Win - win situation

Το είπε ο Γιώργος Δώνης στην «Αθλητική Κυριακή», αλλά και να μην το «ομολογούσε», όλοι καταλαβαίνουμε αυτό που είναι σχεδόν αυτονόητο: «Η προσωπική μου άποψη είναι ότι για να γίνουμε καλύτεροι, θα πρέπει να πουληθεί παίκτης». Ή παίκτες, θα συμπλήρωνα εγώ, αφού δεν είναι καθόλου απίθανο το καλοκαίρι να έχουμε περισσότερες από μια πωλήσεις, πέρα από αποχωρήσεις παικτών που τελειώνει το συμβόλαιο (Κουλιμπαλί) ή ο δανεισμός (Κάτσε) και παίκτες όπου θα γίνει προσπάθεια να αποδεσμευτούν (Μουνιέ) ή να γίνει μείωση αποδοχών (Γιόχανσον, Άλτμαν). Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι πωλήσεις; Θα έλεγα ανάλογα με τις «ανάγκες» της αγοράς, εγχώριας και μη, ανάλογα με τα «κονέ» των μανατζαραίων, τις διασυνδέσεις του Νταμπίζα και τα «λογικά» ή «παράλογα» ποσά που θα ζητήσει ο Παναθηναϊκός. Άλλο πράγμα είναι για παράδειγμα να ζητήσει 5 εκατομμύρια για τον Κουρμπέλη κι άλλο 3,5. Όπως και άλλο πράγμα είναι να ζητήσει 2 εκατομμύρια για το Μπουζούκη κι άλλο 3 ή 4.

Μια που αναφέραμε το Μπουζούκη, ο κόουτς είπε σχετικά: «Μην μπαίνουμε στην ονοματολογία, γιατί αν με ρωτήσετε για τον Μπουζούκη, θα σας πω ότι πρέπει να μείνει στον Παναθηναϊκό, γιατί πρέπει να εξελιχθεί και να γίνει καλύτερος παίκτης, γιατί θα είναι καλύτερο και για τον ίδιο και για τον Παναθηναϊκό. Αλλά θεωρώ ότι θα πρέπει να αντλήσουμε κάποια κεφάλαια από το δυναμικό μας και κάποιο κεφάλαιο από πώληση. Η αξιολόγηση από τη δική μου πλευρά συνεχίζεται, με έναν μόνο γνώμονα. Το καλό της ομάδας και πώς θα εξελιχθεί». Μίλησε σωστά ο κόουτς, «πατρικά» από τη μια, όπως κάνει όλη τη χρονιά για τους παίκτες του, αλλά και σαν «στέλεχος» της ομάδας, που αντιμετωπίζει το μέλλον με ρεαλισμό και όχι χαϊδεύοντας αυτιά ή πουλώντας συναίσθημα.

Ρεαλισμός είναι να παραδέχεσαι ότι μια πώληση, θα φέρει κεφάλαια που θα επιτρέψουν στην ομάδα να «κινηθεί», να ενισχυθεί, να μπορέσει να γίνει καλύτερη. Ρεαλισμός είναι να λέει ο κόουτς ότι ο Μπουζούκης (ο Χατζηγιοβάννης, ο Εμμανουηλίδης, ο Χατζηθεοδωρίδης και άλλοι), αν μείνουν στον Παναθηναϊκό και συνεχίσουν να δουλεύουν, θα γίνουν καλύτεροι παίκτες και θα βοηθήσουν και τον εαυτό τους και την ομάδα - μια μόνο «γεμάτη» χρονιά μετράνε κάποιοι απ' αυτούς, συγκεκριμένα ο Μπουζούκης με το Χατζηγιοβάννη. Ρεαλισμός είναι να καταλαβαίνουμε όλοι, πως το πιο σωστό μοντέλο, οικονομικό και αγωνιστικό, είναι να μπορείς να αναδεικνύεις παίκτες που προέρχονται από τα φυτώριά σου, από τα τμήματα υποδομής σου, από τα σπλάχνα σου, να τους δίνεις την ευκαιρία να ωριμάσουν ποδοσφαιρικά, να φτάσουν σε υψηλό επίπεδο και μετά να τους πουλάς. Αρκεί να τους πουλάς στην τιμή που θα ορίσεις εσύ (και η αγορά φυσικά) και να μην τους «σκοτώνεις». Να παίρνεις χρήματα αντιπροσωπευτικά της αξίας και της προοπτικής τους και να μην τους «εκποιείς».

Αυτό το μοντέλο «κουμπώνει» μια χαρά στον Παναθηναϊκό με τη δεδομένη οικονομική κατάσταση, αλλά είναι κι ένα μοντέλο που γενικά λειτουργεί ή πρέπει να λειτουργεί σε ομάδες που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να στηρίζονται στα πετροδόλαρα του Κατάρ ή τον «μπρούκλη» ιδιοκτήτη ή τις αρπαχτές στην Ασία και τις ΗΠΑ ή οτιδήποτε άλλο που περιλαμβάνει τις λέξεις «πλυντήριο», «ξέπλυμα» και τη φράση «ξέχασα κάτι εκατομμύρια στην τσπέπη του παντελονιού και ξεπλύθηκαν»: ο Άγιαξ κυρίως αλλά και άλλες ολλανδικές ομάδες το κάνουν χρόνια. Η Ντόρτμουντ, που δεν έχει το στάτους και τα λεφτά της Μπάγερν επίσης το κάνει, είτε με παίκτες που «βγάζει» από τις ακαδημίες της, είτε με ταλαντούχα πιτσιρίκια που «καπαρώνει» πριν τα πάρουν χαμπάρι τα λαγωνικά των μεγάλων ευρωπαϊκών κλαμπ. Η «Μασία» της Μπάρτσα μπορεί να έχει καιρό να μας εμφανίσει κάτι εξαιρετικό, αλλά τα τελευταία χρόνια είδαμε διάφορους πιτσιρικάδες να καθιερώνονται στην πρώτη ομάδα, η Ρεάλ επίσης προωθεί τα δικά της ταλέντα στον «κόσμο των μεγάλων». Οι Άγγλοι το δοκιμάζουν, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο, άλλοι από ανάγκη κι άλλοι από επιλογή, άλλοι διότι θέλουν να βγάλουν μια μέρα χρήματα από πωλήσεις κι άλλοι για να «κατασκευάσουν» το επόμενο σπουδαίο ποδοσφαιρικό προϊόν.

Αν λοιπόν το κάνουν όλοι αυτοί, γιατί όχι ο Παναθηναϊκός - όταν ειδικά υπάρχει μια τόσο αξιόλογη φουρνιά, οι άνθρωποι που μπορούν να την εκπαιδεύσουν και να την αξιοποιήσουν και η οικονομική συγκυρία που δεν επιτρέπει μεταγραφές ξένων αμφίβολης ποιότητας;

Σκεφτείτε κάτι απλό, πέρα από συναισθηματισμούς και «παίξε για τη φανέλα» και «να παίζεις μια ζωή εδώ και να κλείσεις την καριέρα σου στην Πανάθα», πράγματα που έχουν «πεθάνει» σχεδόν παντού στο σύγχρονο ποδόσφαιρο με ελάχιστες εξαιρέσεις: υπάρχει πιο υγιές σενάριο για μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, από το να αναδεικνύει κάθε χρόνο μια φουρνιά πιτσιρικάδων και να πουλάει έναν απ' αυτούς σε μια πολύ καλή τιμή; Θα βγάζει χρήματα χωρίς να έχει δαπανήσει παρά ελάχιστα, θα δώσει κίνητρο σε «ορδές» πιτσιρικάδων να τρέξουν να γραφτούν στις Ακαδημίες του διότι θα δουν μπροστά τους μια σοβαρή προοπτική εξέλιξης, καριέρας και μελλοντικής μεταγραφής, θα βοηθηθεί οικονομικά και αγωνιστικά, ο κόσμος θα γουστάρει, η Εθνική μια μέρα θα στελεχωθεί από παίκτες «δικούς του». Με λίγα λόγια, είναι αυτό που στο χωριό μου λένε «win-win situation».