Έτσι "έζησα" το πρώτο ευρωπαϊκό…
Ο Νίκος Συρίγος θυμάται την 11η Απριλίου 1996 και ένα βράδυ που έφτασε μέχρι το ξημέρωμα…
Κάθε τέτοια μέρα, στην επέτειο του πρώτου Ευρωπαϊκού του Παναθηναϊκού, του πρώτου από τα έξι αστέρια, στην απαρχή της σπουδαιότερης αθλητικής αυτοκρατορίας στην Ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, θυμάμαι την πιο… τρελή βραδιά στην καριέρα μου. Τότε που «νέος» και στα χρόνια και στη δουλειά, ως συντάκτης της εφημερίδας «Αθλητική Ηχώ» ζήσαμε την… παράνοια. Τότε που δεν υπήρχαν ακόμη σάιτ. Που δεν υπήρχε καν ίντερνετ, που μόλις τυπωνόταν κάτι στην εφημερίδα ήταν για… πάντα. Δεν διορθωνόταν. Και με αυτό το βάρος της ευθύνης και τέτοιες, τρελές βραδιές, μάθαμε τη δουλειά… Μεγάλο σχολείο οι εφημερίδες. Το μεγαλύτερο.
Και κάθε 11η Απριλίου από το 1996 και μετά, βουτάω στις αναμνήσεις… Οι οποίες, εκείνο το βράδυ φτιάχτηκαν κάπως έτσι ή τουλάχιστον έτσι τις έζησα, τις θυμάμαι και τις έκανα λέξεις σε ένα κείμενο που απλά αλλάζω τα χρόνια. Τίποτα άλλο. Για να μην χαθεί ούτε μια στιγμή, ούτε μια ανάμνηση…:
«11 Απριλίου 1996... Μεγάλη Πέμπτη. Οι Έλληνες δεν είναι... Ισραηλινοί και την ώρα που ο Χριστούλης Σταυρώνεται, ο Παναθηναϊκός... ανασταίνεται. Το πρώτο ευρωπαϊκό βάφεται πράσινο. Οι Παναθηναϊκοί ξεχνάνε τη... Σταύρωση και πανηγυρίζουν σαν τρελοί την πρώτη κούπα! Παράνοια... Επίκεντρο των πανηγυρισμών, η... παλιά Ομόνοια. Ξέρετε, αυτή η κυκλική. Με τον δρομέα ή το συντριβάνι θα σας γελάσω. Η "Αθλητική Ηχώ", στεγάζεται μερικά μέτρα πιο κάτω. Κωνσταντινουπόλεως 161. Ακούμε τα βεγγαλικά. Τις κόρνες. Χαμός.
Λίγο πριν οι Παναθηναϊκοί βγουν στος δρόμους, στην εφημερίδα ζούμε τη δική μας.. παράνοια. Ο μακαρίτης ο Κλεομένης Γεωργαλάς, ήθελε, αν γινόταν η εφημερίδα να πάει Ομόνοια με τη... λήξη. Για να (ξε)πουλήσει. Όπως κι έγινε. "Κλείστε, Κλείστε!". Η Σοφία (Γιαλλελή) έχει πάει Παρίσι. Μαζί με τον Ιάκωβο Φιλιππούση, που τότε έκανε το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού για την "Α.Η"... "Κύριε Κλεομένη περιμένουμε το στατιστικό και τις δηλώσεις", προσπαθεί να κερδίσει... χρόνο ο Πανορμίτης Κωνσταντινίδης: "Τι δηλώσεις αγόρι μου; Βάλτε ότι έχετε και κλείστε...!". Τρέλα. Ο Πανορμίτης... κρατάει τη μπάλα στο κόρνερ για καθυστέρηση. Ευτυχώς βρίσκει συμπαράσταση στον Στέλιο Σοφιανό αρχισυντάκτη (τότε) της εφημερίδας κι έτσι το ενδεχόμενο να μιλήσω εγώ ως... Αλβέρτης, ο Σταμάτης (Καλυμιώτης) ως... Ντομινίκ, ο Γιώργος (Δουνάκης) ως... Μάλκοβιτς και ο Κώστας (Λημναίος) ως... Βράνκοβιτς, αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή... Ο Γιάννης (Πάλλας) λούφαρε... Φαντάρος! Στην Σαμοθράκη! Κομάντο, όχι αστεία...
Κλείνουμε (ευτυχώς) γρήγορα και (ακόμη πιο... ευτυχώς) με κανονικές δηλώσεις! 12 παρά και η εφημερίδα έχει φύγει... Ο Πανορμίτης μιλάει με τη Σοφία και κανονίζουνε τα της επόμενης μέρας. Πανηγυρικό φύλλο. Με ένθετο 16 σελίδες... Ξημέρωμα Μεγάλης Παρασκευής. Λεπτομέρεια. Εγώ και ο Σταμάτης (Συριανοί γαρ) έχουμε βγάλει εισιτήρια για τις 8 το πρώι για Σύρο. Ο Δουνάκης για Άγιο Νικόλαο Κρήτης... Τον τόπο του. Ο Πανορμίτης θα μείνει Αθήνα. Και... εφημερίδα για να κλείσει το φύλλο. Μαζί με το Λημναίο. Λάπτοπ δεν υπήρχαν τότε. Και αν υπήρχαν δεν είχε κανένας μας. Που να φτάσουν 12.000 δραχμές το μήνα για λάπτοπ... Άρα κάθεσαι και γράφεις. Για να φύγεις. Αναλαμβάνω αναδρομή στα προηγούμενα FINAL 4. Ή κάτι τέτοιο... Ξεκινάω... Ο Θανάσης (Χρήστου) ο τηλεφωνητής, φεύγει κατά τη μία... Άρα πρέπει να σηκώνουμε και κανένα τηλέφωνο! Ο Πανορμίτης φεύγει κατά τις 2 για να έρθει την άλλη μέρα νωρίς, ώστε να κλείσει την εφημερίδα λόγω ημιαργίας. Μαζί με το γράψιμο, απαντάμε και στα τηλεφωνήματα. Οι Παναθηναϊκοί "σπάνε" το τηλεφωνικό κέντρο: "Μπράβο στα παιδιά! Τι ώρα φτάνει η αποστολή;". Μια εγώ, μία ο Δούνακης, μία ο Σταμάτης και... λιγότερο ο Λημναίος, απαντάμε. Ο χρόνος περνάει. Έχει πάει 6 παρά... Και ακόμη γράφουμε. Και ακόμη απαντάμε!!! Πανζουρλισμός... Φεύγω από την εφημερίδα εφτά παρά... Πάω κατευθείαν στο καράβι.... Παίρνω εφημερίδες. Ο κόπος μας στο χαρτί... Ωραίο το ταξίδι στις αναμνήσεις. Άλλες φορές σε μαγεύουν και άλλες σε παιδεύουν... 11 Απριλίου 1996... 23 χρόνια... Από τα 23 στα 43... Λιγότερα μαλλιά, περισσότερα κιλά... Και καλά τα κιλά άμα θες τα χάνεις... Τα μαλλιά που να τα βρεις;»
Υγ. Αυτή η επέτειος είναι διαφορετική από τις άλλες… Η πρώτη που θα τη θυμηθούν και θα χαμογελούν στον Παράδεισο και όχι εδώ κάτω, ο Παύλος και ο Θανάσης…
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.