Να είναι στην ομάδα όσοι το θέλουν πραγματικά

Για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό τελειώνει μια δύσκολη και περίεργη χρονιά, γεμάτη ανάμικτα συναισθήματα, σκαμπανεβάσματα, παίκτες που ξεπετάχτηκαν και παίκτες από τους οποίους ο προπονητής και όλοι εμείς περιμέναμε περισσότερα πράγματα. Δεν κλείνει όπως θα περίμεναν ή θα ήλπιζαν κάποιοι, δεν βρίσκει τον Παναθηναϊκό μέσα στην πεντάδα ώστε να ξεχρεώσει από φέτος την ευρωπαϊκή του τιμωρία και να μην την κουβαλάει και του χρόνου, δεν κλείνει με τον Παϊρότζ στα πράγματα και μετά την ήττα από τον ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ, η γεύση στο στόμα πικρίζει. Αλλά ό,τι και να γίνει στο φινάλε, δεν αναιρεί τα καλά πράγματα που συνέβησαν στη χρονιά. Και επιπλέον, επιτρέπει στο Δώνη και το Νταμπίζα να βγάλουν πιο ξεκάθαρες «φωτογραφίες» από το έμψυχο δυναμικό της ομάδας, να κάνουν τις εισηγήσεις τους και αν όλα έχουν πάει καλά με την αδειοδότηση και το μπάτζετ της επόμενης χρονιάς είναι στα επίπεδα που έχει ακουστεί, να κάνουν το πλάνο για την επόμενη χρονιά.

Θα πει κανείς «μα περιμένει ο Δώνης και ο Νταμπίζας τα δυο τελευταία ματς της σεζόν για να αξιολογήσει τους παίκτες;» Προφανώς και όχι. Ωστόσο, συνυπολογίζεις τα πάντα στην τελική αξιολόγηση: τους τραυματισμούς παικτών, το ντεφορμάρισμα, τη θέληση που μπορεί να δείχνουν για να παραμείνουν ή την αδιαφορία, το πόσο υψηλό συμβόλαιο έχουν κι αν φαίνονται διατεθειμένοι να το «σπάσουν» (και με ποιους όρους), το ποιους μπορείς να πάρεις στη θέση τους και με πόσα χρήματα. Όλα παίζουν ρόλο όταν ούτε τα λεφτά σου τρέχουν από τα μπατζάκια, ούτε η εμπειρία στο ρόστερ - κι ό,τι κι αν λέμε για τους πιτσιρικάδες κι όσο κι αν μας αρέσει να τους βλέπουμε να παίζουν, πάντα χρειάζεται ένα κράμα έμπειρων και μικρών, για να μπορεί μια ομάδα να είναι λειτουργική αλλά επίσης να μπορέσουν οι μικροί να «μεγαλώσουν σωστά».

Οι συγκεκριμένοι μικροί, όσοι τουλάχιστον παραμείνουν και του χρόνου (διότι η προοπτική πωλήσεων είναι στο κάδρο) και όσοι πάρουν περισσότερες ευκαιρίες την επόμενη χρονιά, δεν μπορούν να «μεγαλώσουν σωστά» και να βοηθηθούν από τους περισσότερους «μεγάλους» και έμπειρους παίκτες της ομάδας - για πολλούς και διάφορους λόγους: ο Κουλιμπαλί είναι φευγάτος, ο Μουνιέ εμφανώς δεν μπορεί να κάνει ούτε τα βασικά, ο Άλτμαν ψάχνει ακόμα να βρει τα πατήματά του μετά την πολύμηνη απουσία του, ο Κάτσε έχει το μυαλό του στην επιστροφή στη Θεσσαλονίκη και πού θα τον βγάλει ο δρόμος την επόμενη σεζόν, ο Τζανδάρης δεν δείχνει να υπολογίζεται από τον προπονητή. Ποιοι μένουν; Ο αρχηγός Κουρμπέλης (που δεν αποκλείεται να πουληθεί), ο Κολοβέτσιος, ο Οικονόμου (που επίσης έχει ακουστεί ότι μπορεί να φύγει), ο Ινσούα (που έτσι όπως παίζει θα τα φέρει τα 2 εκατομμύρια της ρήτρας), ο Διούδης κι ο Μακέντα. Αυτοί είναι όλοι κι όλοι τη στιγμή που μιλάμε, κανείς δεν ξέρει πόσοι και ποιοι απ' αυτούς θα είναι στην ομάδα και του χρόνου κι αυτό σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να βρει κάτι που μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο: παίκτες έμπειρους, ελεύθερους, με «λογικά» συμβόλαια και κίνητρο να παίξουν στον Παναθηναϊκό, χωρίς Ευρώπη, όχι για ένα συμβόλαιο και να «βγάλουν την υποχρέωση», αλλά να βρουν τον τρόπο κίνητρο να βοηθήσουν πραγματικά την ομάδα.

Μοιάζει δύσκολο όλο αυτό το πακέτο, αλλά είναι μονόδρομος. Και ο Νίκος Νταμπίζας θα έχε ένα ακόμα δύσκολο καλοκαίρι, πιθανότατα χωρίς απαγόρευση μεταγραφών και με συγκεκριμένα χρήματα στο «πορτοφόλι του» για να ψωνίσει, για να βρει - σε συνεννόηση με το Γιώργο Δώνη - τις καλύτερες περιπτώσεις που μπορεί να βρει στην αγορά, που ταυτόχρονα να είναι και «καλοί χαρακτήρες» κι όχι τίποτα «μυστήριοι τύποι» που μπορεί να βάλουν μπουρλότο στα αποδυτήρια, που δεν θα κουβαλάνε κανένα φουσκωμένο ιατρικό φάκελο και θα δουν τον Παναθηναϊκό σαν ένα ελκυστικό πρότζεκτ και μια ευκαιρία να κάνουν restart στην καριέρα τους. Σε συνάρτηση βεβαίως με αυτούς που θα φύγουν και το πόσο θα «ελαφρύνουν» τα οικονομικά της ομάδας, με τα χρήματα που θα εξοικονομήσει ο Παναθηναϊκός και πόσα απ' αυτά θα είναι διαθέσιμα για μεταγραφές - διότι ένα μέρος θα πάει σε αποπληρωμή χρεών και υποχρέωσεων.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Δώνης και ο Νταμπίζας έχει ξεκάθαρη άποψη για το υλικό της ομάδας, έδωσαν τις ευκαιρίες που αναλογούσαν σχεδόν σε όλους - κι αν αδίκησαν κάποιον ή κάποιους, σίγουρα δεν έγινε από πρόθεση. Πάντα αξίζει να δίνεις και δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, αλλά σε αυτούς που τις αξίζουν, που τις κερδίζουν και που δείχνουν διατεθειμένοι να τις αρπάξουν από τα μαλλιά. Διότι κανείς δεν κάνει «χάρη» που παίζει στον Παναθηναϊκό κι όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή, μετά τον ανήφορο και τις λακούβες, κάποια στιγμή έρχεται ο στρωτός ο δρόμος και η κατηφόρα και μετά την καταιγίδα και τη νεροποντή, έρχεται η λιακάδα και οι καλύτερες μέρες.