Το κατάστημα διαθέτει μόνο ασπιρίνες για τον καρκίνο

Το ποδόσφαιρο είναι ένα «προϊόν» που φτιάχτηκε για τον κόσμο που πάει στις κερκίδες και βλέπει το παιχνίδι. Πολύ πριν μπουν στη ζωή μας τα τηλεοπτικά πλάνα, τα συνδρομητικά κανάλια, τα «λεπτό προς λεπτό» και η ταυτόχρονη θέαση αγώνων. Η τηλεόραση, ήρθε μετά, αλλά η «ψυχή» του ποδοσφαίρου, είναι ο κόσμος που αφήνει τη βολή του καναπέ του και πάει στο γήπεδο. Αλλού βέβαια. Όχι εδώ. Όχι στην Ελλάδα.

Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η «ψυχή» του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι μαύρη, άρρωστη και μολυσμένη, είναι ο λιγοστός κόσμος που πάει στο γήπεδο - και δεν φταίει η τηλεόραση γι' αυτό προφανώς. Είναι ότι ακόμα κι ο λιγοστός αυτός κόσμος, έχει στο μυαλό του να πλακωθεί με κάποιον (αν δεν βρει αντίπαλους οπαδούς, πλακώνεται με οπαδούς της ίδιας του της ομάδας ή με την Αστυνομία), να βρίσει, να ανεβάσει εμετικά πανό, να «ξεφορτώσει» από μέσα του ό,τι πιο σάπιο και νοσηρό κουβαλάει. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, φυσικά υπάρχουν και γήπεδα που γεμίζουν και κόσμος που πάει για να δει γκολ και θέαμα, αλλά αυτές οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον θλιβερό κανόνα των τελευταίων ετών - μια ματιά στα εισιτήρια που κόβουν οι ομάδες τα τελευταία χρόνια και στους μέσους όρους, θα πείσει και τον πιο δύσπιστο.

Όλα τα παραπάνω όμως, δεν αναιρούν αυτό για το οποίο «φτιάχτηκε» το ποδόσφαιρο: για τον κόσμο που θέλει να αφήσει στην άκρη το φόβο μήπως γίνουν επεισόδια, την ταλαιπωρία, την απόσταση ή τα χρήματα που θα χρειαστεί να δώσει και θέλει να πάει γήπεδο. Είπαμε, αυτά, αλλού. Όχι εδώ. Διότι εδώ, στη χαβούζα της Ευρώπης, στο βόθρο των Βαλκανίων, αποφασίσαμε και διατάξαμε ότι η «γιορτή του ποδοσφαίρου», ο τελικός κυπέλλου ανάμεσα σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, θα γίνει σε ένα υπέροχα άδειο ΟΑΚΑ. Αλλά μην στενοχωριέστε, θα έχει VAR… Υπάρχει άραγε πιο κάτω;

Η Πολιτεία, υπό το φόβο των επεισοδίων «και τυχόν προβοκάτσιας», για να έχει το κεφάλι της ήσυχο και να μην κινητοποιεί όλη την Αστυνομία της χώρας, για να μην τρέχει και δεν φτάνει άμα γίνει κανένα μακελειό (κι επειδή έρχονται και εκλογές και δεν είναι ώρα τώρα να πατήσει καμιά γλιστερή μπανανόφλουδα), αποφάσισε να «κόψει πόδι», πριν καν «πονέσει πόδι». Τελικός κυπέλλου χωρίς κόσμο. Η απόλυτη ομολογία ανικανότητας. Η απόλυτη παραδοχή του «δεν μπορώ να κάνω τίποτα». Ούτε να σχεδιάσω, ούτε να προνοήσω, ούτε να λάβω μέτρα, ούτε να εγγυηθώ πως ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι δεν θα γίνει Βαγδάτη, ότι οι «αντίπαλοι στρατοί» δεν θα συνατηθούν στα Μαρμαρένια Αλώνια, ότι οι Έλληνες πολίτες και φορολογούμενοι που απλά θέλουν να πάνε στο γήπεδο για να δουν έναν αγώνα δεν είναι σίγουρο ότι θα γυρίσουν σώοι, αβλαβείς και αρτιμελείς σπίτι τους.

Και μετά αναρωτιέσαι γιατί δεν το κλείνουν το «μαγαζί» να τελειώνουμε… Τι το κρατάνε ανοιχτό; Για να λέμε ότι έχουμε ποδόσφαιρο και να μην τιμωρηθούν οι ομάδες μας και η Εθνική Ομάδα με αποκλεισμό; Ε, και; Ποιον κοροϊδεύουμε παριστάνοντας ότι έχουμε ένα «κανονικό ποδόσφαιρο»; Τι κανονικό υπάρχει σε ένα άθλημα, σε έναν αθλητισμό συνολικότερα, που υπάρχει σαν τηλεοπτικό προϊόν αλλά είναι «κλειστόν» για τους φιλάθλους και τους οπαδούς; Αφού δεν έχουμε ούτε το «προλαμβάνειν», ούτε το «θεραπεύειν». Ούτε το «συλλαμβάνειν», ούτε το «δικάζειν» και το «καταδικάζειν». Τίποτα δεν έχουμε. Μόνο παχιά λόγια και τζούφιες απειλές για μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο και «ανοχή, τέλος». Μόνο ασπιρίνες για τον καρκίνο διαθέτει το κατάστημα, Υφυπουργούς Αθλητισμού που δεν θέλουν να πιάσουν την «καυτή πατάτα» στα χέρια τους και προτιμάνε να την κλωτσάνε μακριά, Πολιτεία (και τώρα και παλιά και με αυτή την κυβέρνηση και με τις προηγούμενες) που σφυρίζει ανέμελα και μετράει ψηφαλάκια και ενδεχόμενο πολιτικό κόστος.