Οι μεταγραφές που είναι «ευχή» και «κατάρα»

Φεύγει μάλλον ο Κουλιμπαλί από τον Παναθηναϊκό - λέω μάλλον, διότι εδώ και ενάμιση χρόνο όλο φεύγει κι όλο εδώ είναι. Και μακάρι έστω και στις «καθυστερήσεις», να βρεθεί η χρυσή τομή και να γίνει η ανατροπή, ώστε να παραμείνει στον Παναθηναϊκό. Σύμφωνα πάντως με τα σημερινά δεδομένα, ο παίκτης αποχωρεί και κάθε καλός παίκτης που αποχωρεί από την ομάδα, δημιουργεί έναν επιπλέον πονοκέφαλο στο Δώνη και το Νταμπίζα. Διότι πρέπει να αντικατασταθεί, χωρίς ακόμα να υπάρχει ξεκάθαρο μπάτζετ, χωρίς να έχουν φύγει αυτοί που θα εξοικονομήσουν χρήματα για μεταγραφές και χωρίς φυσικά να ξέρει κανείς αν αυτός που θα έρθει, θα προσφέρει τα ίδια, περισσότερα ή λιγότερα με αυτόν που έφυγε.

Σε μια άλλη εποχή, όπου θα κυριαρχούσε η κανονικότητα, το να χάσεις έναν παίκτη σαν τον Κουλιμπαλί, θα σήμαινε «ευχαριστούμε πολύ για τη συνεργασία, καλή συνέχεια στην καριέρα σου» και η ομάδα θα πήγαινε παρακάτω. Το «παρακάτω», θα ήταν ένας παίκτης με ανάλογο ή καλύτερο βιογραφικό με τον αποχωρήσαντα, με πάνω - κάτω το συμβόλαιο που έπαιρνε εκείνος, ώστε η ομάδα να πορευτεί χωρίς κλυδωνισμούς και κενά στο ρόστερ. Στη σημερινή εποχή και κατάσταση όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά - και παρότι το φετινό καλοκαίρι θα βρει (λογικά) αδειοδοτημένο τον Παναθηναϊκό κι όχι με δεμένα τα χέρια όπως συνέβη πέρυσι τέτοιο καιρό, παραμένει θέμα μεγάλης σημασίας να μην χάνει η ομάδα παίκτες καλούς, έμπειρους και χρήσιμους. Διότι κανείς δεν ξέρει πώς και αν θα αντικατασταθούν.

Ο Κουλιμπαλί έπαιζε δεξί μπακ και δεξί στόπερ στην τριάδα. Αν στον Παναθηναϊκό έπρεπε να ιεραρχήσουμε τις μεταγραφικές ανάγκες, θα λέγαμε ότι η θέση του δεξιού μπακ δεν είναι προτεραιότητα: εκεί υπάρχει ο Γιόχανσον και ο Αποστολάκης Τζούνιορ, άρα εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι προηγούνται άλλες θέσεις, σε συνάρτηση πάντα με τις αποχωρήσεις ή/και τις πωλήσεις που θα υπάρξουν. Αν λοιπόν το επιτρέψουν τα οικονομικά, αφού ο Παναθηναϊκός πάρει σέντερ μπακ, καναδυό κεντρικά χαφ, επιθετικό και εξτρέμ, θα κοιτάξει για δεξί μπακ - αν δεν του προκύψει κάποια ενδιαφέρουσα περίπτωση στην πορεία σαν μάννα εξ' ουρανού. Επειδή όμως σπάνια βρέχει ποιοτικά και φτηνά δεξιά μπακ, η λογική λέει ότι θα γίνει κίνηση εφόσον καλυφθούν οι «τρύπες» που υπάρχουν ή θα ανοίξουν στο ρόστερ. Και βλέπουμε.

Είναι λογικό και επόμενο στην κατάσταση που βρίσκεται η ομάδα, η πρώτη σκέψη να παραμένει να τακτοποιηθούν οι εκκρεμότητες, να κατέβει όσο γίνεται περισσότερο το χρέος και να ξαναγίνει ο Παναθηναϊκός ένα ελκυστικό «πακέτο» για οποιονδήποτε υποψήφιο αγοραστή ή επενδυτή. Αρέσει - δεν αρέσει αυτός σε κάποιους, είναι μονόδρομος, διότι δεν βλέπω στον ορίζοντα και καμιά ουρά από ενδιαφερόμενους που θέλουν να πάρουν τον Παναθηναϊκό όσο - όσο και πέραν του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ουδείς άλλος έχει ασχοληθεί ζεστά και σοβαρά. Οπότε η εξυγίανση πρέπει να συνεχιστεί, το μπάτζετ πρέπει να παραμείνει χαμηλά, υπερβάσεις και ακροβασίες απαγορεύεται να ξαναϋπάρξουν, όλα πρέπει να είναι τακτοποιημένα και τα αποδυτήρια ισορροπημένα: αν αρχίσει ένας να πιέζει για καλύτερο συμβόλαιο και δικαιωθεί, θα ακολουθήσει ένα «τσουνάμι» από «χαμηλόμισθους», που θα πιέσουν με τη σειρά τους για αύξηση αποδοχών. Κι ακόμα κι - βάσει απόδοσης και προσφοράς - δικαιούνται περισσότερα χρήματα, η ομάδα αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να τους τα δώσει.  

Η οικονομική ευταξία και νοικοκυροσύνη λοιπόν παραμένει το πρώτο και βασικό ζητούμενο, αλλά και η αγωνιστική εικόνα πρέπει με κάποιον τρόπο να «θωρακιστεί». Με όσα χρήματα είναι διαθέσιμα, με καλό ψάξιμο, με μίνιμουμ ρίσκο, με προσεκτικές κινήσεις, με παίκτες φτηνούς αλλά φιλόδοξους, με τις «άκρες» του Νταμπίζα στην πιάτσα, με υπομονή μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη περίπτωση. Διότι για την επόμενη χρονιά, θα υπάρχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις σε σχέση με αυτή που τελείωσε και η άρση περιορισμού μεταγραφών, θα είναι «ευχή» αλλά «κατάρα»: «ευχή», διότι η ομάδα θα μπορεί να ψωνίσει όχι μόνο έναν μη-Έλληνα παίκτη άνω των 23, αλλά όσους επιθυμεί. Και «κατάρα», διότι σε περίπτωση που έρθουν παίκτες που δεν θα «πιάσουν» και δεν θα προσφέρουν τα αναμενόμενα, μοιραία θα γίνουν οι συγκρίσεις και θα αναπολούμε τους «Κουλιμπαλίδες» που έφυγαν και τελικά δεν αντικαταστάθηκαν.