Τίμιος Μίλνερ), η Λίβερπουλ χρειάζεται μόνο «γεμίσματα», λίγους παίκτες για το rotation, ένα δεύτερο αριστερό μπακ, ένα εξτρέμ, έναν αναπληρωματικό φορ - εκτός αν βρει κάτι σούπερ - ντούπερ στο δρόμο της, από τις περιπτώσεις που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Και είναι έτοιμη να χαρίσει συγκινήσεις, θέαμα, επικές ανατροπές και θριάμβους και του χρόνου.