«Μικρά» που μπορούν να φτιάξουν κάτι μεγάλο

Διαβάζω και ακούω συνέχεια τις τελευταίες ημέρες πόσο σημαντική είναι η απουσία του Γιουλ και πόσο πρέπει ο Παναθηναϊκός να τη «χτυπήσει» και να την εκμεταλλευτεί. Λες και ξεχάσαμε ότι η Ρεάλ έχει το πληρέστερο ρόστερ στην Ευρωλίγκα τα τελευταία 2-3 χρόνια, λες και πέρυσι που έλειψε ο Γιουλ σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά κατέρρευσε, λες και πέρα από τον Καμπάτσο που είναι ο μοναδικός καθαρόαιμος άσος δεν υπάρχει ο Κοζέρ και ο Κάρολ που μπορούν να αναλάβουν καθήκοντα οργανωτή.

Ναι, είναι σημαντική η απουσία του Γιουλ. Αλλά ο Πάμπλο Λάσο, δεν έχει χτίσει την ομάδα του πάνω στον Γιουλ, δεν υπάρχει σχέση εξάρτησης μαζί του, τουλάχιστον όχι τέτοια που να καταρρέει η ομάδα όταν εκείνος λείπει. Και μπορεί η Ρεάλ να είναι μια ομάδα που αμολάει τρίποντα με τη σέσουλα (στο ματς του ΟΑΚΑ δοκίμασε περισσότερα τρίποντα από δίποντα), αλλά η μεγάλη της δύναμη είναι στις θέσεις «4» και «5». Και η δική μου εκτίμηση είναι πως εκεί θα προσπαθήσει να χτυπήσει τον Παναθηναϊκό, ειδικά από τη στιγμή που θα της λείψει ο Γιουλ στα δυο πρώτα ματς - και βλέπουμε.

Ταβάρες, Αγιόν, Ρέγες, Ράντολφ, Κούζμιτς και πάει λέγοντας: ψηλοί για όλα τα γούστα, ο Ταβάρες είναι «σκιάχτρο», ο Αγιόν είναι «θηρίο», ο Ρέγες είναι παλιά καραβάνα που ξέρει πού να στηθεί και πώς να σπρώξει πονηρά για να αποκτήσει πλεονέκτημα, ο Ράντολφ μπορεί να απειλήσει από κοντά κι από μακριά. Εκεί είναι όλο το «ζουμί» του παιχνιδιού, στο πώς θα βγουν τα μαρκαρίσματα, πώς θα μπορέσει ο Παναθηναϊκός να τους φθείρει, να τους κουράσει και να μην τους αφήσει να πιάσουν ρυθμό, πώς θα εξασφαλίσει τα ριμπάουντ και δεν θα προσφέρει δεύτερες και τρίτες επιθέσεις.

Διότι όπως είπε και ο Πιτίνο και όπως ξέρουμε όλοι όσοι παρακολουθούμε τον Παναθηναϊκό, η ομάδα είναι από τις χειρότερες στο μακρινό σουτ, αλλά είναι από τις καλύτερες στο τρέξιμο, στον αιφνιδιασμό και στο «ξέφωτο». Για να τρέξεις όμως, για να βγάλεις αιφνιδιασμούς, για να βρεις τον αντίπαλο στο «ξέφωτο», ανοργάνωτο και χωρίς καλή αμυντική ισορροπία, πρέπει να πάρεις τα ριμπάουντ. Πρώτα εξασφαλίζεις την κατοχή της μπάλας και μετά τρέχεις. Και το ριμπάουντ, δεν είναι δουλειά μόνο του Παπαγιάννη ή του Μήτογλου, είναι δουλειά όλων - για περισσότερες πληροφορίες, ρωτήστε το Νικ Καλάθη.

Για να έχει ο Παναθηναϊκός τύχη στη σειρά, πρέπει να κάνει break. Αν το κάνει στο πρώτο ή το δεύτερο ματς, μπορεί να φέρει την κατάσταση στα δικά του μέτρα. Είναι δύσκολο, είναι επίπονο, είναι μακρινό τη στιγμή που μιλάμε, αλλά δεν είναι απίθανο - ο Παναθηναϊκός των τελευταίων δυο μηνών έχει κάθε δικαίωμα να ονειρεύεται και να ελπίζει. Για να τα καταφέρει, θα πρέπει να αντιπαρατάξει στην ποιότητα και ποσότητα του ρόστερ της Ρεάλ, αντίστοιχη ποιότητα και ποσότητα. Με άλλα λόγια, όποιος κληθεί να αγωνιστεί, θα πρέπει να προσφέρει πράγματα και να μην είναι μια απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Μια άμυνα, ένα ριμπάουντ, ένα τρίποντο, ένα κλέψιμο, κάτι. Πολλά «μικρά» μαζί, μπορούν να φτιάξουν κάτι μεγάλο. Διαφορετικά, τα κουκιά δεν θα βγουν και όπως ακριβώς η στόχευση του Παναθηναϊκού θα είναι να «σημαδέψει» τον Καμπάτσο, αντίστοιχα η στόχευση του Λάσο θα είναι να εξουδετερώσει τον Καλάθη, να του βγάλει το λάδι, να τον κουράσει, να του ρίχνει τον έναν παίκτη πίσω από τον άλλον για να μη μπορεί να πάρει ανάσα. Το έκανε πέρυσι στη σειρά των play-offs και «ξεκούρδισε» τον Παναθηναϊκό, θα το επιχειρήσει και φέτος.

Το θέμα είναι τι θα κάνει γι' αυτό ο Παναθηναϊκός και με ποιον τρόπο η ομάδα θα βοηθήσει τον Καλάθη να «αναπνεύσει», ώστε με τη σειρά του ο Καλάθης να μπορέσει να βοηθήσει την ομάδα να «ξεδιπλωθεί». Με ποιον τρόπο ο Παναθηναϊκός θα παραμείνει συγκεντρωμένος ώστε να παραμείνει μέσα στο ματς μέχρι το τέλος και δεν θα βρεθεί να κυνηγάει στο σκορ. Διότι έστω και ένα μικρό μπλακ-άουτ, μπορεί να επιτρέψει στη Ρεάλ να πάρει φωτιά, να τρέξει σερί, να φέρει τη διαφορά σε διψήφιο νούμερο, να της δώσει φτερά μέσα στο σπίτι της. Και το τελευταίο πράγμα που θέλει ο Παναθηναϊκός, είναι να τρέχει λαχανιασμένος για να μαζέψει μια διψήφια διαφορά, απάναντι σε μια ομάδα που έχει 1000+1 τρόπους να σε «σκοτώσει».