Έπρεπε πρώτα να νικήσει τους «δαίμονές» του

Ο «αποκλεισμένος» Παναθηναϊκός όχι απλά προκρίθηκε αλλά τερμάτισε έκτος, η ΤΣΣΚΑ κατόπιν ωρίμου σκέψεως δεν τον «διάλεξε» για ταίρι της στα play-offs, o Νικ Καλάθης έκανε επιτέλους το triple-double που ψάχνει και δικαιούται τα τελευταία δυο χρόνια έστω και στο τελευταίο ματς της regular season και η Ρεάλ ετοιμάζεται να τον υποδεχθεί στη Μαδρίτη για τα δυο πρώτα παιχνίδια της σειράς. Χωρίς φυσικά να τον φοβάται, αλλά είμαι σίγουρος ότι τον υπολογίζει. Ότι τον «μετράει» διαφορετικά σε σχέση με 2-3 μήνες πριν. Ειδικά αν τελικά λείψει ο Γιουλ από τα δυο πρώτα παιχνίδια και μείνει μόνο με τον Καμπάτσο στον «άσο».

Οι σκέψεις του Λάσο όμως, το πότε θα επιστρέψει ο Γιουλ, το αγωνιστικό πλάνο της Ρεάλ, είναι θέματα ή προβλήματα των Ισπανών και όχι του Παναθηναϊκού - τα «πρέπει» είναι στην πλευρά του φαβορί και όχι του αουτσάιντερ, η Ρεάλ ως περσινή πρωταθλήτρια «οφείλει» να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα έδρας και να προκριθεί, να υπερασπιστεί τον τίτλο που κατέκτησε, να πιστοποιήσει ότι είναι «δυνατό χαρτί» και φέτος. Κι ο Παναθηναϊκός; Χωρίς άγχος και χωρίς «πρέπει», θα πάει στη Μαδρίτη να ρίξει τη ζαριά του και να διεκδικήσει ένα break, που θα φέρει την τύχη της σειράς στο ΟΑΚΑ. Και βλέπουμε, διότι κανείς δεν ξεχνά το περσινό «ξενέρωμα» και το break των Ισπανών μετά την αρχοντική νίκη του Παναθηναϊκού στο πρώτο ματς.

Αλλά ποιος Παναθηναϊκός τώρα…; Του Νικ «Στεφάνη», του υπερεκτιμημένου παίκτη της σειράς, που παίρνει ένα σκασμό λεφτά χωρίς να τα αξίζει; Του «γέρου» Λάνγκφορντ και του «μισθοφόρου» Κιλπάτρικ, που ήρθε για να κάνει μια καλή αρπαχτή; Του «παλαίμαχου» Γκιστ και του «τελειωμένου» Βουγιούκα; Του «αμπάσκετου» Θανάση Αντετοκούνμπο και του «μετρίως μέτριου» Παπαπέτρου, που ήρθε στον Παναθηναϊκό επειδή «δεν τον ήθελε ο Ολυμπιακός»; Του «όρθιου κούτσουρου» Παπαγιάννη και του «ακατέργατου» Μήτογλου; Του «άχρηστου» Ντεσόν Τόμας; Ο Παναθηναϊκός του «τουρίστα» και «μυρωδιά» από ευρωπαϊκό μπάσκετ Ρικ Πιτίνο; Ναι, αυτός ο Παναθηναϊκός είναι στα play-offs, κάνοντας ένα εκπληκτικό ντεμαράζ, κερδίζοντας εντός και (κυρίως) εκτός έδρας, σε όλα τα must-win παιχνίδια που κλήθηκε να δώσει.

Πέτυχε να μπει στα play-offs, κυρίως διότι πριν νικήσει την ΤΣΣΚΑ και την Αρμάνι, τη Νταρουσάφακα και τη Μπασκόνια, κατάφερε να νικήσει τον κακό του εαυτό. Να ξορκίσει τους δαίμονές του. Να αφήσει πίσω του τη γκρίνια και την εσωστρέφεια, να μην «κλαίει» για τους σοβαρούς τραυματισμούς, να πάρει αποφάσεις κομβικής σημασίας και να διορθώσει τα λάθη του, κάνοντας τις σωστές κινήσεις. Η διοίκηση επέλεξε ορθώς να αλλάξει το Λάσμε με τον Πέιν, η διοίκηση και ο προπονητής επέλεξαν ορθότερα να αποδεσμεύσουν λίγες εβδομάδες μετά τον Πέιν και να μην στερήσουν ούτε λεπτό από την πρόοδο του Παπαγιάννη. Δούλεψε όλη η ομάδα στα σουτ. «Έλιωσε» για να εφαρμόσει τα αμυντικά «θέλω» του Πιτίνο και τα περίφημα deflections που κάποιοι ειρωνεύτηκαν. Ο κόουτς άφησε τη μπαγκέτα του μαέστρου στα χέρια του Νικ, ακόμα κι αν έπρεπε να παίζει 39 λεπτά και του ζητήθηκε απλά να ακολουθήσει το ένστικτό του. Και κάπως έτσι, όποιος έμπαινε είχε πράγματα να προσφέρει, όλοι βρήκαν το ρόλο τους, τη χρησιμότητά τους, τη λειτουργικότητά τους σε μια ομάδα που επιτέλους είχε πλάνο και δεν πήγαινε όπου την πήγαινε ο άνεμος.

Η ομάδα έχει τώρα λίγες μέρες να ξεκουράσει το κορμί της και να καθαρίσει το μυαλό της ενόψει Μαδρίτης. Να μελετήσει dvd, να διορθώσει λάθη, να δουλέψει πάνω στα μακρινά σουτ και να βαρέσει χιλιάδες βολές για να μην πετάει εύκολους πόντους στα σκουπίδια. Χωρίς φόβο, αλλά με πάθος. Χωρίς άγχος αλλά με λαχτάρα για την υπέρβαση. Για το «θαύμα» που μπορεί να ξαναφέρει τον Παναθηναϊκό, εκεί που νιώθει «σαν το σπίτι του»: σε Final-Four.