Άγγελε, φτιάξε μια Εθνική που να βλέπεται

Γράψαμε δυο πράγματα μετά το ματς, είπαμε δυο κουβέντες κι έξω από την πόρτα. Που ήταν «κοτζάμ» φιλικό με την Τουρκία, εκτός έδρας - σε άλλες εποχές, θα είχαμε να μιλάμε καναδυο μέρες για το αγωνιστικό, το εξω-αγωνιστικό, τους συμβολισμούς, τη γιούχα στον Εθνικό μας ύμνο, για μερικά σκληρά μαρκαρίσματα, για δυο λόγια που αντάλλαξαν κάποιοι παίκτες, κάτι. Τώρα, σιωπή.

Ξημέρωσε το επόμενο πρωινό και κανείς δεν έχει τη διάθεση να γράψει κάτι. Τι να γράψεις άλλωστε; Για «χρήσιμα συμπεράσματα»; Μόνο «άχρηστα συμπεράσματα» προέκυψαν από το φιλικό, αφού κάποιοι βασικοί έλειψαν, κάποιοι αγωνίστηκαν σε άλλα - ντάλλων θέσεις, είδαμε κάποιους που λογικά θα αργήσουμε να ξαναδούμε με τη φανέλα της Εθνικής και μια εμφάνιση με χαμηλά οξέα και χαμηλά λιπαρά. Και για να τα λέμε όλα, το 2-1, με το γκολ του Κουρμπέλη στην τελευταία φάση του αγώνα, τιμητικό είναι για την Εθνική μας - αν οι Τούρκοι δεν έριχναν το ρυθμό τους και δεν «τρόμαζαν» από τους δυο τραυματισμούς και τις δυο αναγκαστικές αλλαγές, μπορεί να έγραφε κι άλλα το κοντέρ. Ας είναι καλά ο Πασχαλάκης που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Τα τελευταία χρόνια, όποτε πάμε να μιλήσουμε για την Εθνική, νιώθω σαν να παίζει η ίδια κασέτα κι απλά αλλάζουμε τα ονόματα κι αν πάμε να γράψουμε για την Εθνική, είναι σαν να κάνουμε copy-paste παλιότερα κείμενα κι αλλάζουμε τις ημερομηνίες. Διότι λέμε συνέχεια τα ίδια πράγματα: μια ομάδα που δεν μπορεί, που δεν έχει δημιουργία, που φτιάχνει φάσεις με το σταγονόμετρο, που στηρίζεται σε μια καλή άμυνα και ψάχνει ένα γκολ από κόντρα ή στατική φάση, που μας λείπει το ένα και μας λείπει το άλλο. Κι όμως, στα χαρτιά, δεν μας λείπουν και τόσα πολλά πράγματα: καλούς αμυντικούς έχουμε και κάποιοι απ' αυτούς, παίζουν στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο (Μανωλάς, Σωκράτης, Σιόβας). Καλούς τερματοφύλακες έχουμε, καλά ακραία μπακ έχουμε, «δεκάρια» έχουμε ένα σωρό, κεντρικά χαφ έχουμε, βρήκαμε και δεύτερο αξιόπιστο επιθετικό (τον Κουλούρη) για να μην νιώθει μοναξιά ο Μήτρογλου, τι μας λείπει; Εξτρέμ μας λείπουν αλλά σάμπως είχαμε και ποτέ τον Μπέιλ και τον Γκιγκς στην Εθνική και δεν το θυμάμαι;
Απ' όλα έχουμε, για το μέγεθος και τη δυναμική μιας χώρας σαν την Ελλάδα, με τη συγκεκριμένη δεξαμενή παικτών, αλλά αυτό που εμφανίζουμε στο γήπεδο, είναι μια εικόνα απογοητευτική. Όχι με ευθύνη του Άγγελου Αναστασιάδη θέλω να πω, διότι κάποιοι πολύ εύκολα στον Άγγελο ρίχνουν το ανάθεμα, λες και ξέχασαν τόσο γρήγορα την περίοδο Ρανιέρι, Μαρκαριάν και Σκίμπε και νομίζουν ότι ο Άγγελος ανέλαβε μετά τον Ρεχάγκελ και τον Σάντος. Προσπαθεί ο Αναστασιάδης κι αυτό πρέπει να του το πιστώσουμε, δοκιμάζει πράγματα, καλεί παίκτες, ποντάρει στη φόρμα κάποιων, δεν κωλώνει να πει τα πράγματα με το όνομά τους ούτε κάνει την πάπια μετά από μια «στραβή» - βγαίνει μπροστά και λειτουργεί σαν ασπίδα.

Αλλά η ασπίδα του Άγγελου δεν μπορεί συνέχεια να κρύβει μια εικόνα που δεν βλέπεται. Με παίκτες που όλοι καταλαβαίνουμε ότι είναι κουρασμένοι, ότι σκέφτονται τις διακοπές, ότι μετράνε μέρες σαν φαντάροι για τα επίσημα ματς της Εθνικής για να τελειώνουν τη σεζόν, ότι δεν θα βάλουν τα πόδια τους στη φωτιά σε ένα φιλικό ρισκάροντας τραυματισμό, κάποιοι έχουν μπροστά την ανανέωση συμβολαίου ή την προοπτική μεταγραφής, αλλά από την άλλη δεν είναι μπάλα αυτό που παίζουν. Μηδέν διάθεση, ελάχιστα τρεξίματα, κάτι πασούλες της συμφοράς έξω από την περιοχή, άντε να πετάξουμε τη μπάλα μπροστά μπας και την προλάβει κάποιος ή να κερδίσουμε κανένα κόρνερ μήπως και βάλουμε καμιά κεφαλιά. Μια εικόνα αγγαρείας και «ποινή εκτίω» που έλεγε κι ο Πολύδωρας δείχνουν οι περισσότεροι, λες και είναι τόσο μεγάλο βάσανο και τόσο μεγάλη ταλαιπωρία να παίζεις με το εθνόσημο, όχι με καμιά Μάλτα και το Σαν Μαρίνο, αλλά με την Τουρκία. Πού είναι όλοι αυτοί, που έλεγαν στα νιάτα τους, κάνοντας τα πρώτα τους βήματα στο ποδόσφαιρο, «ονειρεύομαι μια μέρα να φορέσω τη φανέλα με το εθνόσημο, είναι η μεγαλύτερη τιμή για έναν Έλληνα ποδοσφαιριστή»; Ορίστε, τη φόρεσες. Και τι κάνεις γι' αυτό;

Υποχρέωση του Άγγελου Αναστασιάδη από εδώ και πέρα, δεν είναι απλά να φτιάξει μια ομάδα που να κερδίζει κουτσά - στραβά ή να μην ξεφτιλίζεται από τα Φερόε και τις Ιρλανδίες, αλλά να φτιάξει μια ομάδα που να βλέπεται, που να προσπαθεί, που να παίζει μπάλα - αυτό που μπορεί, διότι αυτό που βλέπουμε, δεν γίνεται να είναι το καλύτερο που μπορεί. Ας το προσπαθήσει ο κόουτς με όσους θέλουν και με όσους μπορούν, με όσους έχουν τη διάθεση και τη λαχτάρα να παίζουν για την Εθνική - κι ας μην είναι οι «πρωτοκλασσάτοι» και οι πιο «γνωστοί». Διαφορετικά, η εικόνα της Εθνικής θα συνεχίσει να είναι μια εικόνα τόσο αδιάφορη, που δεν θα τη βλέπουν ούτε οι συγγενείς πρώτου βαθμού των παικτών και οι μάνατζέρ τους.