Ο Γιώργος Δώνης πέτυχε στην αποστολή του

Προφανώς ένα «καράβι» στο μέγεθος του Παναθηναϊκού και με την ιστορία που κουβαλάει, δεν νοείται να παλεύει για την πέμπτη θέση - και να μην την κατακτά κιόλας. Προφανώς δεν είναι λόγος για πανηγύρια και χαρές να κερδίζει τον Άρη - και το λέω καλόπιστα, χωρίς να μειώνω την εξαιρετική φετινή προσπάθεια του Άρη και την πολύ καλή δουλειά που έχει κάνει ο Σάββας Παντελίδης. Προφανώς και υπάρχουν απαιτήσεις από το Δώνη και τους παίκτες του, διότι φοράνε το Τριφύλλι. Αλλά το Τριφύλλι από μόνο του στη φανέλα, ούτε διώχνει τους περιορισμούς μεταγραφών, ούτε φέρνει παιχταράδες, ούτε φέρνει πίσω τους βαθμούς που χάθηκαν στις δικαστικές αίθουσες.

Τα λέω όλα αυτά τώρα που υπάρχει μια σχετική ευφορία μετά τη νίκη επί του Άρη, μια νίκη που ίσως έδινε καλές πιθανότητες για την πέμπτη θέση ώστε να ξεχρεώσει ο Παναθηναϊκός την ευρωπαϊκή τιμωρία, αν δεν υπήρχε το -3 με το ντέρμπι. Αλλά η ευφορία του «σήμερα», ήταν η γκρίνια του «προχθές» και μπορεί να ξαναγίνει η μουρμούρα του «αύριο» ή του «μεθαύριο». Το έχουμε δει άλλωστε αυτό μέσα στη χρονιά, να ξεκινά ο Παναθηναϊκός με τον κόσμο του ξενερωμένο από το καλοκαιρινό «μνημόνιο», να ξεμπερδεύει γρήγορα με το -6, να δημιουργεί προσδοκίες, κάπου στη μέση της διαδρομής να κάνει «κοιλιά», να μένει αρκετές εβδομάδες χωρίς νίκη και με πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του. Συμβαίνουν αυτά και στις «καλύτερες οικογένειες», πόσο μάλλον σε μια «οικογένεια» με τόσα προβλήματα, όπως είναι ο Παναθηναϊκός. Το θετικό όμως, είναι ότι παραμένει οικογένεια, στα καλά και στα άσχημα.

Κι αυτό, σε μεγάλο βαθμό, το πιστώνεται ο Γιώργος Δώνης με το Νίκο Νταμπίζα. Οι οποίοι με τα σωστά τους και τα λάθη τους, έχουν καταφέρει να κρατήσουν την ομάδα ενωμένη, τους παίκτες «αγαπημένους», χωρίς βεντετισμούς, χωρίς «σταριλίκια», χωρίς περίεργες συμπεριφορές εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Κι επειδή έχω ακούσει και έχω διαβάσει αρκετά για τον προπονητή, πόσο καλός είναι μετά από νίκες και πόσο μέτριος είναι όταν η ομάδα δεν νικάει, δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν καταλληλότερο για να οδηγήσει αυτό το «καράβι» με τις τόσες «μηχανικές βλάβες» από το Γιώργο Δώνη. Ελπίζω όχι μόνο αυτή την περίεργη και δύσκολη περίοδο, αλλά και όταν καλυτερεύσουν τα πράγματα - διότι θα καλυτερεύσουν κάποια στιγμή.

Είναι καλό και χρήσιμο και θεμιτό να γίνεται κριτική και στους παίκτες και τον προπονητή και τον Νταμπίζα και τη διοίκηση και όλους. Κανείς δεν είναι «αναμάρτητος» και «ουδείς άσφαλτος» που έχει πει και μια ψυχή. Μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο η κριτική και καλύτερο επαγγελματία, να σε «ταρακουνήσει» ή να σου επισημάνει κάποιο λάθος σου, να «ξεκολλήσει» το μυαλό σου από κάτι, να σε κάνει να σκεφτείς κάτι που μέχρι τώρα δεν θεωρούσες σημαντικό. Αρκεί η κριτική να είναι καλόπιστη και να μην έχει σαν αφετηρία το εκάστοτε αποτέλεσμα ή την απογοήτευση της στιγμής, μετά από μια ήττα. Ο Γιώργος Δώνης, θα κριθεί στο τέλος της χρονιάς - στα δικά μου μάτια πάντως είναι ήδη επιτυχημένος, αφού αυτά που του ζητήθηκε να κάνει, τα έκανε και με το παραπάνω: έφτιαξε μια Ομάδα με φτηνά και αμφιβόλου ποιότητας υλικά, ανέδειξε παίκτες, ανέβασε τη χρηματιστηριακή τους αξία, η ομάδα δεν κινδύνευσε να μπει σε περιπέτειες και θα μπορούσε να διεκδικεί την πέμπτη θέση αν δεν είχαμε τα γνωστά συμβάντα στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Δύσκολα θα μπορούσε να πετύχει περισσότερα πράγματα - ίσως αν ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει και 1-2 ντέρμπι και είχε προχωρήσει στο κύπελλο, να λέγαμε ότι έπιασε το ταβάνι του. Αλλά δεν τα λες και λίγα αυτά που κατάφερε φέτος, τηρουμένων των αναλογιών και των προβλημάτων.