Η ποδοσφαιρική λογική πάνω απ’ όλα

Συναισθηματικά, μοιάζουν ωραίο πράγμα οι επιστροφές, είτε μιλάμε για ποδόσφαιρο, είτε για μπάσκετ, είτε για σχέσεις. Ειδικά αν αυτός ή αυτή που έφυγε, έφυγε με ωραίο τρόπο κι όχι με τσαμπουκάδες, καβγάδες και εξώδικα. Αλλά πέρα και πάνω από συναισθηματισμούς, υπάρχει πάντα ο ρεαλισμός.

Η περίπτωση επιστροφής του Καρέλη, είναι ένα σενάριο που έχει παίξει τον τελευταίο καιρό, μια που στον ΠΑΟΚ δεν θα παραμείνει και απ’ ό,τι καταλαβαίνω στη Γκενκ όπου ανήκει, ψάχνουν ομάδα να τον δώσουν. Ωραίο σενάριο συναισθηματικά, διότι ρεαλιστικά δεν στέκει ιδιαίτερα: τα χρήματα που παίρνει ο Καρέλης, είναι πάνω από τα χρήματα που μπορεί να δώσει ο Παναθηναϊκός και τέλος πάντων αν είναι να κάνεις την υπέρβαση, το κάτι παραπάνω, θα το κάνεις για τον παίκτη που πραγματικά θα κάνει τη διαφορά και δεν θα παίξεις τα υπάρχοντά σου κορόνα – γράμματα. Ο Καρέλης είναι ένας καλός παίκτης, αλλά μετά το σοβαρό τραυματισμό που πέρασε, δεν κατάφερε να επανέλθει στην κατάσταση που ήταν τόσο στον Παναθηναϊκό, όσο και στη Γκενκ που πήγε με μεταγραφή. Δεν τον πήραν τα χρόνια, μπορεί να επανέλθει ή και να γίνει ακόμα καλύτερος μια μέρα, αλλά όλο αυτό είναι ένα ρίσκο που ο Παναθηναϊκός την παρούσα χρονική στιγμή, ούτε μπορεί, ούτε πρέπει να πάρει.

Τη στιγμή που «παλεύει» να δει πώς μπορεί να ξεμπλέξει με το Μουνιέ και το βαρύ του συμβόλαιο (ο Γάλλος αυτή τη στιγμή φαίνεται να ζητάει ολόκληρο το συμβόλαιο της επόμενης χρονιάς προκειμένου να φύγει), δεν υπάρχει λόγος ο Παναθηναϊκός να πάει σε μια ανάλογη περίπτωση υψηλού συμβολαίου με πολλά ερωτηματικά. Οι στόχοι της επόμενης χρονιάς, με την αδειοδότηση στο πλάνο πλέον, πρέπει να είναι ξεκάθαροι, τσεκαρισμένοι 100% από την πλευρά των μη-τραυματισμών και των μη-προβλημάτων και σε ένα οικονομικό μέγεθος που δεν θα προκαλέσει προβλήματα ούτε στη βιωσιμότητα της ομάδας, ούτε στις ισορροπίες των αποδυτηρίων. Διότι όταν έχεις παίκτες με 40 χιλιάδες το χρόνο ή 50 ή 60, το να φέρεις κάποιον με 200 χιλιάδες ή 300 ή 350, θα δημιουργήσει θέματα – ειδικά αν το νέο απόκτημα, δεν δικαιολογήσει τα χρήματά του.

Ωραία θα ήταν να μπορούσε ο Παναθηναϊκός μια μέρα να φέρει πίσω παίκτες που αγάπησαν την ομάδα και αγαπήθηκαν από τον κόσμο, που πρόσφεραν όσο έπαιξαν και πρόσφεραν και με τα χρήματα που έφεραν στα ταμεία όταν έφυγαν. Μακάρι η κατάσταση να ήταν διαφορετική και να μπορούσε ο Παναθηναϊκός να «επαναπατρίσει» τον Μπεργκ το καλοκαίρι, ή τον Ζέκα κάποια στιγμή ή όποιον άλλο μπορεί να είναι διαθέσιμος. Αλλά αυτό, είναι στη σφαίρα του «συναισθηματισμού» και όχι του ρεαλισμού και επιπλέον η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει ότι αρκετές φορές το «ξαναζεσταμένο φαγητό» δεν έχει καμία σχέση με εκείνο που θυμάσαι, όπως διαπιστώσαμε στον Παναθηναϊκό με το δεύτερο πέρασμα του Αμπέντ ή στον Ολυμπιακό με Μιραλάς και Τουρέ.

Οι ποδοσφαιρικές ομάδες (και οι ομάδες γενικότερα) οφείλουν να προχωράνε μπροστά με χειροπιαστά πράγματα, με πλάνο και σχέδιο, με λογική και ρεαλισμό και όχι με θύμησες, συναισθηματισμούς και απωθημένα. Κι αυτό το ξέρει καλά πάνω απ’ όλους ο Νίκος Νταμπίζας – κι ας είναι ένας απ’ αυτούς που γύρισε. Μόνο που ο Νταμπίζας δεν είναι παίκτης, αλλά μάλλον η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.