Χρόνος υπάρχει, αλλά δεν είναι σύμμαχος

Ο Κουλιμπαλί χαιρέτισε – και τον αποχαιρέτισε και ο Παναθηναϊκός. Ο – δανεικός – Κάτσε έφυγε, ο Τζανδάρης λογικά θα αποχωρήσει, πιθανότατα και ο Οικονόμου. Γίνεται προσπάθεια να «σπάσει» το συμβόλαιο του Μουνιέ, αν ο Άλτμαν φέρει κάποια πρόταση από Ισραήλ κανείς δεν θα του φράξει το δρόμο, ο μάνατζερ του Χατζηγιοβάννη λέει ότι είναι θέμα ημερών να φέρει πρόταση από το εξωτερικό. Ο Βέργος δεν αποκλείεται να φύγει, μπορεί και ο Καμπετσής. Και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε να χτυπήσει μέσα στο καλοκαίρι η πόρτα του Παναθηναϊκού για τον Κουρμπέλη, τον Ινσούα ή τον Μπουζούκη, αφού είναι τρεις παίκτες που ξεχώρισαν φέτος.

Πόσοι είναι οι παραπάνω κύριοι που αναφέραμε; 11 συνολικά, μια 11άδα παίκτες – προφανώς δεν θα φύγουν όλοι, αλλά δεν θα μου κάνει εντύπωση να φύγουν αρκετοί εξ’ αυτών, ίσως και αρκετά περισσότεροι από τους μισούς. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα πρέπει να αντικατασταθούν και ποσοτικά και ποιοτικά. Ποσοτικά για να μην έχει ένα «λειψό» ρόστερ ο Δώνης και να μπορεί να δουλεύει σωστά στις προπονήσεις, ποιοτικά διότι ο Παναθηναϊκός πρέπει και οφείλει να κάνει τουλάχιστον ένα βήμα παραπάνω την επόμενη χρονιά και να φτάσει σε ευρωπαϊκή θέση για να «σβήσει» την ποινή του. Πρέπει και οφείλει, αφενός διότι δεν ξεκινάει αυτή τη φορά με -6 και αφετέρου διότι δεν θα υπάρχει απαγόρευση μεταγραφών και θα μπορεί να ψωνίσει χωρίς περιορισμούς ηλικίας και καταγωγής.

Βεβαίως και τα οικονομικά δεν επιτρέπουν «τρέλες» και σπατάλες και το ταβάνι θα είναι κάπου στα 250 χιλιάρικα – με ελάχιστες εξαιρέσεις, αν βρεθεί κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Ακόμα όμως και με αυτό το πλαφόν, τα 250 χιλιάρικα, μπορεί μια ομάδα να βρει παίκτες, Έλληνες και ξένους, που θα είναι χρήσιμοι, λειτουργικοί, εξελίξιμοι και φιλόδοξοι, που θα ψηθούν από το πρότζεκτ και την προοπτική, από τη βαριά κληρονομιά της πράσινης φανέλας και την αξιοκρατία που πρεσβεύει ο Γιώργος Δώνης. Ακόμα και χωρίς Ευρώπη στο μενού, ώστε να διαφημίσουν την πραμάτειά τους στα ευρωπαϊκά γήπεδα.

Αλλά πούντοι οι αντικαταστάτες, το νέο αίμα, η καινούργια φουρνιά που θα δώσει την ευχέρεια στο Δώνη να σχεδιάσει την επόμενη χρονιά; Το μπάτζετ παραμένει ένα επτασφράγιστο μυστικό, ο Νίκος Νταμπίζας περιμένει να ανάψει το πράσινο φως, ώστε να πάρει τη λίστα που έχει στα χέρια του και να αρχίσει να «τικάρει» ονόματα, να τα «περνάει στην επόμενη φάση», να διαπραγματευτεί, να σβήσει κάποια, να προκρίνει κάποια άλλα, να περάσει στο plan-B ή το plan-C. Για να τα κάνει όλα αυτά όμως, πρέπει να τρέξουν τα πράγματα άνωθεν, να του πουν «αυτά είναι τα διαθέσιμα χρήματα, πορεύσου όσο καλύτερα μπορείς». Λίγα; Λίγα. Λίγο περισσότερα; Καλοδεχούμενα. Αλλά να ξέρει – κι εκείνος και όλοι – τι χρήματα θα κουβαλάει στο πορτοφόλι του, όταν κάθεται στο τραπέζι με τους ατζέντηδες παικτών.

Αν δεν γίνει αυτό γρήγορα και ξεκάθαρα, κινδυνεύει να «γδάρει» την εικόνα του, μετά από το περασμένο καλοκαίρι που κατάφερε μαζί με το Δώνη να στήσουν μια φτηνή αλλά αξιόμαχη ομάδα και να «τραυματίσει» τον θεσμικό του ρόλο: αν θυμάστε, αυτό συνέβη τη δεύτερη χρονιά της πρώτης του θητείας, τότε που αναγκάστηκε να πορευτεί με ψίχουλα και στράφηκε αποκλειστικά σε δανεικούς και ελεύθερους. Μπούρμπος, Στιλ, Μπούι και Μπερίσα. Λίγους μήνες μετά απομακρύνθηκε ως «ανεπαρκής», παρότι μια χρονιά πριν είχε φέρει Μπεργκ, Πράνιτς, Νάνο, Καρέλη, Αμπέντ και άλλους, με ποσοστό «επιτυχίας» άνω του 90% (μόνο ο Μπαϊράμι δεν «βγήκε», λόγω σοβαρού προβλήματος στη μέση και όχι λόγω αξίας).

Φυσικά και υπάρχει χρόνος. Ακόμα δεν έχει φύγει ο Μάιος, δεν υπάρχει Ευρώπη – άρα η προετοιμασία θα ξεκινήσει αργότερα από τις ομάδες που θα ριχτούν στη μάχη του Champions League και του Europa, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο χρόνος είναι σύμμαχος. Σύμμαχος είναι ο χρόνος, όταν έχεις φουσκωμένο πορτοφόλι και ευρωπαϊκή προοπτική, διότι έτσι ψήνονται και οι παίκτες και οι μανατζαραίοι. Διαφορετικά, πρέπει να κυνηγήσεις τις ευκαιρίες, τα «λαχεία», τους «κομμένους» και αυτούς που ψάχνουν ένα restart στην καριέρα τους, όσο νωρίτερα μπορείς.