Να παίξει σαν να ξεκινάει σήμερα η σειρά

Το λέγαμε πριν τον αγώνα: για να κάνεις διπλό στη Μαδρίτη, δεν πρέπει να χάσεις το μυαλό σου ούτε για ένα λεπτό. Ο Παναθηναϊκός το έχασε κάποια στιγμή είναι η αλήθεια, η διαφορά έγινε διψήφια αλλά με τη σειρά του φρόντισε να χαλάσει το μυαλό των γηπεδούχων και πολύ γρήγορα κόλλησε ξανά κοντά στη Ρεάλ. Λέγαμε επίσης ότι σε τέτοιου είδους παιχνίδια, απέναντι σε μια ομάδα με τέτοια ποιότητα και τόσο βάθος στον πάγκο, πρέπει να πάρει ο Παναθηναϊκός βοήθεια από όσους παίκτες πατήσουν το παρκέ. Έγινε σε αρκετά μεγάλο βαθμό, αφού ο Λεκαβίτσιους και ο Βουγιούκας κυρίως ήταν τουλάχιστον συγκινητικοί, ο Γκιστ προσπάθησε όσο του επέτρεψε το λαβωμένο του γόνατο και ο Λάνγκφορντ μπορεί να έρχεται από τον πάγκο αλλά μόνο «αναπληρωματικό» δεν τον λες. Με εξαίρεση το Θανάση Αντετοκούνμπο και το Λοτζέσκι που δεν κατάφεραν να μπουν στο κλίμα του αγώνα (και φυσικά τον Μήτογλου που δεν χρησιμοποιήθηκε), όλοι οι άλλοι έδωσαν ό,τι μπορούσαν για τη νίκη.

Δεν το λέγαμε, αλλά το ξέραμε: τα σφυρίγματα στη Μαδρίτη, θα είναι με δυο μέτρα και τρία σταθμά. Δεν χρειάζεται να έχεις κληρονομικό χάρισμα, όταν πας να παίξεις με τη Ρεάλ στο σπίτι της, στον πρώτο από τους αγώνες που δίνουν πρόκριση σε final-four, καταλαβαίνεις ότι όλα επιτρέπονται και όλα μπορούν να συμβούν αλλά στη μια πλευρά του παρκέ. Εκεί όπου ο Καμπάτσο «που παίζει καταπληκτική άμυνα και κολλάει πάνω στον αντίπαλό του» έχει το δικαίωμα να παίζει τζούντο, εκεί όπου στα τρία φάουλ του Αγιόν σφυρίζεται το ένα (έκανε το πρώτο του φάουλ μετά από 33 λεπτά…), εκεί όπου ο Λάσο έχει το ελεύθερο να μπουκάρει στο παρκέ και να απαιτεί instant replay, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός εκτελεί σε ένα ολόκληρο ημίχρονο δυο βολές, παρότι σχεδόν τριάμιση λεπτά πριν το τέλος προηγείται με 6 πόντους και ο αντίπαλος πιέζει για να μαζέψει τη διαφορά.

Ας προσπεράσουμε τα σφυρίγματα και τα μη-σφυρίγματα, διότι ό,τι έγινε, έγινε και ό,τι γράφει δεν ξεγράφει και διότι ξέρουμε καλά πως αν χρειαστεί και στο δεύτερο παιχνίδι ανάλογα ή και «χειρότερα» σφυρίγματα, πιθανότατα θα τα βρει. Κι ας πάμε στην πραγματικά σπουδαία προσπάθεια του Παναθηναϊκού, που τον έφερε λίγα λεπτά πριν τη λήξη μια ανάσα από το «διπλό» και λίγα δευτερόλεπτα πριν την κόρνα μια ανάσα από την παράταση. Η ομάδα του Πιτίνο έπαιξε αμυνάρα σχεδόν σε ολόκληρο το ματς - με εξαίρεση το μικρό κομμάτι όπου «θόλωσε» και για λίγες στιγμές οι παίκτες του δεν ήξεραν πού πατάνε και πού βρίσκονται, κατάφερε να περιορίσει αισθητά τη δράση του Ταβάρες και του Αγιόν, πάλεψε πολύ στα ριμπάουντ, δεν έτρεξε όσο θα ήθελε αλλά ευστόχησε από τα 6,75 περισσότερο απ' ό,τι θα περιμέναμε.

Είχε έναν Καλάθη αρνητικό για τρία δεκάλεπτα αλλά πραγματικό αρχηγό στο τέταρτο, είχε πλάνο και σχέδιο από την αρχή μέχρι το τέλος, βρήκε μεγάλα σουτ όταν τα χρειάστηκε (από Παπαπέτρου, Ντεσόν Τόμας, Καλάθη, Λεκαβίτσιους). Είχε όλα όσα έπρεπε για να κερδίσει, εκτός από μερικές μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες: μια - δυο καλύτερες επιλογές στο τέλος, ένα χαμένο αμυντικό ριμπάουντ που έφερε το τρίποντο του Ρούντι και τη διαφορά στο -3, ένα φάουλ σε δική του επίθεση που δεν δόθηκε, ένα «χάδι» στην άμυνά του που δόθηκε φάουλ με τεράστια ευκολία. Είπαμε και πριν το ματς, πολλά «μικρά» κάνουν ένα μεγάλο και οι μικρές λεπτομέρειες μπορούν να κάνουν το φύλλο αγώνα από κίτρινο, ροζ και τούμπαλιν.

Σήμερα ειλικρινά δεν ξέρω τι είδους παιχνίδι θα δούμε. Παρόμοιο; Εντελώς διαφορετικό; Αντέχει ψυχολογικά ο Παναθηναϊκός να βγάλει ξανά την «ψυχή» τη Ρεάλ μέσα σε 48 ώρες; Βαστάνε τα πόδια μετά από τέτοια προσπάθεια; Καθαρίζει το μυαλό τόσο γρήγορα, ώστε να διαγράψει ό,τι έγινε το βράδυ της Τετάρτης και να μπει στο γήπεδο απόψε σαν «καμικάζι»; Ελπίζω πως ναι, διότι ο Παναθηναϊκός έχασε μια τεράστια ευκαιρία για break και δεν ξέρω αν θα την ξαναβρεί στο δεύτερο ματς. Από την άλλη όμως, δεν τη βρήκε, εκείνος τη δημιούργησε, εκείνος την έχτισε, εκείνος έφτασε τόσο κοντά που να την αγγίζει, κανείς δεν του χάρισε το παραμικρό. Άρα, γιατί όχι;

Υ.Γ. 1. Ρούντι, δεν είσαι απλά ο πιο αντιπαθητικός ηθοποιός που υπάρχει στα ευρωπαϊκά παρκέ, αλλά από το βράδυ της Τετάρτης επισήμως είσαι και η μεγαλύτερη τρίλειρη κότα της Ευρωλίγκας, όσο παιχταράς κι αν είσαι. Περαστικά για το «χτύπημα στο μάτι» που έφερε στη θέση σου τον Κάρολ, του 96% στις βολές, για να εκτελέσει το πιο κρίσιμο ζευγάρι…

Υ.Γ.2. Πολλή κουβέντα είχε γίνει για την επιλογή του Πιτίνο στο ματς με τη Ρεάλ να μην κάνει φάουλ στο τέλος, όπου τελικά έφαγε το τρίποντο - προσευχή του Ρούντι. Τότε ο Παναθηναϊκός όμως έχανε με 2 και έπαιξε πραγματικά αμυνάρα. Κατάλαβε κανείς τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Λάσο, όπου η ομάδα του προηγούνταν με 3 και όχι απλά φάουλ δεν έκανε, αλλά επέτρεψε και αμαρκάριστο τρίποντο από το Ντεσόν Τόμας;